محمد اسماعیل رضوانی

(1300 - 1375 هـ.خ)

از وی به عنوان پدر تاریخ مطبوعات و تاریخ معاصر ایران یاد می شود. دکتر رضوانی پس از اخذ مدرک دیپلم در سال ۱۳۲۲ به خدمت وزارت فرهنگ در آمد و مدیر دبستان زادگاه خویش شد. وی در خلال سال‌ها تحقیق و تدریس، چند صباحی نیز به کارهای اجرایی پرداخت، از جمله مدت سه سال رئیس بازرسی تعلیمات متوسطه تهران و معاون بازرسی فرهنگ استان تهران و نیز مسئول برگزاری امتحانات نهایی دبیرستان‌های استان مرکزی شد. وی همچنین مدت دو سال به اداره دبیرخانه دانشگاه شهید بهشتی (دانشگاه ملی ایران) پرداخت و مدت سه سال نیز در سمت معاونت آموزشی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران مشغول به کار شد. استاد رضوانی فعالیت‌های اجرایی را به این انگیزه پذیرفت که معتقد بود هر استاد یا هر تحقیقی باید چند صباحی با پذیرفتن مسئولیت‌های اجرایی، با جامعه و رازهای درون آن و بند و بستهای و پیوندها و نیرنگهایی که در جامعه در جریان است آشنا شود، در آن صورت است که در تحقیقات علمی و کرسی تدریس، فکری بارزتر و اندیشه‌های روشنتر و وجودی مفیدتری خواهد داشت. او معتقد بود دنیای کتاب با دنیای واقعی که جامعه در آن در تکاپو است، متفاوت است و محقق باید با هر دو دنیا عمیقاً آشنا شود. از جمله مسئولیت‌های علمی او، مشاورت عالی پژوهشکده اسناد سازمان ملی ایران، مشاورت مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی، مدیریت گروه تاریخ بنیاد دائرهالمعارف اسلامی، عضویت در شوراها و هیئت‌های مختلف از جمله شورای میراث مکتوب کتابخانه ملی ایران و هیئت داوران جشنواره مطبوعات (دوره اول و دوم) بود. دکتر رضوانی علاوه بر کار تدریس و سمت‌هایی که داشته‌است، با مطبوعات زمان خود همکاری می‌نمود که از جمله وقایع اتفاقیه، ایران، دانش، مدرسه دارالفنون تبریز، روزنامه ملتی، یغما، راهنمای کتاب، کیهان، سالنامه کشور ایران، دانشکده ادبیات، بررسی‌های تاریخی، تاریخ و فرهنگ ایران، تحقیقات روزنامه نگاری، جامعه نوین، تاریخ، آینده، خواندنی‌های تاریخی، بندر و دریا، خواندنی‌های قرن، کلک، پیام کتابخانه، گنجینه اسناد، تحصیل، تاریخ معاصر ایران، کیهان فرهنگی و تحقیقات اسلامی می‌باشد. او همچنین در چندین همایش و کنگره در داخل و خارج از ایران، چین، تایلند، انگلستان، پاکستان، ترکیه و.. شرکت کرد.