قدرت سیاسی در اندیشه ایرانی: از فارابی تا نائینی

ایران باید به پدافند هسته ای دست پیدا کند . این سخن هیچ بهم بستگی با بودن یا نبودن جمهوری اسلامی ندارد . سخن از ایران است .

چیزی به شعاردهی خلاصه نشده است، زمانیکه افراد در کالبد مقامات رسمی کشور سخنی بر زبان میرانند و سپس بخشی از مردم را تشویق به آتش زدن پرچم و لگدمال کردن عکس و کارهای نابخردانه میکنند که نمونه های عجیبتر آن که در اینترنت موجود نیست اما در آرشیو برنامه های صدا و سیمای حکومت است و بخش زیادی از آن مربوط به زمان ریاست جمهوری کلینتون است اگر اشتباه نکنم و تا به الان نیز ندیده ام جایی بازپخش بشود دیگر این اکتفا به شعار و حرف نیست. آرشیو روزنامه‌ها و مجله‌های مانند گاردین را که از 10-20 سال پیشتر ورق میزنیم نمونه های بسیاری میبینیم که در اخبار رسمی آن کشور بی جا گذاشتن حتی یک "واو" و بلکه هم چگالتر و با پیاز بیشتر در این مورد نوشته و تصاویر آن را منتشر کرده اند. شعاردهی پیش آغاز این اتفاقات است، همانند سنگ بزرگی که هرگز پرتاب نمیشود اما مرتب گفتنش مایه آن می شود که برخی جوگیر و جوگیرتر شوند و فکر می‌کنند چشم برهم زدنی میتوان کاخ سفید را تبدیل به جای دیگر نمود.
میتوان به آمارهای گمرگ کشور نگاهی انداخت تا ببینیم این سیستم تا چه حد استقلال دارد، و اصلا استقلال یعنی چه؟ اگر مراد از استقلال و الگوی آن کشوری همانند کره شمالی است که چوب بستنی و سوزن نمیتواند تولید کند اما بمت-اتم دارد که من موافق آن نیستم چونکه هر چیزی جای خود را دارد ولی اگر قرار باشد مردم کشور در رنج و عذاب باشند به قیمت داشتن بمب اصلا بنظرم عجیب و توی کَت نرو است! روی هم رفته من در هیچ موردی موافق قربانی‌سازی مردم در جهت منافع سیاستمداران هرگز نبوده و نیستم.
سستی در سیاست‌ها یکی از آشکارترین نشان‌ها است که به ما میرساند که فلان کشور نباید دستیابی به فلان چیز را داشته باشد. همانطور که کشور عربستان تا چندی قبل آل سقوط نامیده میشد و پشتیبان گروه‌های تروریستی و گاو شیرده و مسئول کشتار کودکان و بزرگسالان یمن و خیلی چیزهای دیگر اما امروز با وزیر خارجه آن عکس‌ گرفته گرفته و دست دوستی می‌دهند. در بازه‌ای از زمان عکس‌های شیخ نمر در تمامی دانشگاه‌ها چاپ و بنر می‌شود البته که با پولی که از راه رنج و سختی و کارگری درآورده‌اند و نه از پول مردم! و یکصدا میگویند انتقام! انتقام! ولی بعد اسمش حتی از خیابان و کوچه حذف می‌شود و بی حد نمونه‎های است برای یادآوری، ولی بدلیل مزخرف بودن اینگونه جُستارها ادامه‌اش از شکیبایی‌ام بِدَر است.
از گفتمان با شما نیز تا حد امکان دوری میجویم چون تراویدن افکارتان را زیر نسک"حجاب" و نسکهای دیگر دیده‌ام و دیدگاه‌تان از نگر من به سبب ایدئولوژی رادیکال قابل مراوده نیست.

شاهنشاهی قاجار!!! شوخی مسخره. همین تهران رو نمی تونستن اداره کنن

آنها که رفتند اگر خوب بودند خدایشان بیامرزد و اگر نبودند هم که باز هم خود خدا بهتر میداند که باید چه کند، بهتر هم آن است که در کار خدا هیچ دخالت نکنم تا عذابی همانند گرانی، تورم، ناامنی، اعتیاد، گورخوابی و تن فروشی و هزار و یک رخداد دیگر دامن گیرمان نشود و از زندگی اشرافی خود لذت ببریم، اگر چه برخی اینها را عذاب نمیدانند و فقط برایشان سیل و زلزله آنهم ناشی از دیده شدن تار مویی عذاب است که ریسمان باورشان در این دنیا را از هم گسسته و هم آخرتشان را از آنها ربوده و در زندگی مینوی آنها را بکلی مختل میکند.
تاریخ گذشتگان را که میخوانیم گاهی درس میگیرم، گاهی حیرت میکنم و گاهی به به و چه چه مان بلند می شود که درود بر فلان آدم بابت فلان کردار و چاره اندیشی اش. کنون برایم بسیار نغز است که بدانم تاریخدان‌های آینده در مورد این روزگار چطور خواهند نوشت. برای نمونه در مورد اینکه والی کشوری در همسایگی کشورمان دبه ای زرد رنگ را مملو از آب چاهی کرده که پای هویج و کَلَم میرود و آن را پیشکش میکند به درگاه فردی که او را تهدید کرده و یا در پیشآمدی دیگر در جواب بیانیه فردی دیگر که ظاهرا بدنبال حق آبه استانی از کشورمان است، که خوب دهه‌ها هر که آمده و رفته آنرا ناچیز میشمرده و در پیگیری آن به چند اطلاعیه بسنده میکرده و شاید اینبار هم قرار بر چند آگهی و سپس به فراموشی سپردنش بوده اما دور است که دیگر فراموش شود. دوباره ملایی دیگر از همان کشور همسایه میگوید: "نام من را اینطور بنویس" و بکلی مانده بیانیه را نخوانده آن را جِر و واجر میکند و مانند معلم زنگ انشاء میگوید برو و دوباره از اول بنویس و بیاور.
بنظر برخلاف عده ای که در زمان فراغت خود سرگرم اذیت و آزار مردم خود به هر قیمتی هستند آنها در زمانهای آزاد خود کتاب "هنر ظریف بی خیالی" که نام دیگرش یادم نیست و اگر بود جا داشت آن را اینجا بنویسم را خوانده اند و از آن کتاب به شیوه‌ای شایسته بهره میجویند.
اکنون همچنان برایم جالب است که مورخین بی طرف چگونه از این دوران یاد خواهند کرد.