ویلیام سارویان

ویلیام سارویان در فرزنوی کالیفرنیا به دنیا آمد، به سال ۱۹۰۸، در خانواده‌ای مهاجر که از امپراتوری عثمانی، ترکیه کنونی، به آمریکا کوچ کرده بود. ویلیام سه ساله بود که پدرش از دنیا رفت و او و خواهر و برادرش را به یتیم‌خانه‌ای در اوکلند کالیفرنیا فرستادند و بعدها تجربه زندگی در یتیم‌خانه به نوشته‌هایش راه یافت. پنج سال بعد اعضای خانواده به همت مادر ویلیام که توانست کاری برای خود دست و پا کند دوباره دور هم جمع شدند. ویلیام کار و تحصیل را با هم توأمان کرد تا بتواند از باری که بر دوش مادرش بود اندکی بکاهد. اما وقتی مادرش نوشته‌های پدر ویلیام را به او نشان داد، او نیز مصمم شد تا نویسنده شود. نخستین داستان‌های ویلیام سارویان در دهه‌ی ۱۹۳۰ منتشر شد و مضمون این داستانها به تجربه‌های دوران کودکی او در میان باغداران کالیفرنیا برمی‌گشت و یا بی‌ریشگی مهاجران را در داستان‌هایش نشان می‌داد. مجموعه داستان کوتاه او با عنوان «نام من آرام است» که در ۱۹۴۰ منتشر شد و به ماجراهای پسری جوان به نام آرام و خانواده‌ی مهاجرش می‌پرداخت به مجموعه‌ای پرفروش در جهان بدل شد و ترجمه‌ی آن به بسیاری از زبان‌های دنیا این داستان‌ها را در دسترس همگان قرار داد. سارویان در سن ۷۲ سالگی بر اثر ابتلا به سرطان پروتستات درگذشت. نیمی از خاکسترهای او در کالیفرنیاست و نیمی دیگر در ارمنستان و در نزدیکی مزار سرگئی پاراچانف، کارگردان نامدار سینمای ارمنستان.