مقصد اقصی

هر چیزی در جهان یک ظرف دارد یک محتوا . . . . یک سخت افزار و یک نرم افزار . . . در قضیه دین نیز روال بر همین است
ظرف و ساختار : فقه و ظواهر شریعت است
باطن و محتوا : اخلاق و راستی و خوبی و صفای نفس و پاکی و عشق به همنوع است یا همان عرفان و تصوف واقعی
برای حرکت درست و صحیح و محفوظ ماندن به هر دو نیاز است همانگونه که امام محمد غزالی پی به این نکته برده ( کتاب احیاء علوم الدین - کیمیای سعادت )
اینکه مردم ایران دارای چنین روحیه متضاد و درهم و آشفته ای هستند : دست پخت عرفا و شعرای عارفی است که در مقابل تسنن و دگماتیک اهل سنت به نفی ظواهر شریعت پرداختند و اینچنین شد که با درهم ریخته شدن ساختارها و چارچوب ها مردم ما نیز آشفته و بی قانون و بی چارچوب و بی ضابطه بار آمدند . . .
بگذریم این قصه سر دراز دارد

سیب سرخی پشت پرده بود. او که نمی دید گفت که "چیزی نمی بینم پس چیزی نیست! "
کمی حق با او بود. از اتاق خِرَدگرایی نیمه کاره ای در ساختمان قرن 21 ناگهانی و در یک لحظه به اتاق اکتشافات علمی قرن 21 وارد شده بود. تکرار می کنم اتاق "اکتشافات علمی" و نه اتاق "تجربیات متافیزیک". از پیشرفتهای نوین در صنعت نانو و ساخت روکش های نامرئی سازی که رفتار فیزیکی ویژه ای نسبت به پرتوهای نور دارند هم خبری نداشت. وقتی حقیقت علمی در مورد سیب سرخ و پرده، که هر دو در شرایط عادی قابل دیدن نبودند، به او گفته شد، خون در گونه هایش دوید. صورتش از شرم سرخ شده بود و فقط به جمله "چیزی نمی بینم پس چیزی نیست" که لحظاتی پیش بر زبان آورده بود فکر می کرد!
می توانست کمی جلو برود، آن را بردارد و گاز بزند. افسوس که دانش کافی نداشت و بیشتر افسوس که مدت زیادی در اتاق خِرَدگرایی "نیمه کاره" تنفس کرده بود.
آن روز، عاقبتِ "بی دانش نفی کردن" را در عمل تجربه کرد؛ بی آنکه از متافیزیک که سالها همین گونه بر آن خط بطلان می کشید، خبری در این قصه بوده باشد.

در ادامه باید گفت از نظر من نیم من مسلک های عرفانی راهی بودن برای واسه پوشاندن نواقص دین برای مثال صوفیه نمی توانستند این نواقص و تناقضات در ..... حلاجی کنن در نتیجه جامه عقل و عشق رو تنش کردن اینها میخواستن بین تناقضات و منطق راهی پیدا کنن نتیجه انکه اینترپوله انجام دادن بین این دو چیز مثالی که به ذهنم میرسه میانگین و درونیابی بین عدد صحیح مثبت و منفی حاصلش همیشه منفیه در صورتیکه فرض کنیم قدر مطلق عدد منفی بیشتر از عدد مثبت باشه
و خیام در جواب صوفیان این را گفته که ادعا میکردن که بین ما و حقیقت پرده وجود دارد تو این شعر چون پرده برافتد نه تو مانی و من جواب انها را داده اس برای همین خیام را دوست دارم
اما این فرهنگ عرفان های جدید ریشه در خرافات عرفانی ما داره که یا خودمون ساختیم یا از هند یا از این سو ان سو قرض گرفتیم مثلا راضی بودن به قسمت و کل ان از هند امده است با اینکه در گذشته خیلی چیزها را نمیدانستند و متافیزیک ساخته شد و عرفا گفتند ما این متافیزیک را کشف کردیم که همه توهم میزدند و علمی ثابت شده است که هیچ فرقی نمیکند هر مدیتیشنی یا دعای عمیقی بخش تحتانی سمت راست مغز را فعال و بقیه رو غیرفعال میکنه که همه همان حالت خلسه و خروج از بدن را تداعی میکند و هیچ خروج روح از بدن سیر و سلوکی نیست اما خرافات عمیق تر شده تا اینکه کم کم ملت میگویند علم پاسخ گو نیست پس بریم سراغ عرفان اگه این حرف را حافظ یا مولوی میزد قبول بود در ان دوران علم ناقص بود اما علم که از نیاز روزانه ما و حتی نحسی خیلی از ماها بالاتر است اگه علم چیزی را جواب ندهد جاهای دیگه نیز پاسخ گو نیست و باید منتظر باشیم که علم گسترش یابد اما اینجاست که شارلاتانیزم رونمایی میشود
شاد زی:x

عجالتا عرفان یعنی شناخت طی گذر ایام معنای امروزشو پیدا کرده ولی از بدایت امر هدفش توجیه امور هستی بوده که متعاقبا پدیده افریدگار هوشمند رو این توجیه تاثیر میذاره که قالبا الهیونی که انعطاف بیشتری داشتند تو این دسته قرار میگرفتن متاسفانه شناخت با غار نشستن یا کنج خونه حاصل نمیشه دکارت ثابت کرد تنها راه پیدا کردن حقیقت شکستن پدیده مورد نظر به اجزای بنیادی و تحلیل اونه روش کلی علم که شوربختانه این روش به سختی انجام میشه و حاصل به ان مشکل و با ممارست زیاد و زحمت است ولی چه کنیم راه دیگری نداریم بنابراین از نظر من نیم من فقر علم و روش نبودن روش دستیابی به حقیقت توسط افراد جویای ان باعث به وجود امدن مسالک عرفانی شده دقت کنید از نظر من نیم من با نگاهی به تاریخ این را شهودن میبینیم باباطاهر و مولوی در شعرای دیگه مشهود است ولی اگه خیامی نبود بهشون حق میدادم ولی وجود خیام اون مسائل در چند قرن قبل پیچیده میکنه البته دیدگاه عرفانی مولانا و عطف و پیچ و خم دادن و بازی کردن با مسائل سطحی دین جای درنگ و تهییج داره! البته اگر عرفای امروز به مسائلی که امروزه رسیدیم رسیده بودند بسیار هیجان و پر شور میشدن چون طالب درک هستی بودن
فکر کنم مولانا میگه : روزها فکر من اینست و همه شب سخنم / که چرا غافل از احوال دل خویشتنم / از کجا امده ام و امدنم بهر چه بود؟ / به کجا میروم و اخر ننمایی وطنم

از آنجایی که نقد عرفان در ایران :!:!جز بر انگیختن نفرت همگانی برای خود چیزی دگر در بر ندارد لاقل می خواهم در مورد شناختن عارف حقیقی سخن بگویم که تا باشد قبول افتد:
1.عارف واقعی کسی است که عرفان برایش سودی (دنیوی مقصودمان می باشد) نداشته باشد نه مالی و نه شهرتی و چه بسا موجب متهم شدن به کفر و حبس کشیدن و حتی اعدام مانند حلاج یا آیت الله قاضی که به سبب عرفان در حوزه منزوی بودند.
2.عارف واقعی کسی است که از عرفانش سخن نگوید و لاف آن نزد . گرچه بحث پیرامون عرفان نظری خوب است اما کسی که از عرفان نظری سخن می گوید تنها در حد تئوریسین عرفان است .به قول علامه طباطبایی اصل دیدن است .
3.عرفان باید در همه وجوه زندگی شخص جلوه کند و شخص به گفتارنیک و کردار نیکتر آراسته گردد و خداترس نباشد بلکه خداآگاه باشد . نمونه آدم خداترس غزالی است و نمونه ادم خدا آگاه مولوی.
4. عارف کسی نیست که در کوه تنهایی کشد و دوری از مردم گزیند بلکه آن است به قول ابوسعید به میان خلق آید و یک لحظه از یاد خدا غافل نشود.
5.کارهای فوقالعاده هم نمی تواند هیچ دلیلی برای عارف یا حتی بالاتر پیامبری فردی باشد اینها برای سرگرمی عوام است انسانهای واقعگرا بیشتر به محتوی اندیشه نگاه می کنند نه کارهای خارق العاده!!!
گرچه سرسختانه با عرفان مخالف ام و آن را نوعی حرد گریزی می دانم اما چه چاره با بخت گمراه.....!
ایدون بود ایدونتر باد!!!;-)

۞
سـمن بویان غبار غـم چـو بنشـینند بنشانند پری رویان قــرار از دل چو بستیزند بستانند
به فــتراک جــفا دل‌هـا چـــو بربنـدند بربندند ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند
به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند نهال شوق در خــاطر چــو برخیزند بنشانند
.....
در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند کـه با ایـن درد اگـــر دربند درمانند در مـانند
:.:.:.... . .

من فکر میکنم شناخت عارف واقعی ،عارف واقعی می خواهد...ما مردم عادی با هیچ محکی توان شناخت نداریم...و به قولی عقلمان به چشممان است.
سر خدا که عارف سالک به کس نگفت
در حیرتم که باده فروش از کجا شنید

1.دوست من شما هم می توانی به همه چیز ایمان بیاورید!
2.دقیقا عرفان موجب بسته شدن ذهن می شود چون می گوید رو به دین حقیقی بیاور !!! نه اینکه از دین حقیقی بپرس بلکه رو بیاور فقط همین.
3.فارابی کتابی دارد که در ان علوم را طبقه بندی کرده است . ربطی ندارد که یک نفر همه علوم را بلد باشد به خودی خود زمانی که علوم پی گیری شوند به علت گسترش انها امر تخصصی ایجاد می گردد .
3.مشکل مراد نیست مشکل مریدان اند!!!!
4."پای استدلالیون چوپین بود پای چوبین سخت بی تمکین بود " این خرد پسند است !!!! عقل هر چقدر هم محدود باشد از افسانه گویی و عشق و عرفان بازی بسیار بهتر است . مولوی بهتر بود محدودیت های احساس بشر را مطالعه می کرد و محدودیت عقل را به فلاسفه می سپارد.
5. مغلطه چیه دیگه !!! من موندم که چرا منطق را از کتاب اول دبیرستان حذف کرده اند.
مدرنیته ربطی به لپ تاب و موبایل ندارد . جهان مدرن یعنی چهانی که درآن عقل خودبنیاد همه کاره است و دیگر هیچ. خواسته و ناخواسته ما در جهان مدرن زندگی می کنیم!!!
6.عرفان هر چه باشد خواه درست یا نادرست !!! موجب هدر رفتن استعداد های زیادی در ایران گشته است .
عرفان چیزی است بسیار بسیار شخصی ....

و در ادراکات خویش و حواس خویش شک نمی کنند ؟

کلا شما می توانی در هر چیز شک کنی دوست من! حتی در وجود خودت،در وجود خدا،در وجود عالم عینی!!!
کلا شک هم از همان ژست ها شده است به نظرم امروزه... شک خوب است وقتی مقدمه ی رسیدن به فکر و آگاهی باشد.

اما اینگونه کار ها به یقین موجب از بین رفتن تمدن عظیم اسلامی گشت

بعضی چیزها مانند جبرگرایی و گوشه نشینی و دوری از فعالیت در جامعه،و کوچک شمردن علوم تحصیلی و عقل،
بله موجب این شد متاسفانه،ولی بنظرم عرفان حقیقی با این چیزها مخالف است.
رفیق شفیق
ترک خور و خفتن گو! رو «دین حقیقی» جو!

عرفان موجب توجه بیش از حد به الهیات و فرو گذاشتن طبیعیات گشت

پس از تخصصی شدن علوم،نا خودآگاه در میان حکمای ما این اتفاق افتاد،دیگر نمی شد طرف ذوالفنون باشد،یا بسیار سخت بود،
ولی جا برای علمای تجربی و دانشمندان ایرانی باز است،و ربطی به علاقمندیشان به عرفان ندارد!

عرفان موجب ایجاد فرهنگ مرید و مرادی گشت که عملا رودر رو نقد آزاد اندیشه قرار گرفت.

صحیح است:-) ولی باز هم بستگی به مراد دارد! مثلا علامه طباطبایی عجیب مردی بود،به طلبه ای ناچیز هم اجازه می داد تندترین انتقاداتت را بکند،و بعد به آرامی و لطیفی پاسخش را می گفت.

همه مهمتر در عرفان و به ویژه شعر های عرفانی عقل به شدت تحقیر می شود و واژه ای به شدت نامفهوم و ناروشن با تعاریف عجیب به نام عشق اختراع کردند. روی گردانی از عقل علت نابودی تمدن شکوهمند اسلامی بوده است.

برخی از صوفیه این کار را کردند،البته بیشتر سعیشان بر آن بود،که عقل را حد و حدودش را مشخص کنند،نه اینکه مطلق عقل را زیر سوال برند،مثلا در عرفای اندیشمند ما مثل مولانا،این حرف مشهود است،چرا که بسیار استدلال عقلی در مثنوی می آورد، و خِرَد پسند است جریان ذمّ عقل او حکایتی دیگر دارد،که باید بیشتر عمیق شوی.

عرفان در جهان مدرن دیگر جایی ندارد برای پویایی در جهان مدرن باید ابن عربی را سه طلاقه کنید.

مغالطه است. چیزی به اسم جهان مدرن وجود ندارد،جهان عینی با جهان ذهنی متفاوت است.
شما می توانید از لپ تاپ و موبایل و ... استفاده کنید،ولی کماکان به خدا و معنویت و حقیقت و سلوک راهش دلبسته باشید.

اولین سنگ محک : کافیست مدعی را از قصد عصبانی کنید . ببینید آیا میتواند بر غضب خود چیره شود یا نه .
شما به عصبانی کردن وی ادامه دهید و عکس العمل شخص را ببینید .

:D
البته عصبانیت اگر بدلیل غرور و کبر فرد باشد،بطلان مدعای او را ثابت می کند،و نه هر نوع عصبانیتی برای هر نوع کاری!!!
سه پیشنهاد!
شما می توانید ابتدا یک چَک قایَم،در گوش فرد مدعی بخوابانید!
یا برای بوسیدن دستش خم شوید و دستش را گاز بگیرید!!
یا یک سوزن هنگامی که می خواهد بر روی زمین بنشیند،در زیرش بگذارید،تا در بدن مبارکش فرو رود!!
تا ببینید به قول دوستمان عصبانی می شود یا خیر!؟
خب هر آدمی عصبانی می شود دیگر، این موقع ها! بنظرم روش خوبی نبود کبیر اندر کبیر;-)