یک روز همه می گویند ما از آغاز همیشه مخالف این چیزها بودیم

از یادداشت مترجم:
برای دهه ها عده ای بی شمار با وابستگیهای سیاسی متکثر تلاش کردند مساله فلسطین را مساله ای که «به ما مربوط نیست» جلوه دهند. فرقی نمی کند، از آنها که فریاد نه غزه نه لبنان سر دادند، تا آنها که در برابر دوربین رسانه های جهانی از شلیک تک تیراندازان به سر نوزادان دفاع کردند، تا آنها که خواستند مساله فلسطین را مساله عرب، مساله تاریخ، یا حتی مساله الهیاتی جلوه دهند، در نهایت همه می خواستند بین ما و آنها فاصله گذاری کنند و هر چند بسیاری از مدافعان فلسطین علیه این رویه مقاومت کردند، یک سوال همیشه مغفول باقی ماند و آن این که چرا؟ ادعای من این است که این میل شدید به فاصله گذاری بین فلسطین و ایران از تبار و دین مردم فلسطین، جغرافیایی سرزمینی یا تاریخ و الهیات برنخواسته است، بلکه از میل شدید انسان ایرانی به سفید بودن است که برخواسته است. چه در جامعه دانشگاهی، چه در روشنفکری عمومی و بحث های معمول کمتر کسانی هستند که مساله ایران را از چارچوب استعمار تحلیل می کنند، با این ادعا که «ایران هرگز مستعمره نشده است» یک تاریخ انکار را تکرار و از یک همبستگی عمومی با جنوب جهانی خودداری می کنند تا پاسخ به معمای ایران را در جای دیگر، در کیش شخصیت یا دعواهای سبک سیاسی کشف کنند. خارجی ستیزی پارانویید و ژارگون دشمن شناسی هم البته در این مسیر بی تاثیر نیست اما هرگز نمی توان تقصیر را صرفا به گردن این پروپاگاندای سطحی انداخت. چیزی که بیشتر از اینها به چشم می آید شیفتگی به قدرت تمایل به همذات پنداری با پرخاشجو و انکار است. نشانگان ذهن استعمار زده.
آنچه که تلاش می کنم در غالب ترجمه های متمرکز بر مساله فلسطین به زبان فارسی ارائه دهم، آنتی تزی در برابر آن تز اول است. هم در کتاب قبلی، «جهان بعد از غزه» و هم در این کتاب متن تلاش می کند مساله فلسطین را، در چارچوب استعماری توضیح دهد که هرگز تنها به فلسطین محدود نبوده است. در کتاب حاضر نویسنده اتفاقا بیش از آنکه بر فلسطین متمرکز باشد، و به دام هرزه نگاری خشونت بیافتد، به جهانی که فلسطین را ممکن می کند می پردازد. به این که چطور انسان غیر از مرد سفید، انسان قهوه ای در زبان در جغرافیا در تاریخ و در تفکر آنچه به آن « فرهنگ غرب» می گویند سوژه مشروع تحمل خشونت در نظر گرفته می شود و چگونه نسل کشی خروجی قطعی این ماشین خواهد بود...