دیباچه نگاری در ده قرن: از قرن چهارم تا قرن چهاردهم هجری قمری

بیشتر بحث نویسنده در این کتاب درباره دیباچه فارسی به معنی سرآغاز و عنوان و خطبه کتاب است که در نظم و نثر فارسی به همین معنی به کار رفته و شواعد فراوان دارد و این معنی مجازا از کلمه دیباچه گرفته شده از آن روی که دیباچه کتاب «روی کتاب» و «رخسار کتاب» یا قسمت زینت و آرایش‌یافته کتاب است.
در این کتاب حدود نود دیباچه گردآورده شده و تحت هفت عنوان آمده است:
کتب: ادبی، تاریخی و جغرافیایی، تفسیر و علوم قرآنی، داستانی، دینی و اخلاقی، عرفانی، و کتب علمی. سهم بیشتری از این دیباچه‌ها را بخش اول یعنی کتبی ادبی گرفته است؛ زیرا آن دسته از کتب بیشتر و متنوع‌تر و غالباً دارای دیباچه‌های مفصل‌تر و ادیبانه‌تر و لطیف‌تر است.