جهاد در راه الله تعالی

جلباب پوشش موی سر نیست. پوشش موی سر، "خِمار" است که در آیه 31 نور آمده است. جلباب، پوشش بدن است که در آیه 59 احزاب ذکر شده است و بله. در قطب شمال، در قطب جنوب، شهری، روستایی، عشایر، پرستار، دکتر، مهندس، معلم، کارگر، همه و همه باید خمار به معنی روسری و جلباب به معنی لباس گشاد بلند را رعایت کنند.
در ماهیت و ذات احکام الله، جاودانه بودن است. همانگونه که خداوندی الله برای تمام زمانها و مکانها و همه ی فرهنگ هاست، دستورات او نیز برای آنهاست. انذار شدیدی در خصوص کسانی شده که احکام و قوانین خدا را کنار می گذارند (آیات 44 و 45 و 47 المائده بسیار واضح است که مسلمانی با سکولاریسم در تضاد مطلق است). شما از روی کدام آیه می گویید که احکام جزایی و اجتماعی قرآن، مختص یک زمان خاص بوده است؟ وانگهی، ما کاسه ی داغتر از آش که نیستیم. اگر اجرای قوانین دینی منجر به انزجار از دین می شود، شما کماکان موظف به اجرای قوانین دینی هستید. این مسئولیت با خداست که چنین دستوراتی صادر کرده نه با من و شما. معنای حرف شما (که سخن روشنفکری دینی هم هست) این است که یعنی ما می گوییم فهم ما از خدا بیشتر است و امروز دستور خدا را کنار می گذاریم چون فلان تبعات را دارد و عقل ما بیشتر از عقل خدا فهمیده.
بله ترجمه ها رباط را اسبان ترجمه کرده اند. معنای مجازی را بکار برده اند که اشتباه نیست. در زمان نزول قرآن همان معنای اسب را می داده.
در خصوص قصاص و پیشنهاد شما هم نمی دانم چه بگویم.

قصاص ، مجازاتی است که نتیجه طبیعی آن باید بازدارندگی باشد
خوب ، فرض کنید ( و البته این یک مثال است و می توان مثال های متعدد دیگری نیز بر شمرد ) شما با فرقه ای مواجه هستید که قتل و ترور مخالفین خود را ثواب می داند و کشته شدن در این راه را نیز ، افتخاری برای خود می شمارد
یعنی اعتقاد راسخ دارد طرف مقابل اگر کشته شود به جهنم می رود و خودش اگر کشته شود به بهشت !
برای همین ، قصاص شما در نگاه این شخص و یاران تبهکار او‌ ، نه تنها مجازات نیست بلکه نوعی افتخار و شهادت به حساب می آید
در حقیقت ، شما با قصاص او‌ ، سوخت رایگان و قدرتمندی به موتور محرکه فرقه آنها تزریق می کنید
در چنین شرایطی به نظر من ، بهترین مجازات طرف ، این است که با نصب دوربینی در زندان بصورت شبانه روزی ، افعال و حرکات و اندیشه ها و سخنان و سلایق این شخص را برای جامعه به نمایش درآورید تا طرز فکر غلط او‌ نزد مردم بی آبرو شود ....

ضمنا من بیشتر تفاسیر و ترجمه ها را دیدم رباط الخیل را اسبان جنگی ترجمه کرده بودند

من هم نظر اکثر اهل فن در برداشت از آیات قرآن منظورم بود مثلا مجمعی از کارشناسان در امور دینی و جامعه شناسی و روانشناسی به یک برداشت مشترک برسند باید تابع نظر آنها بود ...
ضمنا در خصوص جلباب ، مثلا زنان در قطب شمال یا زنان عشایر یا زنان پرستار ، هم باید جلباب سرشان کنند ?? !!!!!
براستی چگونه یک حکم واحد که مرتبط با مسایل قضایی و اجتماعی است می تواند بطور ثابت برای تمام زمانها و همه فرهنگ های متنوع انسانی اعمال شود
در خصوص مسایل توحیدی و اخلاقی می توان حکم واحد داد . مثل پرستش یک خدای واحد و قبح دروغ و قتل و تن پروری و ...
ولی اصرار در اجرای قوانین جزایی یا اجتماعی که مختص زمان و مکان خاص بسیار دوری بوده ، می تواند مسایل توحیدی و اخلاقی را نیز لجن مال کند ، چنانچه شاهد آن هستیم .....

اینجا نظرم را تقدیم می کنم تا خوانش آن سهل تر گردد، ولی ترتیب سخن را تغییر خواهم داد.
اولاً که هیچ کسی "با همان قرآن" نتوانسته "ثابت کند" که حجاب واجب نیست. هم فعل امر و هم لام امر در آیه 31 نور، وجوب را اثبات می کند. حتی توصیه های قرآن نیز بعضاً واجب است (به 85 اعراف، 27 نور، 11 الصف مراجعه کنید).
صرف ظاهر آیات آیا بسنده است؟ پاسخ مثبت است و شما در احکام، باید به ظواهر اکتفاء کنید. ولی اشتباه شما در آیه 60 انفال (و اعدوا لهم ما استطعتم من قوه) این است که اولاً آیه شریفه حرفی از شمشیر نمی زند. ثانیاً رباط به معنای اسب نیست بلکه مجازاً در جایگاه اسب بکار می رود. معنای دقیق کلمه ی رباط، "مَرکَب" است یعنی هر چیزی که بر آن سوار می شوند. فلذا ظاهر آیات احکام به هر قیمتی باید رعایت گردد و حجاب و قصاص، باید عیناً ظاهر آن اجرا گردد. گفتم حجاب و نگفتم چادر. چون در قرآن چادر نیست بلکه 2 پوشش خِمار به معنای روسری و جِلباب به معنای لباس گشاد بلند آمده است که می تواند مانتو هم باشد.
شما سخن از رای اکثریت گفتید. منکر آن نیستم ولی برداشت های حکومتی باید به سمت برداشت اکثریت قرآن شناسان باشد نه عوام کالانعام. اکثریت مردم که معنای دقیق قرآنی را نمی دانند. لهذا اگر اکثریت قرآن شناسان و اهل فن، روزی به این نتیجه رسیدند که حجاب، واجب نیست و قصاص در قرآن نیامده، سخن شما درست است.
ضمن اینکه بنده مفسر نیستم و از خودم رای ندارم که بدهم و آنچه می گویم، حاصل مطالعه نظرات مختلف مفسران و قرآن پژوهان است نه نظرات شخصی خودم، باید به سخن نخست شما نیز نقد وارد کنم. "یوم المرحمه"، رحمت واسعه اسلام است و پیامبر با وجود تخریب بت ها، به داخل منزل مردم کاری نداشتند و مشرکان در زمان حکومت پیامبر در مکه نیز در منزل به پرستش سنگ و چوب می پرداختند. با این حال نظر ایشان در اجرای حکومت، به قدر بال مگسی نیز در برابر کلام الله متعال ارزش نداشت.

جهاد بیرونی قبل از خودسازی ، تزکیه و جهاد با نفس به جنایت ختم می شود
و مهمترین جهاد با نفس تسلیم رای اکثریت مردم بودن است حتی اگر حق با تو باشد
چنانچه حضرت علی در موارد متعددی تابع نظر اکثریت شدند
چون خسارات مهیب استبداد ، بسی ویرانگر تر است تا اجرای نظرات غلط اکثریت

ضمن اینکه ترجمه چنین کتابهای ارزشمندی امر مبارکی است، امروزه آنچه که مسلمین بیش از هر چیزی به آن نیاز دارند، بازگشت به جهاد است. ذلت امت اسلام از روزی شروع شد که عافیت طلب شدند و امر جهاد را کنار نهادند.