نخستین دستور

من در آغاز به این کتاب دستور زبان 4 امتیاز داده بودم اما پس از خواندش تنها 2 امتیاز میدهم ، زیرا دیدم که نویسنده کوشیده تا برای نمودن و شناساندن عبارتهای دستوری ، همتراز فارسی اش را بکار ببرد که البته کاری ستودنی است ولی با بررسی بیشتر دریافتم که افسوس که نویسنده این دستور در همتراز سازی هایش هیچ نو آوری نکرده و از اندیشه خودش بهره نبرده و تنها "ملا نقطی وار " دقیقا همان عبارتهای عربی رایج در دستور زبان ها ی پیشین دیگران را بروشی نادرست ترجمه لغوی کرده است و در این کار دچار خطا هایی شده است ، برای نمونه :
بجای حرف الفبا از واژه گپ بکار برده که هر چند بظاهر" حرف = گپ "است ولی گپ در فارسی گفتار را میرساند نه نوشتار را ، که برخی از دستور نویسان همتراز حرف را "واج "دانسته اند ولی به باور من بهتر است از " دب " بکار برده شود زیرا " دب " در ریشه اش برابر با حرف نوشتاری است که واژگان دبیر و ادب از همان ریشه آمده اند، یا بجای فعل واژه کنش را آورده که باز نادرست است زیرا فعل دستوری = کارواژه /کارواژک است نه کنش ، یا برای معرفه و نکره ، ترجمه لغوی آنرا آورده : "شناخته و ناشناخته " و گفته که " شناخته در فارسی هیچ نشانه ایی ندارد" در حالیکه میبایست گفت "شناسواژک " و دیگر اینکه در زبان فارسی شناسواژک " این " هست که در ادبیات فارسی سامانی بسیار بکار میرفته ( به "سبک شناسی بهار جلد 2 " نگاه کنید ) و گاه گاهی در شعر هم بکار میرفته همچون شعر سعدی : ازاین مهپاره ایی عابد فریبی ... " و حتی در زبان عامی هم هنوز بکار میرود ، یا بجای زمان دستوری "پویه " را بکار آورده است ، در اینکه اصطلاحهای عربی برای دستور فارسی نا کار آمد اند شکی نیست ، ولی همتراز سازی ها باید با دقت و ژرفنگری انجام شود ، حتی شاید بتوان اصطلاحهای لاتینی دستوری را برای زبان فارسی بکار برد .