شبلی نعمانی

(1857 - 1914 م)

عمده شهرت او به خاطر تاسیس دانشگاه ملی شبلی در سال ۱۸۸۳ میلادی و دارالمصنفین در اعظم گره است. شبلی همچنین شاعر و محقق در زبان‌های عربی، فارسی، هندی، ترکی و اردو بود.شبلی یکی از نویسندگان بزرگ زبان اردو، با ترجمه و چاپ تعدادی از آثارش مانند دو مجموعه مقالات آموزش و پرورش در کشورهای اسلامی، تاریخ علم کلام و علم کلام جدید، زندگانی مولوی و اهمیت مثنوی وی از نظر مباحث کلامی، شعر العجم در نقد و بررسی شعر فارسی (۵ مجلد) و قسمتی از «الغزالی» در زندگانی او افکار محمد غزالی طوسی به فارسی در ایران و افغانستان تا حدی معرفی گردیده ولی کتب مهم دیگرش هم شایسته برگرداندن به فارسی است. شبلی اگر چه موفق نشد که پا به ایران و یا به افغانستان بگذارد، ولی شیفته و واله زبان و ادبیات فارسی بود و کتب شعر العجم و بعضی از مقالات ادبی و ومنظومه‌های فارسی وی موید این امر است او هزارها شعر فارسی را به خاطر سپرده بود و در محافل و گردشگاه‌ها با دوستان هم مذاق و مشرب خود، با انشاد آن لذت می‌برد و دوستان را هم تحت تاثیر شعر فارسی قرار می‌داد ذوق پاک شبلی از شعر العجم وی پیداست و ناقدان ادب فارسی معتقدند که انتخاب اشعار فارسی در ان کتاب، سطح عالی دانش و ذوق نویسنده را نشان می‌دهد، ادوارد برون انگلیسی در تاریخ ادبی ایران تالیف خود که چهار مجلد است، نه فقط به تحقیقات شبلی در بسیاری ار موارد اتکا نموده، بلکه در انتخاب اشعار هم از کتاب وی استفاده کرده است.