حسین بهزادی اندوهجردی

(1314 - 1395 هـ.خ)

او فرزند بهادر کرمانی (شیخ صفر) شاعر ، واعظ وخطاط اندوهجرد بود. تحصیلات ابتدائی را در اندوهجرد و متوسطه را در کرمان به پایان رسانید. در سال ۱۳۴۱ خورشیدی از دانشکده ادبیات دانشگاه مشهد لیسانس دریافت کرد، سپس در دبیرستانهای مشهد ، کرمان و تهران تدریس می کرد. در ضمن خدمات فرهنگی رشته فوق لیسانس را در سال ۱۳۴۷ و دکتری را در سال ۱۳۵۰ در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران گذراند.ایشان از سال ۱۳۵۰ استادیار دانشگاه تهران، و ازسال ۱۳۵۴ دانشیار دانشگاه تهران و پس از آن دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی تهران بود. از جمله تحقیقات و تالیفات ایشان عبارتند از: فرهنگ جامع اصطلاحات زبان و ادبیات فارسی، اصطلاحات دستور زبان فارسی، اصطلاحات عروض و قافیه، اصطلاحات معانی و بیان و بدیع، نقد ادبی، سبک‏شناسی، مکتب ها. شعر، تاریخ ادبیات، عروض و قافیه، طنز و انتقاد. نقد و نظر، پژوهش در طنز و هزل، حماسه‏های مذهبی، بدیع و بیان، معرفی بهترین شاعران کرمان، ستارگان کرمان، اختران خراسان، شیرین‏کاران شیراز، سخنسرایان آذربایجان. از آثار او می توان به اشکی واهی (مجموعه اشعار) ، ستارگان کرمان (تذکره شاعران کرمان )، دامنی گل، گزیده دیوان شمع جمع فواد کرمانی و …، اشاره نمود. از او همچنین مقالاتی با عناوین «طنز عامیانه» ، «شیوه تعلیم در مثنوی معنوی» ، «منظومه های شمسی ادبیات ایران ، «افضل اعمال افضلی پور» ، «شاعر مبارز» «جلوه هایی از شعر حافظ» ، شعر، کهنه و نو ندارد و …. منتشر شده است. حسین بهزادی روز ۱۶مرداد ۱۳۹۵ خورشیدی پس از طی یک دوره بیماری در ۸۱سالگی درگذشت.