دیکتاتوری و توسعه سرمایه داری در ایران

مقدمه نویسنده بر ترجمه فارسی:
انقلاب ایران که در اوایل فوریه سال ۱۹۷۹ به اوج خود رسید، هم اکنون در کنار تحولات توده ای عظیم تاریخ معاصر جهان در ردیف انقلابات روسیه و چین و کمی دورتر در ردیف انقلاب کبیر فرانسه در سال ۱۷۸۹ قرار گرفته است. این انقلاب نه تنها دیکتاتوری سلطنتی منفور خاندان پهلوی را واژگون کرده بلکه تاریخ دوسه هزار ساله سلطنت در ایران را قاطعاً به پایان آورده است. بالاتر از این پیروزی انقلاب ایران برعکس انقلابات متعدد دیگر در کشورهای مختلف جهان، محصول کودتاهای نظامی نبوده است بلکه بسیج توده ای پایدار مردم در شهرهای ایران که بیش از یک سال دوام آورد این انقلاب را به پیروزی رساند: نخستین تظاهرات عمومی در تاریخ هیجدهم و نوزدهم فوریه ۱۹۷۸ (۳۰و۲۹ بهمن ۱۳۵۶) در تبریز آغاز شد و به قیام مسلحانه دهم و یازدهم فوریه ۱۹۷۹ (۲۱ و ۲۲ بهمن ۱۳۵۷) انجامید و در این مدت تدریجاً بنیادهای یکی از استوارترین و مرتجع ترین رژیمهای جهان را تضعیف و سپس کاملا نابود کرد. هنوز بسیار زود است که تاریخچه این حادثه تکان دهنده تاریخی را به نگارش درآوریم ولی از هم اکنون آشکار است که انقلاب ایران دست کم از سه لحاظ بی نظیر بوده است. نخست آنکه برای سطح بسیج سیاسی توده ای آن در تاریخ اخیر جهان نمونه قابل مقایسه ای نمی توان پیدا کرد زیرا تظاهرات توده ای در تهران از ماه سپتامبر تا ژانویه که در آنها بیش از دومیلیون نفر شرکت جسته بودند، بزرگترین عملیات اعتراضی تاریخ بشریت است. انقلابات ویتنام و چین در مجموع مبارزات نظامی عظیم تر و طولانی تر را شامل بوده است ولی مشخصه انقلاب ایران مبارزه سیاسی توده ای آنست. ثانیاً آخرین مرحله فروریختن رژیم پهلوی در ماه فوریه (بهمن) از طریق یک تهاجم انقلابی برنیروهای نظامی صورت گرفت که ستونهای رژیم شاهنشاهی بودند و حال آنکه در کلیه حوادث تاریخی قبلی چنین تهاجمی مانند پرتغال در سال ۱۹۷۴ - بدنبال شکست ارتش در یک جنگ خارجی صورت گرفته بود و در مورد ایران چنین شکست خارجی وجود نداشت...