قوم من: تاریخ بنی اسرائیل

اگر « اکثر کشورهای اطراف اسرائیل به نوعی دشمن خونی اسرائیل هستند و به نظر من بخواهند به اسراییل دست پیدا کنند صغیر و کبیر را سر میبرند » ؛ به ویژه با توجه به چند برابر بودن جمعیت کشورهای اطراف ، نا امن بودن اسرائیل برای یهودیان تأیید می شود .

شما در دفاع از ساختار سیاسی اسرائیل به بودن چند نمایندۀ عرب در پارلمان (کنست) اشاره می‌کنید، اما این را نشانه‌ای از دمُکراسی راستین دانستن، نادیده‌ گرفتن ساختار تبعیض‌آمیز و سیاست‌های نژادی حاکم بر آن کشور است.
آیا می‌دانی قانون «کشور-ملّت یهود» (مصوب سال ۲۰۱۸) به‌روشنی می‌گوید که تنها یهودیان حق تعیین سرنوشت در اسرائیل را دارند، و این قانون به‌روشنی شهروندان عرب را در جایگاهِ درجۀ دوم جای می‌دهد؟
آیا می‌دانی صدها هزار فلسطینی ساکن کرانۀ باختری و نوار غزه، زیر کنترل نظامی اسرائیل هستند، اما هیچ حقی در تعیین سیاست‌های دولت اسرائیل ندارند؟
آیا می‌دانی عرب‌های اسرائیل عملاً با محدودیت‌هایی در زمینۀ خانه، آموزش، کار و بودجه‌های همگانی روبه‌رو هستند؟
البته که نمی‌دانی! و هزارالبته که از تو چشمداشت «مطالعه بیشتر» نمی‌رود!
دمُکراسی راستین تنها به معنای برگزاری انتخابات نیست. آفریقای جنوبی هم در دوران آپارتاید، پارلمان و انتخابات داشت! آن‌چه مهم است برابری راستین در قانون، فرصت‌ها و کرامت انسانی است؛ چیزی که اسرائیل از آن فاصله بسیار بسیار زیادی دارد، به‌ویژه در برابر فلسطینی‌ها.
می‌گویی حکومت‌های نژادی پس از هیتلر از میان رفته‌اند. اگر تیز بنگریم، گونه‌ای آپارتاید امروزی در اسرائیل در جریان است؛ تنها با واژه‌های نرم‌تر و توجیه‌های دیپلماتیک‌تر.
بهتر است واژۀ «دمُکراسی» را نه در ظاهر، بلکه در محتوا ارزیابی کنیم. ظاهرِ ماجرا شاید رأی‌گیری باشد، اما محتوای راستین، حکومتی‌ست که تبعیض را در قوانینِ خود نهادینه کرده است.
رژیم آخوندسالار کنونی، با مصادره‌ نام فلسطین برای اهداف سیاسی و نظامیِ خود، نه‌ تنها پاسدار آرمانِ آن ملت ستم‌دیده نبود، بلکه با رفتار و رویکردش کاری کرد که بخشی از مردم ایران دیگر حتی فریادِ ستم‌دیده را از زبانِ ستمگر هم نشنوند. این حکومت بدترین زخم و کوبه را بر پیکر بی‌جانِ مظلومیتِ فلسطین زد؛ زخمی که صهیونیست‌ها آن را به «هولوکاست فلسطینی» بدل کرده‌اند که تا جاودان از یادِ بشریت زدوده نخواهد شد. بر کودک بلوچی و سیستانی ستم می‌رود و از اولویت‌های زندگی بی‌بهره است؟ بله. این باید آدمی را از ستم بر کودک فلسطینی بی‌تفاوت کند؟ خیر. ستم را نمی‌توان با ستم سنجید و بی‌دادگری را نباید در ترازو نهاد. رنجِ کودک فلسطینی و دردِ کودک ایرانی، دو چهره از یک فاجعه‌اند؛ انسانی که در برابر یکی سکوت کند، در برابر دیگری نیز دیر یا زود کر خواهد شد.
دربارۀ این‌که گفته‌ای نام «فلسطین» وجود ندارد، باید بگویم که کهن‌ترین متن‌های خاور نزدیک (مانند متن‌های مصری) از وجود سرزمینی به این نام یاد کرده‌اند که بسی پیش از کوچ ابراهیم به آن‌جا و پیدایش قوم بنی‌اسرائیل (نه صرفاً مردم یهود) ثبت شده‌اند و این از عهد عتیق نیز آشکار است که ابراهیم از مردم بومی آنجا زمینی می‌خرد. این جستاری بسیار طولانیست که به آن نمی‌پردازم.

گویا آیین نگارش و جمله بندی را هم بلد نیستید.