میرزاده عشقی

(1273 - 1303 هـ.خ)

  در بزرگداشت فردوسی

این شنیدستم که عیسی، مرده ای را زنده کرد

مرده ای را زنده کرد و نام خود پاینده کرد

نیم گیتی شد مسخر از طریق دین او

شد جهان آئینه دار چهره آئین او

هر دو فرسخ یک کلیسائی بپا بر نام او

گشت تاریخ همه تاریخ ها ایام او

وقف شد یکشنبه ها از بهر نام نیک او

روز و شب ناقوس ها، گوینده تبریک او

الغرض در مردم از سیبری تا آمریک

دائما تعظیم و تکریم است بر آن نام نیک

گر حکیمی مرده ای را زنده سازد اینچنین

بهر او تکریم و تعظیم است در روی زمین

بهر فردوسی چه باید کرد؟ کو از کار خویش

یعنی از نیروی طبع و معجز گفتار خویش:

مرده فرزندان چندین قرن ایران زنده کرد

از لب آموی تا دریای عمان زنده کرد

میرزاده عشقی

این شعر معروف بر کنار سنگ قبر وی حک شده است:

خاکم به سر، ز غصه به سر خاک اگر کنم/ خاک وطن که رفت، چه خاکی به سر کنم؟

من آن نیم به مرگ طبیعی شوم هلاک/ وین کاسه خون به بستر راحت هدر کنم

معشوق عشقی ای وطن ای عشق پاک من/ ای آن که ذکر عشق تو شام و سحر کنم