حسین وحیدی

(1310 هـ.خ)

پدرش «محمود وحیدی»، وکیل دادگستری بود. تحصیلاتش را تا پنجم متوسطه در همدان به پایان رساند، سپس برای ادامه تحصیلات متوسطه در رشته ادبی به تهران آمد. پس از گذراندن دوره‌ی متوسطه برای ادامه تحصیل به دانشگاه تهران رفت و در رشته‌ی حقوق از این دانشگاه لیسانس گرفت. از همین دانشگاه دکتری اقتصادش را گرفت و سپس بعنوان استاد اقتصاد در مدرسه عالی بازرگانی مشغول به تدریس شد. در همدان با «اردشیر یگانگی» صاحب کارخانه چرم سازی همدان و از زرتشتیان سرشناس ایران آشنا می شود و از طریق وی به دین و فرهنگ زرتشتی آشنا می شود. در تهران برای آشنایی بیشتر با دین و فرهنگ زرتشتی نزد روانشاد «موبد رستم شهزادی» می‌رود و این پاکمرد بزرگ، با محبت و گشاده‌رویی پذیرای او می‌شود و تعداد زیادی کتاب برای پژوهش در اختیارش می‌گذارد. او که در فکر آموختن زبان اوستایی بود به نزد زنده‌یاد «سرگرد مراد اورنگ» می‌رود و مقدمات زبان اوستایی را در نزد ایشان فرا می‌گیرد. حسین وحیدی در حوزه‌ی زبان اوستایی دست به پژوهش‌های گسترده‌ای می‌زند و در این راه از نوشتارهای بسیاری از اوستاشناسان داخلی و خارجی به ویژه از ترجمه‌ی گاتها روانشاد «دستور فیروز آذرگشسب» بهره‌ی فراوان می‌برد. سپس تصمیم به ترجمه سرودهای مینوی گاتها، از اوستایی به فارسی می‌گیرد. پس از ترجمه گاتها، کتاب داستان گونه‌ای از زندگی اشوزرتشت، بنام «شهر روشن زرتشت» می‌نویسد و آرمان‌شهر اشوزرتشت را به‌صورت پنداری در آن کتاب ترسیم می‌کند. حسین وحیدی کتاب سپند «خرده‌اوستا» را نیز به فارسی ترجمه کرده است. این ترجمه به‌همراه متن دین‌دبیره و آوانویسی خرده‌اوستا از زنده‌یاد «موبد رشید شهمردان» به چاپ رسید. این کتاب خرده‌اوستا در سال‌های واپسین، به‌دست فرزانه‌ی گرانمایه «موبد مهربان فیروزگری» مورد بازنگری قرار گرفته و برخی اشتباه‌های چاپی و افتادگی‌های راه‌یافته در آن درست شده است. دکتر حسین وحیدی را به حق باید یکی از شاخص‌ترین وزنه‌های شناخت دین و فرهنگ زرتشتی و فرزانش فرهمندی (:فلسفه‌ی اشراق) در دوره‌ی معاصر قلمداد کرد.