باغ آلبالو: کمدی در چهار پرده

پرده اول:
اطاقی که همیشه باسم «اطاق بچه ها» نامیده می شود. یکی از درها باطلاق آنها میرود سحر است. چیزی نمانده که خورشید طلوع کند. ماه اردیبهشت است و درختان آلبالو شکوفه کرده اند. اما در باغ هوا خنک و اثر سرمای صبح هنوز باقی است. پنجره های اطاق باز هستند. (دونیاشا، شمع در دست و لاپاخین کتاب در دست وارد می شوند.)
لاپاخین - الحمدالله که قطار آمد. چه ساعتیست؟
دو نیاشا - نزدیک دو است. (شمع را خاموش می کند.) هوا دارد روشن می شود.
لاپاخین - چندر قطار دیر کرده؟ اقلا دو ساعت دیر آمده. (خمیازه میکشد و کشاله می رود.) عجب آدم ابلهی هستم من! مخصوصاً آمدم اینجا که بروم ایستگاه پیشوازشان، یکمرتبه خوابم برد؛ نشسته خوابم برد. جای تاسف است. کاشکی تو مرا بیدار میکردی .
دونیاشا - من خیال کردم که شما رفته اید. (گوش می گیرد.) بنظرم دارند می آیند.
لاپاخین - (گوش می گیرد.) نه ... تا چمدانهایشان را بگیرند و به کارهایشان رسیدگی کنند ... (سکوت) لیوبف اندره بونا پنج سال در خارجه بسر برده، حالا چه شکلی باید شده باشد ... آدم خوبیست. آدم خوش خلق و ساده ایست. یادم میآید، وقتی پسر بچه ۱۵ ساله بودم، پدر خدا بیامرزم - آنوقت در ده دکانی داشت و کسب میکرد - با مشت بصورتم زد و خون از دهانم ریخت ... نمیدانم چه کاری داشتیم که با هم به این حیاط آمده بودیم، مست هم بود لیوف اندره یونا، خوب خوب یادم هست، هنوز دختر جوان و نحیفی بود، دست مرا گرفت و برد دم صورت شوئی، توی همین اطاق بچه ها بود. گفتش: «گریه نکن دهاتی کوچولو، بزرگ میشوی عروسی میکنی، یادت میرود.»...