آداب زیارت

بشر فی‌الواقع زائری است؛ رهنوردی است که به دنبال سرنوشت می‌گردد و در این سفر دراز عمر می‌بایست با آداب زیارت اشنایی کاملی داشته باشد» (از صفحه ۷۸ کتاب)
برای پرفسور هادی بشارت، هیچ چیز مهمتر از مطالعه وتحقیق در مورد تاریخ و زبان‌های باستانی نیست. تنها دلخوشی بشارتی که اینک بازنشسته شده است، تربیت و پرورش دانشجوی خصوصی خود یعنی مهرداد رازی است. اما ناگهان خبر می‌رسد، مهرداد به سبب عشقش به تاریخ و برای دیدن رودخانه فرات به جبهه رفته و شهید شده است. پرفسور بشارت تحت تاثیر این خبر، بیشتر از گذشته به خود و اتاق مطالعه‌اش پناه می‌برد، او سعی می‌کند که با یاد دبیر گذشته‌اش، فخر زنجانی و مکاتبه با دوستش پرفسور هامفری، استاد ویتهرست کالج و یادآوری روزهای خوش گذشته، به ویژه روزهایی که در روستای زادگاهش خضرآباد می‌زیست، از تیزی سوهان زمانه بر اعصاب خود بکاهد، اما حوادث زمانه به گونه ای پیش می‌روند که باعث نگرانی بیشتر او می‌شود...

برگرفته از باشگاه کتاب