بزرگ علوی

(1282 - 1375 هـ.خ)

سید مجتبی آقابزرگ علوی (زاده ۱۳ بهمن ۱۲۸۳، تهران – درگذشته ۲۸ بهمن ۱۳۷۵ برلین) شهرت‌یافته به آقا بزرگ علوی و بزرگ علوی نویسندهٔ واقع‌گرا، سیاست‌مدار چپ‌گرا، روزنامه‌نگار نوگرا و استاد زبان فارسی ایرانی بود که بیش از چهار دهه از نیمهٔ دوم سدهٔ بیستم را در آلمان زیست و به ترجمه، نقد و فرهنگ‌نامه‌نویسی نیز پرداخت. او را همراه با صادق هدایت و صادق چوبک، پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند.چمدان،ورق پاره های زندان،چشمهایش،میرزا،گیله مرد،موریانه و روایت از آثار او  در حوزه داستان کوتاه و رمان است.او  در دهه های 1950 به بعد در دانشگاه هومبولت آلمان شرقی به تدریس زبان و ادبیات فارسی مشغول بود. او بر زبان و ادبیات آلمانی مسلط بود و علاوه بر ترجمه آثاری از این زبان،کتابهایی به زبان آلمانی و نیز فرهنگ فارسی- آلمانی هم تالیف کرده است.او در دوره مهاجرت  به تدریج از فعالیت های سیاسی دور شد و فقط به نگارش مقاله و کتاب و تدریس و تحقیق مشغول شد.