اسم نمی خواهد

همین دینوسورها, که من به شان می گویم کوه جنبان, و می گویند بیش از صد و شصت میلیون سال روی زمین زنده مانی و تنه لشی و الواطی کردند و حدود شصت و پنج میلیون سال پیش, بی سر و صدا از صفحه ی حیات محو شدند, یک بار هم نشد که یکیشان سرش را به طرف آسمان بلند کند و آهی بکشد و توی دلش بگوید:خدایا آخر که چی؟ و خدا هم جوابی نداشته باشد که به او بدهد, و او از همین بی جوابی غصه اش بیشتر بشود.
برای همین است که می گویم همه ی هنر هایی که آدمیزاد به وجود آورده است, همه ی بزرگواریهایی که کرده است, همه ی پلیدیهایی که مرتکب شده است, مال این است که دیروز و فردایی دارد و می داند که پس فردا خواهد مرد.
ابو العلا معری آن اعجوبه ی شعر و فلسفه ای که عمر خیام نیشابوری شاید چند صباحی از چشم او به هستی نگاه کرده بود, گفت که روی سنگ قبرش چیزی بنویسند به این مضمون که: این است نتیجه ی جنایتی که پدرم در حق من کرد, و من این جنایت را در حق هیچکس نکردم.
پدر و فرزندی یک رابطه ی یک طرفه است, مثل رفاقت رابطه ی دو طرفه نیست. سهراب پسر رستم است, این رابطه ی یک طرفه از پایین به بالا.
آدم نمی توانست حیوانیت را کنار بگذارد, آدم شده بود اما در اصل حیوان بود. مثل همه ی حیوانات می خورد, می خوابید, و تولید مثل می کرد, و بدون این کارها زندگی برایش معنایی نداشت. از این کار ها لذت می برد, همانطور که همه ی حیوانات لذت می برند و نمی دانند چرا .
آدم بدون لذت بردن از هماغوشی با جفت نمی تواند به نقاشی کردن ادامه بدهد. حیوانیت من مثل چوبی است که می سوزد و تاریکی شب مرا روشن می کند و گوشت مرا می پزد و دیو سرما را از من دور می کند و آدمیت من شعله و نور و حرارت است.آدمیت نور و حرارتی است که در ذات حیوانیت من پنهان است, درست مثل آتشی که در ذات چوب پنهان است.
گر هست این کسی
وای! وای! از بازی او
گر نیست
از پوچی ما فریاد! فریاد!

من اینو بصورت سریال در سایت گویا نیوز خوندم . بنظرم کتاب خیلی خوبیه .

کتاب جالبیه.ولی مطمئنید ک کتاب اسم نمیخواست؟؟؟؟واسه بیشتر شناختن خودمون خوبه.