انوره دو بالزاک

(1799 - 1850 م)

بالزاک، بزرگترین و تاثیرگذارترین نویسنده ی قرن نوزدهم و شاید تمام ادوار ادبیات فرانسه است. اجداد او کشاورز بودند اما پدرش که یک وکیل شهرستانی و متوسط الحال بود توانست در دوران ناپلئون، به حلقه های نزدیک حکومت وارد شود و جایگاه اجتماعی و مالی خودش را تحکیم بخشد و نامش را از بالسا به نام محترم بالزاک تغییر دهد. انوره ی جوان که به اجبار به دانشکده ی حقوق رفته بود، به خانه برگشت و به خانواده اش اعلام جنگ داد. او می خواست نویسنده شود. بعد از چند ماه نزاع و کشمکش پدرش رضایت داد. بالزاک در دوران بیست تا سی سالگی، بیش از پنجاه رمان ناموفق و ضعیف نگاشت اما درس مهمی در این دروان گرفت. او پی برد که برای نوشتن یک رمان موفق، باید بر زندگی و غم های مردم تکیه کرد و ساز و کار زندگی و اقتصاد مردم فرانسه را به خوبی بشناسد و به همین خاطر، او را اولین نویسنده ای می دانند که پول، اهمیت اساسی ای در کتاب هایش دارد. سبک او رئالیسم است. او از طریق تصویر شخصیت های عادی زمانه ی خود، روح حاکم بر جامعه ی بورژوا و سرمایه داری و فساد گسترده ی آن را به تصویر می کشد و جز اولین نویسنده هایی است که افراد مجرم و جانی را، به شخصیت های اساسی رمان خود تبدیل کرده اند. بالزاک از زوال طبقه ی اشراف تاسف می خورد اما همزمان به ناپلئون نیز عشق می ورزید و معتقد بود که تمام افراد انقلابی دهه های پیش، به سرمایه داران زالو صفت این دوران تبدیل شده اند. او عشق های متفاوتی را در زندگی اش تجربه کرد و در همه ی آنان شکست خورد. بالزاک به شدت ولخرج و بی بندبار بوده است به طوری که همیشه مقروض و بدهکار بود. او عاشق زندگی تجملاتی و رابطه با اشراف بود. لوکاچ، فیلسوف معتبر چپ گرا، کتاب های او را، معیار رمان اجتماعی می داند. بالزاک بر نویسنده های بزرگی همچون تولستوی، داستایفسکی و فلوبر تاثیر شگرفی گذاشته است. از کتاب های او می توان به شاهکارهایی همچون باباگوریو، آرزوهای بربادرفته، فراز و نشیب زندگی بدکاران، دهقانان و زنبق دره اشاره کرد. مجموعه آثار او، کمدی انسانی نام دارد.