سید ضیاالدین سجادی

(1299 - 1375 هـ.خ)

سجادی با توشهٔ علم و فضل موروث و مکتسب در سال ۱۳۲۱ به تهران برای تحصیلات عالیه آمد و به تحصیل رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی پرداخت. دانشگاه تهران در آن روزگار از وجود استادان برجسته‌ای همچون بدیع‌الزمان فروزانفر، جلال‌الدین همایی، احمد بهمنیار، ملک‌الشعرای بهار، میرزا عبدالعظیم قریب و ابراهیم پورداوود برخوردار بود و سجادی از محضر این بزرگان استفاده کرد. در سال ۱۳۳۴ از رسالهٔ دکتری خود - که دربارهٔ خاقانی شروانی بود - دفاع کرد و همین موجب شد که او در طی زندگی به بررسی و تفحص در آثار و اشعار خاقانی بپردازد. از سال ۱۳۴۴ در سمت استادیِ زبان و ادبیات فارسی دانشسرای عالی و دانشگاه تهران و بعدها تربیت معلم، دانشگاه شهید بهشتی و دانشگاه فردوسی مشهد مشغول تدریس شد. دکتر سجادی در ۲۶ شهریور ۱۳۸۱ به عنوان یکی از مفاخر فرهنگی ایران معرفی شد. سجادی در ۶۵ کنگره و مجمع و مجلس علمی و ادبی به سخنرانی پرداخت که بیشترشان در مجموعه سخنرانی‌ها و مقالات آن کنگره‌ها و مجامع به چاپ رسیده‌است. از جملهٔ این مجامع، کنگره‌های تحقیقات ایرانی، کنگرهٔ بزرگداشت فردوسی، حافظ، بیهقی، ناصر خسرو، کنگرهٔ ایران‌شناسان، کنگرهٔ جهانی سعدی و حافظ، نشست‌های بحث دربارهٔ زبان و ادبیات فارسی، کنگرهٔ بزرگداشت سیبویه، کنگرهٔ جهانی نظامی گنجوی، کنگرهٔ جهانی خواجوی کرمانی و کنگرهٔ جهانی خاورشناسان بود. دکتر سجادی عضو انجمن ایرانی فلسفه و علوم انسانی، انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی و کنگره تحقیقات ایرانی نیز بود.