تقی مدرسی

(1311 - 1376 هـ.خ)

پس از اتمام دوره دبیرستان وارد دانشکده پزشکی شد و همزمان برای کمک به مخارج تحصیل در بانک ملی تهران نیز کار می‌کرد. در سال ۱۳۳۳ رمان یکلیا و تنهایی او را نوشت و با کمک ابوالحسن نجفی توانست آن را منتشر کند. این رمان در سال ۱۳۳۵ از سوی مجله سخن به عنوان کتاب برگزیده سال انتخاب شد. این کتاب با نگاه و استناد به شخصیت و داستان‌های عهد عتیق نوشته شد و مدرسی در آن ارجاعات فراوانی به کتاب مقدس داده است. این رمان در واقع واگویه سرخوردگی‌های شخصی و سیاسی پس از کودتای ۲۸ مرداد است. تقی مدرسی در گفتگویی با علی دهباشی چنین عنوان کرد که فکر نوشتن یکلیا بعد از کودتای ۱۳۳۲ به سرم افتاد. زبان توصیفی، محکم و زیبا و نیز روایتی منظم و منسجم رمان باعث شهرت نویسنده‌اش می‌شود و نامش را به عنوان داستان‌نویس تثبیت می‌کند. این رمان یکی از اولین تجربه‌ها در استفاده از اسطوره‌های غیربومی در زیرساخت روایی یک اثر داستانی ایرانی است. در سال ۱۳۳۷ مدرسی با همکاری ابوالحسن نجفی، عبدالحسین آل‌رسول، محمود کیانوش، بهرام صادقی و سیروس پرهام مجله صدف را منتشر می‌کند. مدرسی به منظور مطالعه مراسم زار جهت استفاده در پایان‌نامه دکتری به جنوب ایران سفر می‌کند و با تکمیل این مطالعات در سال ۱۳۳۸ تحصیلاتش را در رشته پزشکی به اتمام می‌رساند. وی در سال ۱۳۳۸ به ایالات متحده آمریکا رفت و دو سال بعد به عنوان رزیدنتی در رشته روان‌پزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه دوک شهر دورهام کارولینای شمالی دست یافت. سیدمحمدتقی مدرسی روحانی در سال ۱۳۴۱ داستان کوتاهش با نام (یک شب بارانی) را منتشر کرد. در سال ۱۳۴۳ نیز در رشته روان‌پزشکی نوزادان و کودکان با درجه ممتاز از دانشگاه مک‌گیل مونترال کانادا فارغ‌التحصیل شد. مدرسی در سال ۱۹۶۷ به استخدام دانشکده روانپزشکی دانشگاه مریلند در می‌آید. در همین دانشگاه بود که در سال ۱۹۸۲ مرکز تحقیقات نوزادان را بنیاد نهاد. مدرسی در سال ۱۳۴۳ با آن تایلر رمان‌نویس آمریکایی ازدواج کرد که حاصل این ازدواج دو دختر به نام‌های تژ و میترا است.