بدون نام

کتابی بس جالب است که در دروه دکتری تدریس می شود. سپاس از شما

عارف، بنیادگذار و آغازگر سرودهای ملی و میهنی است. او نخستین کسی بود که سرودها و نواهای ملی را در قالب تصنیف درآورد و در کوی و برزن خواند. هم چنین، او نخستین کسی بود که کنسرت را در ایران رواج داد و اصطلاح وطن را همه گیر نمود. روانش شاد

از بزرگان عرفان عملی می توان به بایزید بستامی (بسطامی)، ابوالحسن خرقانی و ابوسعید ابوالخیر اشاره کرد. در عرفان عملی نیز، پور عربی، نسفی، عین القضات همدانی، سهروردی و ... سرآمد و برتر هستند.

این که گزارش نمی خواد! همه آثار رو به نابو.دی و زوال هستند. از پارسه (به به نادرستی تخت جمشید می گیم) گرفته تا آرامگاه کوروش تا 33 پل تا تا تا تا

انتشارات میراث مکتوب، واقعا کارش درسته. کتاب هایی که چاپ می کنه بسیار نابه.

ناصر خسرو، تنها شاعر پارسی سرای کهن است که در سروده هایش هیچ کس را از برای دریافت پول ستایش نکرد. او همواره از کسانی به نیکی ساد می کرد که به راستی بدان ها باور داشت. از جمله خلیفه اسماعیلی المستنصر بالله

روان سپانلو شاد برجسته ترین ویژگی سروده های او توجهی بود که به شهر تهران داشت، به گونه ای که می توان گفت تهران در نگاه سپانلو استوره (اسطوره) بوده است.

حافظ شاعر افسانه ای ایران زمین است و هرچه از او بگوییم، باز هم چیز تازه ای رو می کند. ای کاش درک کنیم که دیوان حافظ برای فال گرفتن و رمالی نیست، بلکه برای اوج گرفتن روان خسته آدمی در هر زمان و روزگاری است.

اسماعیل فصیح یکی از داستان نویس های برجسته معاصر به شمار می ره. خوندن داستان هاش رو به دوستان پیش نهاد می کنم.

من برای پایان نامه خودم که مربوط به ناصر خسرو است، دنبال منابع اسماعیلی می گردم. سپاس از این که این کتاب رو برای دانلود در اختیار گذاشتید.