اوژن یونسکو

(1909 - 1970 م)

در همان کودکی، خانواده‌اش به فرانسه مهاجرت کردند. ۹ ساله بود که به دلیل بیماری وی خانواده به یه دهکده‌ای ییلاقی به نام «شاپل آنته‌نر» نقل مکان کردند. او نیز چون اغلب نویسندگان بزرگ این قرن تجربه‌ی بیماری و ناتوانی در کودکی را از سرگذراند. تجربه‌ای که باعث انزوای کودک در میان همسن و سالانش شده و همین موتوری محرک خواهد بود برای پناه بردن به دنیای خیال و خلاقیت. «وسط سال تحصیلی مرا از مدرسه عمومی فرانسه به این دهکده آوردند. مبتلا به کم خونی بودم، چهره ام زشت شده بود، برای آنکه رنگ و آبی بگیرم مرا نزد دهقانان به ییلاق فرستادند. من همیشه رویای فرانسه را در سر داشتم، و این که قدیس شوم، می خواستم قدیس شوم نه یک گمنام باقی بمانم. اما در کتاب های مذهبی به تکرار این نکته را خواندم که آدمی برای بدست آوردن افتخار زاده نشده.» سیزده ساله بود که دوباره خانواده به رومانی بازگشت و او مجبور شد که این زبان را یاد بگیرد. در همین ایام پدر و مادرش از هم جدا می‌شوند. اوژن نوجوان در مدرسه‌ای در بخارست رشته‌ی ادبیات فرانسه می‌خواند. او در هجده سالگی اولین اشعارش را می‌سراید. بیست و چهار ساله است که ازدواج می‌کند و دو سال بعد باز به فرانسه باز میگردد که ادامه تحصیل بدهد. او در مجله‌ای ادبی به نام «زوریاک« قلم می‌زند و البته بورسیه‌ی تحصیلی هم دارد. سال‌های در پیش رو، آبستن التهابات اروپاست و چندی نمی‌گذرد که جنگ جهانی دوم آغاز می‌شود. او در پاریس شغلی در یک انتشاراتی برای خود پیدا می‌کند و در کنار آن به یادگیری زبان انگلیسی می‌پردازد. اولین نمایشنامه‌ی او با نام «آوازه‌خوان طاس» در همین سال‌ها نوشته شد و به قول خودش از روی مکالمات کتاب‌های خودآموز زبان گرته برداری شده بود. این نوع نگارش قالبی‌ست که سبب می‌شود تئاتر «ابزورد» پا بگیرد. او یکی از موسسان این مکتب است. مکتبی که سه نفر را پایه‌گذاران آن می‌دانند؛ بکت، آرتو آداموف و اوژن یونسکو. فضایی که در ادبیات آن دوره هست، اتفاقات اجتماعی و سیاسی و حال و احوال مردم در آن روزگار، موجب می‌شود که این سه نویسنده بدون اطلاع از فعالیت‌های هر یک به نوعی پایه‌گذار این سبک ادبی در نمایشنامه نویسی باشند.