درآمدی بر خداشناسی فلسفی

mulla sadra
دوست گرامی منظورتان از «کمال عقل» چیست؟

نفس ادمی به طبع به دنبال شهوات است که طبق علم روانشناسی امروز مانع کمال عقل است پس فکر کمال عقلی از طبع یا سرشت انسان نیست ! (در قبل در مورد کمال طلبی صحبت
کردم)
آیا این اندیشه ما را به خداشناسی رهنمون نمی کند؟

براى موجودى که فطرتاً داراى حب ذات است، کاملا طبیعى است که به خود پردازد و در صدد شناختن کمالات خویش و راه رسیدن به آن‌ها برآید. پس درک ضرورت خودشناسى، نیازى به دلیل‌هاى پیچده عقلى یا تعبدى ندارد. از این رو، غفلت از این حقیقت و سرگرم شدن به چیزهایى که به هیچوجه در کمال و سعادت آدمى مؤثر نیست، امرى است غیر طبیعى و انحراف آمیز و این امر است که باید علتش را جستجو کرد و راه سلامت و نجات از آن را شناخت.
همه تلاش‌هاى انسانى، اعم از علمى و عملى، براى تأمین لذایذ و منافع و مصالح «انسان» انجام مى‌گیرد. پس شناختن خود انسان و آغاز و انجام او و هم چنین کمالاتى که ممکن است به آن‌ها نایل گردد، مقدم بر همه مسائل، بلکه بدون شناختن حقیقت انسان و ارزش واقعىِ او، دیگر بحث‌ها و تلاش‌ها بیهوده و بى پایه است.
كمال انسان در ترقىِ عقلانى است كه از راه علم و فلسفه حاصل مى‌شود
نقل از کتاب خودشناسی برای خودسازی

[quote='budah']siderella
بعد من چند باور علمی دارم مثلا باور دارم که زمین گرد است و نیروی گرانش وجود دارد باور دارم علم بشر ناقص است ولی بهترین توضیح جهان همین علم است [/quote]
اول بگم
احتمالا مخالفت با یافته های علم، عملی غیر علمی است اما محصور شدن در محدودیت های علم به نظر عقلانی نمی رسد. شاید نتوانیم به طور عقلانی بگوییم که زمین مسطح است ولی در عین حال نمی توانیم از پذیرش کلیه مواردی که علم قطعا به اثبات نرسانده است امتناع کنیم. اینگونه رفتارکردن به منزله وفاداری دائمی به پوزیتیویسمی متعصبانه خواهد بود."عقلانیت-نوشته راجر تریگ"
وبعد اینکه
در تمامی جوامع تعداد زیادی تجربه شخصی و حوادث متافیزیکی رخ میده که نمیشه همه رو به خرافه یا با مطرح کردن اینکه با علم امروزی سازگار نیست رد کرد.و از طرفی ادامه دادن این روند عقلانی در زندگی احتمالا باعث به وجود آمدن نتایجی میشه که در تضاد کامل با خواسته هست که در تلاش بودیم با پناه بردن به این نوع تفکر از اون در امان بمونیم.

siderella

این دکتر "داوکینزی" که ازش صحبت می کنی یک زیست شناسه و بحث خدا و خداشناسی بیشتر باید از دیدگاه فلسفی بهش پرداخت نه اینکه از جایگاه یک زیست شناس به جهان هستی نگاه کرد.

سخن شما مغلطه است هر کسی میتواند درباره هر چیزی سخن گوید و فرد شنونده میتواند بپذیرد یا نپذیرد این نظر برهان نیست و نظر شخصی است اما اگه مغلطه شما را در نظر بگیریم شما هم نمی توانی درباره نظر ان فرد نظری بدهی چون صاحب نظر نیستی این نمونه را اوردم تا که به مغلطه سخنت پی ببری
بعد من چند باور علمی دارم مثلا باور دارم که زمین گرد است و نیروی گرانش وجود دارد باور دارم علم بشر ناقص است ولی بهترین توضیح جهان همین علم است سوالی پیش میاد دین چه راهکاری دارد و چه چیز مثبتی را برای شما عرضه کرده است در مورد دین نیز به حرف اسلام راستین می رسیم اگه خواستید میشود در مورد ان نیز حرف زد

باز از اون حرف های دوپهلو و مبهم دین باورها که دکتر ریچارد داوکینز ازش حرف می زد!
این دکتر "داوکینزی" که ازش صحبت می کنی یک زیست شناسه و بحث خدا و خداشناسی بیشتر باید از دیدگاه فلسفی بهش پرداخت نه اینکه از جایگاه یک زیست شناس به جهان هستی نگاه کرد.

در ضمن وجود یا عدم وجود خدا ربطی به خوشبختی یا بدبختی شما نداره. شما تنها با کنار گذاشتن خدا می تونید خودتون رو از قید و بند های خرافی که شما رو در بر گرفته ان خلاص کنین ولی این به این منظور نیست که برای شما خوشبختی بیاره. شما تنها از این فکر که همیشه تحت کنترل و بازیچه ای هستین خلاص می شی

این مسیری که شما در پیش رو دارید، من خیلی وقته ازش عبور کردم .
شما از کجا این قدر مطمئن هستید من یا امثال من تو قید و بند خرافات هستیم که بخواهیم ازش خلاص هم بشیم.
مثل اینکه فرق خدا باوری با خداپرستی از روی اجبار در ذهن شما جابجا شده!!!
در ضمن اگر یا این احساس بی خدایی راحت هستی خب، حرفی نیست بسیار هم عالی.....خوش بگذره!!:D
ولی برای کسی هم که با خدا خوشه :xدستور العمل صادر نکن چون نه در پذیرش و نه در ردش هیچ اجباری نیست. و با تاکید میگم اونهای که در طول تاریخ خدایی ساختند که بر گرده مردم سوار بشند مسبب فقط سازندگان نبودند مقصر باور کنندگانی بودند که چشم بسته به خاطر طمع.... بیشتر داشتن!!در چاه ندانم کاری خود افتند.

[quote='siderella'] خداوند شخص نیست بلکه یک تجربه ویا بصیرت یک الهام یا منظری از جهان لایتناهی است[/quote] باز از اون حرف های دوپهلو و مبهم دین باورها که دکتر ریچارد داوکینز ازش حرف می زد! این خدایی که جنابعالی می گین اولا خدای توی قرآن یا هر کتاب و جزوه ی دیگه ای نیست (پس لزوما خدا نمی تونه باشه چون خدا توسط ادیان معرفی شدن). دوماً همچین موجودی نمی تونه وجود داشته باشه چون تجربه، بصیرت، الهام و منظری از جهان لایتناهی همه تجارب مادی هستن (تجارب معنوی بر اساس واکنش های مادی اتفاق می افتن که اون رو توی مقاله ی سوال و جواب ها می خونید که بزودی آپلود می کنم) و خدا بر این اساس نمی تونه وجود داشته باشه چون قابل اثبات نیست.
در ضمن وجود یا عدم وجود خدا ربطی به خوشبختی یا بدبختی شما نداره. شما تنها با کنار گذاشتن خدا می تونید خودتون رو از قید و بند های خرافی که شما رو در بر گرفته ان خلاص کنین ولی این به این منظور نیست که برای شما خوشبختی بیاره. شما تنها از این فکر که همیشه تحت کنترل و بازیچه ای هستین خلاص می شید. ولی باقی اموراتتون بر اساس همت و پشتکار خودتونه و شادی شما با زندگی بر اساس اونچه که خودتون می خواین (نه اونچیزی که موجود فرذاطبیعی می خواد) تامین میشه. پس اون کار رو بکنید که دوست دارید (و البته به کسی دیگری آسیبی نمی رساند) و بدنبال اون چیزی باشید که می خواین.

فکر می کنم بهترین راه رسیدن به خدا قدم اول انکار و تکذیب وجود خداست!!!!
این فرو رفتن در ورطه ایی است که من چند سال با آن دست به گریبان بودم و با اطمینان تمام بگوییم: قدم گذاشتن در این راه شهامت بسیاری می طلبد!!!
سالها با خدایی زندگی کرده ایی که جزیی از ماهیت و شخصیت تو می شود.
من هم استدلال ودلایلی چون تمام ناباوران به خدا داشتم.
ولی باز هم کار با انکار خدا به اتمام نرسید شادی و مسرتی که از آزادی وجود خدا انتظار داشتم نصیبم نشد.
هر روز بیشتر از روز قبل دچار یاس و نامیدی می شدم تا اینکه روزنه هایی در زندگیم باز شد که به شکلی حقیقتاً باور نکردنی هر راهی به باز شدن راههای دیگر منتهی می شد
(البته یادآور کنیم این روزنه های که گفتم ربطی به اینکه مشکلاتم حل شد و زندگی روزمره به خوبی پیش می رفت، نداشت نه، هیچکدام به مسایلی که مربوط به زندگی شخصی ام باشد نبود.)
به باورها و ایمان جدیدی رسیدم.اگر رسیدن به خدا با راه روش خودتان باشد نتیجه ایی کاملاً متفاوتی خواهید گرفت.
به این شرط اینکه نه در باورها و نه در ناباوری، اعتقادبه خدا افراط نکنید.
در نهایت بگوییم: خوشحالم از اینکه که باورهای خودم را از خانواده،جامعه، خانواده....نگرفتم و هر قدمی که در راه این برداشتم با دلایل بسیار شخصی که خودم به دست آوردم بود.
...........................................
عقیده شوپنهاور در باره خدا
آرتور شوپنهاور فیلسوف آلمانی با ماده گرایی قرن نوزدهم می جنگد و می گوید:"برای حل معمای ماوراءالطبیعه وکشف سر و جوهر حقیقت باید از چیزی شروع کنیم که آن را مستقیماً و حضوراً درک کنیم.
یعنی از نفس خودمان ما هیچوقت از بیرون به ماهیت حقیقت نمی رسیم.
مگر به الفاظ وخیالات
بیایید تا از درون شروع کنیم اگر توانستیم نهایت ذهن خود را کشف کنیم شاید کلید جهان خارج را نیز از این راه به دست آوریم.
خداوند شخص نیست بلکه یک تجربه ویا بصیرت یک الهام یا منظری از جهان لایتناهی است

تصور اینکه خداوند نظرش را از من برداشته و مرا به حال خودم رها کرده است بسیار برایم ترسناک است ( این نظر شخصی است ) .
یکی از دوستانم تابلوی بسیار زیبایی کشیده که در آن انسانهای مختلفی را به تصویر کشیده است .
در این تابلو ؛ گروهی از انسانها در حال سقوط به دره هستند در حالیکه خوابند . دره به گونه ای ترسیم شده که انتها ندارد .
وای که اگر این دره انتها نداشته باشد چه خواب شیرینی خواهد بود .
و آیا واقعا دره انتها ندارد ؟!

بعضی از خداباوران وقتی می بینند در استدلال چیزی در چنته ندارند شروع به کلی گویی و مظلوم نمایی می کنند: آی مردم به داد ما برسید که این از خدا بی خبران پشت علم پنهان شده اند و دارند جنجال می کنند که خدا نیست!
یک فقره تنها مسلمانان هزار و چهارصد و پنجاه سال است که روزی پنج بار عقاید خود را بدون هیچ استدلال و دلیلی(علمی یا فلسفی) از بالای مناره ها و در هر کوی و برزنی «شهادت» می دهند و منِ آتئیست باید صبح زود از صدای گوش خراش آن بیدار شوم و در مقابل صدای هر مخالفی را حتی در خانه ی خودش خفه می کنند.تازه اگر به تاریخ نگاه کنیم می بینیم مسیحیان روی مسلمانان را هم سفید کرده اند.
چند هزار سال سوزاندن کتاب ها چند هزار سال سوزاندن و مثله کردن نویسنده ی آن کتاب ها چند هزار خطاب کردن مخالفان با القاب زشتی مثل «کافر» «ملحد» «زندیق» چند هزار سال محروم کردن مخالفان از رسیدن به پست های حکومتی چند هزار سال آزار و شکنجه و سانسور و تفتیش و از همه دردناک تر چند هزار سال نادیده گرفته شدن آن هم برای چه؟تنها و تنها و تنها برای اینکه گفتیم:«ما جهان را آنگونه که شما می بینید نمی بینیم.ما برای جهان نیازی به خدا نمی دانیم.»
چند هزار سال آزار و شکنجه ی ما آتئیست ها برایشان بس نبود اکنون دو قرت و نیمشان هم هنوز باقیه. حالا که پس از چندین قرن بالاخره به مدد عصر ارتباطات و فناوری اطلاعات و به مدد اینترنت توانستیم کمی صدایمان را بلند کنیم و بگوییم ما هم هستیم و در عرض همین چند دهه با وجود همه ی محدودیت ها بازار مکاره شان را کساد کردیم و بساطشان را به هم ریختیم و مشت های خالیشان را باز کردیم , فریبکارانی لقب گرفتیم که با جار و جنجال پشت فرگشت و چه و چه پنهان شده ایم.
(باز هم تاکید می کنم منظورم همه ی خداباوران نیست)