لنگستون هیوز

(1902 - 1967 م)

جیمز مرسر لنگستون هیوز شاعر، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس، داستان‌کوتاه‌نویس، و نوشتارنویس سیاه‌پوست آمریکایی بود. او بیش‌تر به‌دلیل کارش در رنسانس هارلم نامدار است. جیمز لنگستون هیوز در یکم فوریهٔ ۱۹۰۲ در جاپلینِ ایالت میزوری متولد شد. هنگامی که کودکی بیش نبود، پدر و مادرش از هم جدا شدند و پدرش راهی مکزیک شد. تا ۱۳سالگی نزد مادربزرگش ماند؛ آن‌گاه برای زندگی در کنار مادرش و همسر او راهی لینکلن در ایالت ایلینوی شد و سرانجام در کلیولند، اوهایو ساکن شد در لینکلن، ایلینوی، هیوز سرودن شعر را آغاز کرد. پس از فراغت از تحصیل یک سال در مکزیکو و یک سال را در دانشگاه کلمبیا سپری کرد در طی این سال کارهای گوناگونی از قبیل کمک‌آشپز، کارگر خشک‌شویی و گارسن انجام داد و با کار کردن در لباس ملوانی به اروپا و آفریقا سفر کرد. در سال ۱۹۲۴ راهی واشینگتن دی.سی. شد. هیوز نخستین کتاب شعرش را بدست آلفرد آ.ناپ با عنوان «The Weary Blues» در مجلهٔ بحران در سال ۱۹۲۶ منتشر کرد. سه سال بعد تحصیلات دانشگاهی‌اش را در دانشگاه لینکلن پنسیلوانیا به پایان رساند. نخستین رمانش «Not Without Laughter» نشان طلای Harmon را در ادبیات گرفت. هیوز اظهار داشت که پل لارنس دانبر، کارل سند برگ و والت ویتمن تاثیر عمده‌ای بر کار او داشتند. به ویژه او به واسطهٔ تصویرهای هنرمندانه و درخشانش از، زندگی سیاهان آمریکا بین سال‌های دههٔ ۲۰ تا ۶۰ مشهور است. او رمان‌ها، داستان‌های کوتاه و نمایشنامه‌هایش را نیز به زیبایی اشعار پدیدآورده‌است. او به دلیل تعهدی که به دنیای موسیقی Jazz داشت نوشته‌هایش تحت تاثیر قرار گرفت. برای نمونه در مونتاژ «رویای به تعویق افتاده» مشهود است بر خلاف دیگر شعرای سیاه‌پوست برجستهٔ آن دوره، زندگی و کارهای او تاثیری بسزا در شکل‌گیری جنبش‌های هنری رنسانس هارلم در دههٔ ۲۰ گذاشت. لنگستون هیوز در ۲۲ می ۱۹۶۷ در اثر سرطان در نیویورک درگذشت. کمیتهٔ حفظ و نگهداری شهر نیویورک به یاد او، محل زندگی‌اش را در کوچهٔ ۲۰ شرقی در خیابان ۱۲۷ هارلم شهر نیویورک سیتی Land mark اعلام کرد.. اصیل‌ترین کوشش وی از میان بردن تعمیم‌های نادرست و برداشت‌های قالبی مربوط به سیاهان بود که نخست از سفیدپوستان نشات می‌گرفت و آنگاه بر زبان سیاه پوستان جاری می‌شد.