رودکی

(0237 - 0319 هـ.خ)

شاد زی با سیاه چشمان، شاد

که جهان نیست جز فسانه و باد

زآمده شادمان بباید بود

وز گذشته نکرد باید یاد

من و آن جعد موی غالیه بوی

من و آن ماهروی حورنژاد

نیک بخت آن کسی که داد و بخورد

شوربخت آن که او نخورد و نداد

باد و ابر است این جهان، افسوس!

باده پیش آر، هر چه باداباد

شاد بوده‌ست از این جهان هرگز

هیچ کس تا از او تو باشی شاد؟

داد دیده‌ست از او به هیچ سبب

هیچ فرزانه تا تو بینی داد؟

هـــرکه ناموخت از گذشت روزگار    

    نــیز نامـــوزد زهیــچ آمــــوزگــــار

تا جهان بود از سر مـــــــردم فراز    

    کس نــــبود از راز دانـش بی نـــیاز

مــردمان بخــرد اندرهــــر زمـــان  

     راز دانـــش را بـه هــــر گونه زبان

گــــــرد کردند و گـــــرامی داشتند  

      تـا به سنگ انـــدر همی بنگـــاشتند

دانش اندر دل چـراغ روشن است  

      وزهمه بــد بر تن تو جـــوشن است