مانیتیسم شخصی

از مقدمه مترجم:
آنچه امروز «مانیتیسم» و «هیپنوتیسم» و «تلقین» و «تلپاتی» و غیره خوانده می شود در حقیقت همان قسمت تجربی «علوم خفیه» و یا «علوم نهانی» است که در هندوستان و کلده و مصر و ایران قديم بيك طبقه ممتاز و حكما و قضات اختصاص داشت. استادان این علوم نسل به نسل رموز و اسرار علم خود را به اخلاف حویش انتقال میدادند و در برخی جهات به پایه ای رسیده بودند که انسان امروزی هنوز از آن خیلی دور است. چنین بنظر میرسد که برخی از آنان جدا واجد قدرتهای خارق العاده ای بوده و در تن و روان امثال خود نفوذ مطلق داشتند و گاهی تنها با ذکر جمله ای سخت ترین بیماری را شفا می بخشیده اند. حتی عده ای از دانشمندان برآنند پیشینیان برخی قوای روانی را تشخیص و مورد استفاده قرار داده اند که علمای معاصر هنوز به تجدید اکتشاف آن توفیق نیافته اند. قسمتی از این رازهای پنهان پس از اضمحلال مدنیتهای کهن باقی ماند ولی پس از اینکه (تئودوز) کتابخانه اسکندریه را طعمه آتش ساخت قسمت اعظم منابع علوم روانی کهن از میان رفت و لطمه ای جبران ناپذیر به علوم خفیه وارد آمد وعده معدودی به پژوهش در رموز روانی می پرداختند.
تا آغاز رنسانس موفقیتهای شگرف در آنچه امروز «مانیتیسم» خوانده می شود، بمنزلة اثر قواى ماوراء الطبیعه تلقی میگردید و میتوان گفت مانيتيسم بصورت علم آشکارا عمری بس کوتاه دارد و نخستین کسی که قدم اساسی در راه تعبیر کشفیات و قوای روانی بطور علمی و منطقی برداشت (مسمر) Mesmer بود که بسال ١٧٣٤ بدنیا آمد و در سال ۱۸۱٥ رخت از جهان بربست...