شعر بی دروغ ، شعر بی نقاب

خوب می دانم
جُستن به رفتن به پرواز بر بال تعقل ها نیست
تا ندیدن باشد
تا نبودن باشد
تا درپی منطق دویدن باشد
من کجا خواهم داشت
روشنی آزادی؟
باید بود تا روشنی و روحِ رها را فهمید
باید زیست تا پُر شدن از روح تمنا را دید
به تهیّت به تماشای سفیدی
پَرِ احساس گشود
و رها کرد خِرَد
تا رهایی از این بند و سراب
غرقه ی جام مِی آلود زمان گرداند
دامن سود و زیان،
روشنی، آزادی آن زمان خواهد بود
که به فریاد دلم دادرسی ها سازم،
نه که با بستن خویشم
به فریاد بلند
ببندم گوشم و نبینم بندی که خودم
با دستم بر حیات پر زِ تردید نبودن بستم!

تو چه میدانى که چه گذشت بر من ان زمان که در نزدیکت بودم ولى با تو نبودم
با تو بودن شاید توهم سادگى هایم بود اما سادگى براى تو مفهوم حماقت را میداد
محکوم زیستن در انفرادى بودم جایى که بتوانم چهره ات که به منطق زیبایى تجاوز میکرد را بارها وبارها تجسم کنم تا شاید طلسم بى کسىیم براى لحظه اى بشکند
سالها چنین گذشت ،پریدنت را دیدم،اوج گرفتنت را و حتى شوق همسفرانت را
با این حال هنوز هم هرسال ،سالگرد بى کسیم را با ایینه ها جشن میگیرم

"کودک"
کودکی تنها
نگاهی خسته
خسته مثل جسمش
جسمی به مانند روحش
روح آوراه اش
بر سر راه مردمی نشسته
مردمی سر درگم
مردمی به دنبال هوای خود
کودک از خود پرسید
کجای زمین جای دارد؟
زمین سرد
زمین برهوت
در میان این عابران
دستش را به سوی کدامین
روح خشک دراز کرده
نیست فریاد رسی
ترازوی خود دیگه طاقت نداره
تحمل سنگینی روحهای آواره را نداشت
باید جمع میکرد
راهی میشد
راهی تنهایی خود
راهی خستگی خود
راهی آرزوهای بر باد رفته
5/5/1392

این متن رو تقدیم میکنم به دوستان کتابنکی عزیزم که عزیزی رو از دست دادند:
_____________________________________________________________________________
بدون شک و شبهه یی میل داشتم در آن مکان باقی بمانم ٬ چرا که عشق در آن بی نهایت بود.
احساس میکردم آن جا همه مرا قبول دارند و مرا می طلبند. چگونه شخصی می تواند حس کند که مقبول جایی است ؟
اجازه دهید این طور توصیف کنم: همان طور که به سمت تخت در حرکت بودم ٬ در واقع ((بهشت)) را در اطرافم حس میکردم.
احساس خوشبختی٬ آرامش و لذت آن جا ماورای هر گونه تصوری بود و آرزوی می کردم که برای همیشه و همیشه در آن جا
باقی بمانم.
آیا به خاطر دارید که سالیان پیش ٬ وقتی در آغوش پر مهر و محبت مادرتان قرار داشتید ٬ چه احساسی می کردید؟
آن احساس را صد برابر کنید ولی هن___وز چندین سال نوری از آن احساس آرامش مطلقی که در اطرافم بود فاصله دارید.
حس میکردم که مهر و محبت تمام مادران این کهکشان به درون قلبم می ریزد ٬ چه در آن لحظه و چه برای کل ابدیت.
با وجود این که آن تخت شبیه تخت خودم نبود اما ملحفه های آن به طور عجیبی مشابه ملحفه های خودم بودند.
وقتی متوجه شدم که ملحفه ها سرشار از زندگی اند و گویی تنفس می کنند٬ باور کردن آن شگفتی برایم دشوار بود.
آن تخت نیز زنده بود و گویی از مواد فیزیکی زمینی ساخته نشده بود. همان طور که به تخت نزدیک شدم ٬ چنان عشقی
را به من انتقال دادکه هیچ نقاش هنرمندی٬ نه لئوناردو داوینچی٬ نه رامبراند٬ نه میکل آنژ ٬ و نه مونه نمی توانستند قادر به خلق
آن باشند. این تخت را خدا خلق کرده بود.
پرده ای از تور اطراف تخت را پوشانده بود ولی نه هر توری ! توری که خدا آفریده باشد. تمام نخها و گره های آن را خدا آفریده باشد.
نخ های سفید و نورانی آن به نظر زنده می رسیدند و سرشار از خدا و نور بودند! خدا این تخت بهشتی را برای من خلق کرده بود.
به خاطر دارم که از خود می پرسیدم : (( چگونه چنین چیزی ٬ به این زیبایی می تواند برایم اتفاق بیفتد؟))
اکنون نور به من خوش آمد می گفت و مرا دعوت می کرد که در مقابل این آفرینش آسمانی سر تعظیم فرود آورم. (( من )) شفاف
دیگر وجود نداشت و به جای او روی تخت دراز کشیدم . تور اطراف تخت ٬ با عشق و آرامش به نرمی بدن روحی ام را نوازش می داد
و چیزی نمانده بود که اشک شوق از چشمانم سرازیر شود.
گلهای روی ملحفه حالت زنده ای داشتند ٬ گویی تنفس می کردند.
همان طور که به طرح زیبای تور دور تخت خیره شده بودم احساس کردم که نیروی زنده عشق در اطرافم تنفس می کند و
جاری است.
در آن لحظه دریافتم که هرگز چیزی نمی میرد!

__________________________________________________________________________
YOU CAN SEE THE LIGHT
Dianne Morrissey٬ P.H.D
دیدار با نور
دکتر دیان موریسی

بوسه هایی که جلو مى ایند
از آغاز پیدایش من و تو
به دهان من، برای لب‌های تو
امشب بدون بوسه در کنارت خواهم خوابید
می‌خواهم در خواب نگاهت کنم
می‌دانم که شاید این اتفاق هرگز نیوفتد
بخوابم با تو
تا به درون خوابت بروم
و با تو قدم بزنم
در میان جنگل سبز خیالت
به سوی غاری که باید در آن رجعت کنی
تا ترسناک ترین ترسهایت
می‌خواهم ان گل سفید را به تو ببخشم
تا بدانى در تاریک ترین خوابهایت من همراه توئم

"غربت"
باز احساس غربت
باز احساس تنهایی
باز احساس حسرت
حسرتی بی انتها، انتهای پس کوچه های شهر
شهر ی خفقان گرفته وخاموش شده
نیست یاری
یاری بود دورانی
دورانی بود ..
یاد بهار همیشه سبز بود
خزان گم بود در بوی بهار
نیست یاری
دوباره روشن کند شهر را
گرده مرده پاشیدن در شهر
مردگانی در حسرت بازگشت
بازگشتی برای جبران
ماندگان در فکررفتن
رفتن به ابدیت
برای رهای
رهای از خویش
رهای از شهر ...
1/5/92

:-)
سلام دوستان کتابناکی
[quote='tankamanee']چند شب پیش مادر بزرگ دوست عزیزمونneda300دار فانی ودا گفت "خدایش بیامرز و رحش شاد"..بعد از ایشون killer137212محمد دوست عزیزمون اومد نوشت که به دوستش میلاد اشاره کرد و گفت روحش شاد"خدایش بیامرز و روحش شاد باشه" بعد دیشب آتیفرد دوست عزیزمون اومد گفت که دوستش از دست داده و فوت کرده "خدایش بیامرز و روحش شاد باشه"..
همینطوری یه روز یکی میاد ویکی میره ...
هفته بعد معلوم نیست که نوبت چه کسی باشه !
شاید نوبت یکی از خود ما باشه"البته دور از جونتون دوستان عزیز ولی خب واقعیتی که نمیتونیم ازش فرار بکنیم "... بعضیها میگند چه خوب بود که میدونستند که چه زمانی میخواند ازاین دنیای وراونه بره برای همیشه غزل خداحافظی بخونند ولی اگر میدونست زندگی خیلی به معنی میشد اون موقع به نظرم....
تسلیت میگم به هر سه دوستان عزیز وگرامیquote]
من هم بنوبه خودم به دوستان عزیز تسلیت میگم ، امیدوارم منو هم در غم خود شریک بدانید.

پرنده هاى خاکستریه قشنگى هستند
که همیشه در پرواز زندگی می‌ کنند
ان‌ ها در هوا متولد می‌ شوند
انها پرواز را باید
قبل از ان که سقوط کنند یاد بگیرند
شاید تو نیز این‌ گونه متولد شده اى
که زمین همیشه خالی می‌ شود زیر پایت
شاید حتى جاذبه‌ ی زمین
علیه تو باشد
و احساس کنى
یک نفر دیگه هستى
اما در نهایت تو یک مسافرى
اى مسافر
این راه فقط براى گام هاى توست
نه براى چیز دیگرى
جاده‌ ای وجود نخواهد داشت
جاده سفر کردن تو است
رفتنت جاده را به وجود مى اورد
و هر موقع به پشت سر نگاه کنی
راهى را می‌ بینی
که هیچ کس نمیتواند دوباره ان را بپیماید
پس تو نیز قبل از سقوط پرواز را بیاموز
اگر چه میدانم تو دیگر بالى براى پرواز ندارى

چند شبی نه شاید چند مدتی هست
که سکوت فراخوان زده
تاریکی شب هم سنگینی سکوت را
روی خودش حس میکنه
همگی به فراخوان دست دعوت دادن
مهرشون با سکوت بستند که
هر شب یاران جدیدی پیدا بکنند
وارد بازی سکوت بکنند
سکوت ای خفته در شب
ای رها در روز
مرا با خود به کجا میبری؟
راهی نمانده
دلم پرواز میخواهد
آن هم بی سکوت
پروازی با صدای غار غار کلاغها
3/5/92محسن

[quote='tankamanee']....تسلیت میگم به هر سه دوستان عزیز وگرامیبه قول استاد بزرگ و عزیز حسین بشیریه "وای به حال زندگان ؛وای به حال مردگان.خوشابه حال آن کسانی که نه به دنیا آمدند ونه از دنیا رفتند".../5/1392محسن))[/quote]
راست می گی محسن عزیز.... پریشب بود دوست خوبم اوئولولو التماس دعا داشت که مادر بزرگ مهربونش عمل قلب باز داره و خدا رو شکر عمل با موفقیت برگزار شد..... محمد عزیز هم از نبودنش در سایت گفت و این که چقدر براش سنگین بوده که خبر فقدان دوستی رو به خونواده اش بده... و به راستی چه کار سنگینی بوده که از بار هستی گرانتر... و عزیزانی که سوگوارن...حس غریب غربتی این چنین...
پیش بینی کرده بود از پیش
... تو را نخواهند سرود
واژه های سیاه من.
گره گشوده ای اینک
از پیشانی شهر ، تقدیر ناگشوده را
دیگر چه سود
که ابرهای متراکم نگاه تو
بارانی اند یا نه...
افسوس... با ما به خانه برنمی گردد
آن تقدیر ناگشوده ی بارانی...