تاریخ شاه اسماعیل و شاه طهماسب صفوی

من در مقدمه لطائف الطوائف از فخرالدین علی صفی خوانده بودم که نویسنده کتاب به همراه پدرش (که ملا محمدحسین کاشفی بوده که کتاب روضه الشهدا را نوشته -کلمه ی روضه از اسم این کتاب وارد فرهنگ شیعی شد- و بخش زیادی از فرهنگ شیعه مدیون این پدر است) به احترام شاه اسماعیل صفوی و به حرمت او شیعه شدند. (اگر البته درست به خاطرم مانده باشد). حتی نامه نگاری های شاه اسماعیل را اگر بخوانید (فکر می کنم در کتابناک موجود باشد ولی اسم کتاب را به خاطر ندارم) با سیمای مردی تارک دنیا و عارف مسلک و شریف مواجه می شوید (حالا نمی گویم واقعا اینگونه بود، ولی آب و رنگی از اخلاقیات عرفانی داشته) و شخصیت او برای من که تنها در حال خواندن نامه هایش بودم بسیار جذاب به نظر می رسید. بعید ندانید که ایرانیان با میل و اراده شیعه شده باشند. چرا که اولاً رگه هایی از آن باورها در فکر ایرانی (چه در مذهب مانی، چه در مذهب زرتشت، چه در فلسفه اشراق سهروردی و حکمت پارس باستان، چه در آثار فردوسی و ناصرخسرو، چه در فرهنگ بسیار بسیار غنی و البته ایرانیزه شده ی تصوف) هویدا بود، ثانیاً روابط اهل بیت با مردم ایران خصوصا مردم مازندران و گیلان بسیار حسنه بود (کتاب شهریاران گمنام ایران از مرحوم احمد کسروی را بخوانید)، ثالثاً روح غالب در فرهنگ ایران همیشه شیعی بوده (حتی قبل از اسلام) و ایرانیان هرگز قرائت حجازی را برای اسلام نمی پسندیدند و نمی پسندند. شما در آثار حافظ و سعدی (با اینکه هر دو سنی بودند) هیچ نشانه ای از تسنن نمی یابید و اگر محققان نمی گفتند که این دو به مذهب امام شافعی بوده اند، خواننده آماتور بلاتردید هر دو را شیعه می دانست. مولوی و سنایی و عطار اگرچه در لفظ سنی هستند و از سنت هم دفاع کرده اند، منتها الان اگر آثارشان را به یک سنی نشان دهید ایشان را ضال مضل می داند و اگر به یک شیعه نشان دهید، تاییدشان می کند. مخلص کلام اینکه جان ایرانی همواره شیعه است ولو که هنوز اسلام و شیعه ظهور نکرده باشند.

من حرف از احترام نزدم. سخن من این است که ایشان را سیاه یا سپید نبینید. لعن کردن او نافی اقدامات خوب است. ضمن اینکه خود بحث تشیع بسیار به هویت ملی ایرانیان کمک نمود. بخش زیادی از وحدت ملی به دلیل تشیع است.
ماجرای سب خلفا و قتل شهروندان مسئله ی قطعی تاریخی نیست و در آن اختلاف نظر وجود دارد.

تفرقه بنداز و حکومت کن.

اگر اسماعیل صفوی نبود الان من و شما به جای ایران در ایرانستان می بودیم. ایشان پس از صدها سال ایران را متحد ساخت و یگانه اسم راستین این سرزمین را مجدداً بر سر زبان ها انداخت. هویت ملی همه ی ایرانیان مدیون این "مرشد اعظم" است.