مقصد اقصی

این هم نظر شخصی من است :
1.عرفان چون چیزی رمز آلود است عده زیادی را به سوی خود می کشاند من نمی دانم عده ای که در عرفان به تجربه هایی دست می یابند چگونه به آنها اعتماد می کنند !و در ادراکات خویش و حواس خویش شک نمی کنند ؟
2.اما اینگونه کار ها به یقین موجب از بین رفتن تمدن عظیم اسلامی گشت . روح تفکر و شکاکیت و پرسشگری را از آن گرفت و آن را به علم الیقین و عین الیقین و حق الیقین تبدیل کردند .گویی در عرفان فقط یقین حاصل می گردد؟؟؟؟
3.عرفان موجب توجه بیش از حد به الهیات و فرو گذاشتن طبیعیات گشت .
4.عرفان موجب ایجاد فرهنگ مرید و مرادی گشت که عملا رودر رو نقد آزاد اندیشه قرار گرفت.
5. از همه مهمتر در عرفان و به ویژه شعر های عرفانی عقل به شدت تحقیر می شود و واژه ای به شدت نامفهوم و ناروشن با تعاریف عجیب به نام عشق اختراع کردند. روی گردانی از عقل علت نابودی تمدن شکوهمند اسلامی بوده است.
6. عرفان در جهان مدرن دیگر جایی ندارد برای پویایی در جهان مدرن باید ابن عربی را سه طلاقه کنید.
7.اگر کسی فهمید به ما هم بگوید چرا در ایران عرفان حقیر و شخصی و احساسگرا را در کنار فلسفه عظیم و همگانی و خردگرا می آورند!!! و می گویند عرفان وفلسفه اسلامی!!!!!!!!!!!!!!!

[quote='khar tu khar']من از همه بابت توضیحات زیبایی که دادند تشکر میکنم .من هم نظر خودم را بگویم .از نظر من سنگ محک برای تشخیص یک عارف فراوان است . خیلی فراوان .مگر نه اینست که انسان دارای نقاط ضعف فراوانی است ؟ و یک انسانی که قدم در راه سیر و سلوک میگذارد باید ابتدا این نقاط ضعف خود را از بین ببرد ؟مثلا غضب . آیا یک سالک حقیقی نباید در ابتدا غضب را از خود دور کند ؟پس یک سنگ محک مشخص میشود . اولین سنگ محک : کافیست مدعی را از قصد عصبانی کنید . ببینید آیا میتواند بر غضب خود چیره شود یا نه .شما به عصبانی کردن وی ادامه دهید و عکس العمل شخص را ببینید . بنظر من براحتی میتوان با همین یک سنگ محک ( شاید ساده ترین آنها ) فهمید که شخص چند مردِ حلاج است .البته این نظر شخصی است .[/quote]حالا اگر طرف عارف و سالک واقعی نبود و خوابوند زیر گوشمون کی جواب میده؟؟؟؟!!!!:O:O

من از همه بابت توضیحات زیبایی که دادند تشکر میکنم .
من هم نظر خودم را بگویم .
از نظر من سنگ محک برای تشخیص یک عارف فراوان است . خیلی فراوان .
مگر نه اینست که انسان دارای نقاط ضعف فراوانی است ؟ و یک انسانی که قدم در راه سیر و سلوک میگذارد باید ابتدا این نقاط ضعف خود را از بین ببرد ؟
مثلا غضب . آیا یک سالک حقیقی نباید در ابتدا غضب را از خود دور کند ؟
پس یک سنگ محک مشخص میشود .
اولین سنگ محک : کافیست مدعی را از قصد عصبانی کنید . ببینید آیا میتواند بر غضب خود چیره شود یا نه .
شما به عصبانی کردن وی ادامه دهید و عکس العمل شخص را ببینید .
بنظر من براحتی میتوان با همین یک سنگ محک ( شاید ساده ترین آنها ) فهمید که شخص چند مردِ حلاج است .
البته این نظر شخصی است .

اما سخنی از عارف عزیز ما،که همه از اشعارش و سخنانش لذت می بریم،مولانا جلال الدین،در مثنوی شریف از دفتر اول:
در مورد مریدان ساده دلی که گیر مرادانی شیاد روی افتاده اند،و عمر را به بی حاصلی گذراندند و آخرش هیچ . . .
تو مرید و میهمان آن کسی / کاو ستاند حاصلت را از خسی
نیست چیره! چون ترا چیره کند؟ / نور ندهد، مر ترا تیره کند
چون وِرا نوری نبود اندر قِران / نور کی یابند از وی دیگران !؟
ظاهر ما چون درون مدعی / در دلش ظلمت زبانش شعشعی
از خدا نه بویی او را نه اثر / دعویش افزون ز شیث و بو البشر
حرف درویشان بدزدد مردِ دون ! / تا بخواند بر سلیمی زآن فسون !
حرف درویشان بدزدیده بسی! / تا گمان آید که هست او خود کسی !
خرده گیرد در سخن بر بایزید ! / ننگ دارد از درون او یزید !
هر که داند مر ورا چون بایزید / روز محشر حشر گردد با یزید.
بی نوا از نان و خوان آسمان / پیش او ننداخت حق ، یک استخوان !
او ندا کرده که خوان بنهاده ام / نایب حقم خلیفه زاده ام !
الصلا ساده دلان پیچ پیچ تا خورید از خوان جودم، هیچ هیچ
سالها بر وعدۀ فردا کسان/ گرد آن در گشته، فردا نارسان
دیر باید تا که سرّ آدمی / آشکارا گردد از بیش و کمی . . .
زیر دیوار تنش گنجیست یا / خانۀ مار است و مور و اژدها
چون که پیدا گشت کاو چیزی نبود / عمرِ طالب رفته، آگاهی چه سود؟

دوستان هر کدام نکاتی را متذکر شدند که استفاده بردم...
دوستان! این عزیز نسفی در عرفان فوق العاده است،حتما بخوانید کتابهایش را،مطالب را ساده و روان و قابل فهم،برای اکثر حقیقت جویان بیان می کند،برای همین باز به کتاب دیگر او اشاره می کنم:
در کتاب زبدة الحقایق درباره ی معنای کلمه ی سالک می نویسد:
بدان، که سلوک در لغت عرب، عبارت از رفتن است علی الاطلاق. یعنی رونده شاید که در عالم ظاهر سیر کند و شاید که در عالم باطن سیر کند و به نزدیک اهل تصوف سلوک عبارت از رفتن مخصوص است و همان سیر الى الله و سیر فی الله است
و سیر الى الله نهایت دارد و سیر فی الله نهایت ندارد و اگر این عبارت فهم نمیِّکنی به عبارت دیگر بگویم.
چون سالک بر اقوال و افعال و اخلاق ملازمت کند معارف روی نماید و چیزها را چنانکه چیزها هست بداند و ببیند و چون معارف روی نمود و در معارف به کمال رسید و چیزها را چنانکه چیزها هست،دانست و «دید، عارف آن باشد که » از هستی خود بمیرد و به هستی خدای زنده شود،اگرچه سالک را هرگز هستی نبود! اما می پنداشت مگر هست. آن پندار تا برخاست و مقصود سالکان و مطلوب طالبان این است.

جناب خر توخر هیچ سنگ محکی برای شناخت یک عارف واصل نیست

خطاب به دوست گرامی سیدرلا،نمی توان گفت هیچ سنگ محکی نیست،به نظرم چند چیز است،البته شاید مخالف باشید!
اول اینکه عرفان بدون شریعت برای شخص بنده معنا ندارد،یعنی اول شریعت بعدا طریقت و سپس حقیقت،و عارفی که شریعت ندارد،عارف نیست! البته می توان در مورد شریعت مورد نظر بحث کرد،اما باید داشته باشد.
دوم اینکه،عارف به قول نسفی از هستی خود مرده،و به هستی حق باقی است، کسی که ذره ای،می گویم ذره ای که منظورم را درک کنید،خود بینی و غرور و کبر و دعوت کردن مریدان به خودش(نه خدا) در وی باشد،
این جاهلان که دعوی ارشاد می کنند / در خرقشان به غیر منم تحفه ای میاب!
این جاهلان که دعوی ارشاد می کنندعارفی دروغین است،هر چند که کارهای خارق العاده بکند!
سومین چیزی که به ذهنم می رسد،جمله ای است از یکی از عرفای معاصرمان:
از وی پرسیدند (محمد جواد انصاری همدانی،رضوان خدا از آن او باد) چگونه می توان میان افرادی که ادعای رسیدن به مقامات سیر و سلوک می کنند،تمیز بدهیم که کدام راست می گوید و کدام دروغ؟)
ایشان گفت:
«دو نشانه دارد،اول اینکه اینگونه افراد،کاری خلاف شرع نمی کنند،
و دوم اینکه نشستن در مجالس آنها،التهاب قلبی می آورد»
کسانی که خودشان این التهاب قلبی را تجربه کرده اند،نیک می فهمند بنده چه عرض می کنم.

جناب خر توخر هیچ سنگ محکی برای شناخت یک عارف واصل نیست . تنها تشخیصی که می ماند این است چقدر به ندای دلت در رابطه با یک عارف گوش می دهی اگر انرژی ،نگاه ،و عمل شخص مورد نظر شما به عمق وجود شما نفوذ کرد و در شما شادی و شعفی عمیق به وجود آورد بدون داشتن هیچگونه چشم داشتی ا زهمدیگر . اگربودن با آن شخص در شما نوعی آزادی و اختیار برای رد یا تاییدش بگذارد خوب می شود گفت این شخص یک انسان معمولی نیست و می شود روی او یک حساب جدا و ویژه باز کرد در غیر صورت اگر کسی را دیدیدکه با یک تحسین آسمان را سیر میکند و با کوچکترین ناسزا از کوره در می رود این شخص نه تنها عارف نیست بلکه از یک انسان عادی که ادعایی ندارد پایین تر است .چون می توانم با صراحت بگویم ویژه گی نفس پروی و بله چشم قربان گفتن فقط و فقط انسان دنیا دوست را راضی و شادمان می کند و در این صورت باید چون حلاج آماده عواقب نافرمانی خودمان باشیم .به نظر من اگر دست از سنجش ظاهری امور برداریم و انسانها را با دانش و معلوماتشان ارزیابی نکنیم فکر می کنم گام اول را درست برداشته ایم چون دانش عاریتی نمی تواند به تنهایی راه گشا باشد. البته این نظر من است که ما حتی نیازی به اموختن سیر سلوک نزد اشخاص خاص هم نداریم چون فکر می کنم هم باید عمری را بابت جستجو گذراند هم باذهنیت های عجیب غریب خودمان ممکن است راه به جای نبریم .و در آخر به شما دوست کتابناکی عزیز بگویم :جهان هستی خود به تنهایی از تمام عارفان دنیا گشودتر و بازتر به روی ما لبخند می زند که نزد او برویم از آسمان پر ستاره تارودخانه های جار ی...........بی نهایتی که اگر دقایقی از روزمان رابه او گوش بسپاریم بسیار سخاوتمند بسیار پر ارزشتر از هر فردی زبان گویا دارد تنها عیب، انسان بودن ما است که فکر می کنیم استثنا را باید در آدم ها جستجو کرد نه جای دیگری! البته ما انسانهای فرزانه در طول تاریخ هم داشته و داریم ولی متاسفانه فعلا نه در دسترس شما است نه من!!!ااینم جعل امضای شما:x

zemnan soluk va erfan 2 tariqat manavi motafavet hastand:baaa:

:))ظاهرا که هفت سنگ برای محک هست

عرفان، در واقع یک مرام و یک مکتب است، که بر طبق یک جهان بینی خاص بنا شده. در واقع، طریقه‌ای است در میان همه مکاتب موجود در جهان که برای کشف حقیقت، نه بر عقل و استدلال، بلکه بر «ذوق» و «اشراق» و «اتحاد با حقیقت»، تکیه دارد. و در همه اقوام و ملل و مذاهب مختلف جهان، شایع و رایج است.
عرفان در اصطلاح عبارت است از شناخت قلبی که از طریق کشف و شهود، نه بحث و استدلال حاصل می‌شود و آن را علم وجدانی هم می‌خوانند.
عرفان در مکاتب شرقی وغربی معنی های مختلفی دارد لیکن در فرهنگ ایرانی طریق عرفان دارای مراحل
متعددیست
طلب، عشق، معرفت، استغناء، توحید، حیرت و فنا; هفت وادی از عرفان بشمار می آیند که در واقع ریشه در آئین های کهن ایرانیان دارند، شیخ فرید الدین محمد عطار نیشابوری عارف بزرگ قرن پنجم وششم هجری به زیبائی این مراحل هفت گانه را در غزل معروف خود بشرح زیر بیان نموده است:
گـفـت مــا را هـفـت وادی در ره اسـت
چون گـذشـتـــــی هـفت وادی، درگـــه است
وا نـیـامـد در جـهـان زیــن راه کــــس
نـیـسـت از فـرسـنـگ آن آگـــاه کــــس
چون نـیـامــد بــاز کــس زیــن راه دور
چـون دهـنـدت آگـــهـــی ای نــــاصــبــور
چـون شدنـد آنـجـایـگـه گـم سـر بسر
کــی خــبــر بــازت دهــد از بــی خــــبــر
هـسـت وادی طــلــب آغــــاز کــــــار
وادی عـشق اسـت از آن پـس، بی کنار
پـس سـیـم وادیـسـت آن مـعــرفـت
پـس چـهـارم وادی اسـتـغـنـی صــفــت
هـسـت پـنـجـم وادی تـوحـیـد پــاک
پـس شـشـم وادی حـیــرت صـعـب نـاک
هـفـتـمـیـن، وادی فـقـرست و فـنـا
بــعــد از ایــن روی روش نــــبـــود تـــــرا
در کشش افـتـی، روش گـم گرددت
گـــر بــود یــک قــطــره قــلــزم گــــرددت
عطار نیشابوری که بدون شک در زمره یکی از بزرگترین عرفای ایران بشمار می آید در بیان مراحل هفتگانه عرفان تمام سعی و تلاش خودرا بکار بسته تا با شرح وقایعی درک این مراحل را برای دیگران بویژه عوام فراهم آ ورد:
http://www.naabrestaurant.com/ghazaye_rouh/?p=2060
ظاهرا اینطور که من از این مطالب فهمیدم کسی که کتاب عرفان میخره پا در اولین مرحله یعنی طلب گذاشته:-)

این روزها وقتی برای خرید کتاب میروم میبینم که چه تعداد فراوانی بدنبال کتاب عرفانی هستند . به گفته یکی از کتابفروشان یک سوم خریداران دنبال کتابهای عرفانی هستند .من سوالی برایم پیش آمده است .
عارف و سالک واقعی کیست ؟ وچگونه میتوان آنرا تشخیص داد ؟آیا کسی که میاید چند بیت عرفانی میخواند عارف است ؟
( پورفر جان کلی دارم میگویم منظورم به شما یا شخص خاصی نیست )آیا کسی که کتاب عرفانی میخواند عارف است ؟
سوال در این زمینه فراوان است . اگر کسی از رفقا میتواند کمک کند ممنون میشوم

کبیر اندر کبیر اندر کبیر اندر کبیر !
با شناختی که ازت دارم،بعید می دانم این سوالات را بدون غرض (یا به شوخی با تو بزرگوار،با مرض!؟) پرسیده باشی!
البته باید بگویم،بنده به هیچ عنوان،ادعایی در این مواردی که عرض کردی ندارم،و باید به شعر مرحوم اخوان اشاره کنم در این حالت که:
هیـــچیم . . . هیـــچیم و چیزی کم !
چون زیر کتاب عزیز نسفیِ عزیز نوشتی پیامت را سعی می کنم از نگاه این شیخ بدهم!
در کتاب انسان کامل می نویسد:
شریعت گفتِ انبیاست و طریقت کِرد انبیاست، و حقیقت دید انبیاست:
الشریعة اقوالى،و الطریقة افعالى،و الحقیقة احوالى.
سالک باید که :
اولّ از علم شریعت آنچه ما لابدّ است بیاموزد و یاد گیرد
و آنگاه از عمل طریقت آنچه ما لابدّست بکند و بجای آورد
تا از انوار حقیقت بقدر سعی و کوشش وی روی نماید.
.................................................................
بدان که انسان کامل آن است که در شریعت و طریقت و حقیقت تمام باشد، و اگر این عبارت را فهم نمیکنی بعبارتی دیگر بگویم.
بدان که انسان کامل آن است که او را چهار چیز بکمال باشد: اقوال نیک و افعال نیک و اخلاق نیک و معارف.
ای درویش! جمله سالکان که در سلوکاند درین میان اند و کار سالکان این است که این چهار چیز را بکمال رسانند. هر که این چهار چیز را به کمال رسانید بکمال خود رسید. «ای بسا» (شعر حافظ شیراز را به یاد آور: ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد !) کَس که درین راه آمدند و درین راه فرورفتند و بمقصد نرسیدند و مقصود حاصل نکردند.
و اما سخنی از خواجه حافظ شیراز:
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند !
نه هر که آینه سازد سِکنَدری داند !
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آیین سروری داند
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن !
که دوست خود روش بنده پروری داند
غلام همّت آن «رِند عافیت سوزم»
که در «گداصفتی کیمیاگری» داند
وفا و عهد نکو باشد اَر بیاموزی
وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست . . .
نه هر که سر بتراشد «قلنـــدری» داند !