ق‍ت‍ل‌ ع‍ام‌ ارم‍ن‍ی‍ان‌ در دوران‌ س‍لاطی‍ن‌ آل‌ ع‍ث‍م‍ان‌

ارمنی‌ها روز ۲۴ آوریل ۱۹۱۵ را آغاز «نسل‌کشی» می‌دانند. در بخشی از این کتاب خاطرات جمال‌زاده آمده است:
با گاری و عربانه از بغداد و حلب به جانب استامبول به راه افتادیم. از همان منزل اول با گروه‌های زیاد از ارامنه مواجه شدیم که به صورت عجیبی که باور کردنی نیست و ژاندارم‌های مسلح و سوار ترک آنها را پیاده به جانب مرگ و هلاک می‌راندند. ابتدا موجب نهایت تعجب ما گردید ولی کم‌کم عادت کردیم که حتا دیگر نگاه هم نمی‌کردیم و الحق که نگاه کردن هم نداشت. صدها زنان و مردان ارمنی را با کودکانشان به حال زاری به ضرب شلاق و اسلحه پیاده و ناتوان به جلو می‌راندند. در میان مردها جوان دیده نمی‌شد چون تمام جوانان را یا به میدان جنگ فرستاده یا محض احتیاط ( ملحق شدن به قشون روس) به قتل رسانده بودند.
دختران ارمنی موهای خود را از ته تراشیده بودند و کاملا کچل بودند و علت آن بود که مبادا مردان ترک و عرب به جان آنها بیفتند. دو سه تن ژاندارم بر اسب سوار این گروه‌ها را درست مانند گله گوسفند به ضرب شلاق به جلو می‌راند. اگر کسی از آن اسیران از فرط خستگی و ناتوانی و یا برای قضای حاجت به عقب می‌ماند، برای ابد به عقب مانده بود و ناله و زاری کسانش بی ثمر بود و از این‌رو فاصله به فاصله کسانی از زن و مرد ارمنی را می‌دیدیم که در کنار جاده افتاده‌اند و مرده‌اند یا در حال جان دادن بودند. بعدها شنیده شد که بعضی از ساکنان جوان آن صفحات در طریق اطفا آتش شهوات حرمت دخترانی از ارامنه را که در حال نزع بوده و یا مرده بودند نگاه نداشته بودند. خود ما که خط سیرمان در طول ساحل غربی فرات بود و روزی نمی‌گذشت که نعش‌هایی را در رودخانه نمی‌دیدیم که آب آنها را با خود نمی‌برد.
شبی از شب‌ها در جایی منزل کردیم که نسبتا آباد بود و توانستیم از ساکنان آن بره‌ای بخریم و سر ببریم و کباب کنیم دل و روده بره را همان نزدیکی خالی کرده بودیم. مایع سبز رنگی بود به شکل آش. ناگهان دیدیم که جمعی از ارامنه که ژاندارم‌ها آنها را در جوار ما منزل داده بودند. با حرص و ولع هرچه تمام‌تر روی آن مایع افتاده‌اند و مشغول خوردن آن هستند منظره‌ای بود که هرگز فراموشم نشده است. باز روزی دیگر در جایی اطراق کردیم که قافله بزرگی از همین ارامنه در تحت مراقبت سوارهای پلیس عثمانی در آنجا اقامت داشتند. یک زن ارمنی با صورت و قیافه مردگان به من نزدیک شد و به زبان فرانسه گفت: «ترا به خدا این دو نگین الماس را از من بخر و در عوض قدری خوراکی به ما بده که بچه هایم از گرسنگی دارند هلاک می‌شوند».
باور بفرمایید که الماس‌ها را نگرفتم و قدری خوراک به او دادم خوراک خودمان هم کم کم ته کشیده بود و چون هنوز روزها مانده بود که به حلب برسیم دچار دست تنگی شده بودیم. به حلب رسیدیم. در مهمان‌خانه بزرگی منزل کردیم که «مهمانخانه پرنس» نام داشت و صاحبش یک نفر ارمنی بود. هراسان نزد ما آمد که جمال پاشا وارد حلب شده و در همین مهمان‌خانه منزل دارد و می‌ترسم مرا بگیرند و به قتل برسانند و مهمانخانه را ضبط نمایند. به التماس و تضرع درخواست می‌نمود که ما به نزد جمال پاشا که به قساوت معروف شده بود رفته وساطت کنیم. می‌گفت شما اشخاص محترمی هستید و ممکن است وساطت شما بی اثر نماند. ولی بی اثر ماند و چند ساعت پس از آن معلوم شد که آن مرد ارمنی را گرفته و به بیروت و آن حوالی فرستاده‌اند و معروف بود که در آنجا قتل‌گاه بزرگی تشکیل یافته است.
خلاصه آن‌که روزهای عجیبی را گذراندیم. حکم یک کابوس بسیار هولناکی را برای من پیدا کرده است که گاهی به مناسبتی بر وجودم تسلط پیدا می کند و ناراحتم می‌سازد و آزارم می‌دهد.

حکومت عثمانی و وارث آن یکی از نژادپرست ترین حکومت های جهان هستند که امروزه هم داریم میبینیم

حضرات ببخشین این که رایین آدم درستی نیس ربطی به درست یا غلط بودن تحقیقات نداره که (!)(!)(!)(!) شما باید ببینی درست میگه یا نه ضمنا این که ارمنیها مردم سلماس رو قتل عام کردن یا نه که اگه کردن وای به حالشون (?) ارتباطی به این نداره که عثمانیها اونها رو قتل عام نکرده باشن آقای آتیلا و بقیه (!)(!)(!) مثل این میمونه که بگی چون تو جنگ ایران و عراق خیلی از هموطنامون به دست عراقیها کشته شدن پس آمریکاییها هیچ عراقی رو تو جمگ سال 93 یا حمله بعد از 11 سپتامبر نکشتن (?)(?)(?)

اسماعیل رائین یکی از نویسندگان جنجال بر انگیزی است که با آثاری از جمله فراماسونری یا فراموش خانه در ایران، حیدر عموغلی و قتل عام ارامنیان شهرت دارد.امروزه با گذشت سی سال از مرگ این نویسنده بسیاری از کتاب های او با نوعی رمز گشایی مواجه شده است. مثلا کتاب فراماسونری او در پاسخ به کتاب میراث خوار استعمار نوشته مهدی بهادر به رشته تحریر در آمده است وبه نوعی سفارشی از آمریکا و نظام وقت ایران بوده است. و به نظر می رسد کتاب قتل عام ارمنیان نیز یک کتاب سفارشی است. در کل دیگر کتاب های اسماعیل رائین آن اعتبار گذشته را ندارند.

به نظر شما تعصب به جا یعنی اینکه زمانی برای دفاع از هم مذهبانمان در مقابل نسل کشی دستور جهاد را اجرا کنیم شهید بدیم ولی الان هر کی که منافع رساند و در برابر همه چی گفت چشم او را حمایت کنیم؟

ددوستان نسل کشی یعنی کشتار عده ای بی گناه و غیر مسلح با برنامه ریزی قبلی . چه یک نفر یا هزاران
حال انان که به خاطر برخی دلایل از فاشیست های ارمنی دفاع می کنند
ایا می دانند ارامنه درجنگ جهانی اول چند نفر از مردم بی دفاع و قحطی زده خوی و سلماس و ارومیه کشتند
ان هم با برنامه و بدست اندرانیک داشناک فاشیست و با حمایت کشیشان امریکایی و سلاح ایشان و روسها

اشتباهی به جای نشان 8-) نشان :)) چند بار چاپ شد در نظری که عنوان کردی
مظورم شکلت های زیر بود که اشتباهی چیز دیگری ثبت شد
8-)8-)8-)8-)

دوستان عزیز تعصبات نباید چشم های مارا کور کند، فجایع بشری هر کجا رخ دهند قابل دفاع نیستند،حال چه در خوجالی چه در ترکیه.
حافظه تاریخی چیزی نیست که جایی کار کند و جایی کار نکند!!!!!!!!

:)):)):)):))

فاجعه ی خوجالی بر اثر عملیاتهای نبرد شدید اشغالگران نیروهای مسلح ارمنستان با پشتیبانی نیروهای هنگ 366 روسیه مستقر در شهر خانکندی قره باغ کوهستانی آذربایجان در تاریخ25- 26 فوریه سال 1992 رخ داد. نیروهای اشغالگر با حمله به شهر خوجالی، مردم غیر نظامی را با بی رحمی بی سابقه ای قتل عام کردند.

جالبه همون جور که دیگر نسل کش همه استدلال می کنند استدلال می کنید
خوجالی کجا و مسل کشی کجا
درضمن توی خوجالی با بدبینانه ترین شرایط صد هزار نفر کشته شدند تازه رقم زیادی اغراق آمیز هست
اما چند میلیون رو عثمانی کشت
تازه کردها رو هم کشتند خیلی از ایرانی ها رو هم کشتند
امپراطوری عثمانی امپراطوری خون بود و ربطی به آذری های ما ندارد
بهتر است برخی ایرانیان از کشندگان اجداد خود دفاع نکنند

دوستان عزیز تعصبات نباید چشم های مارا کور کند، فجایع بشری هر کجا رخ دهند قابل دفاع نیستند،حال چه در خوجالی چه در ترکیه.
حافظه تاریخی چیزی نیست که جایی کار کند و جایی کار نکند!!!!!!!!(!)

فاجعه خوجالی لکه ننکی است بر دامان بشریت