اساطیر یونان

پیش گفتار:
اکنون نیک می دانیم که پیش از آن که یونانیان از قومی بربر و بدوی برآمده باشند، تمدنی مدیترانه ای در حوضه ی دریای اژه وجود داشته که مرکزش در کرت واقع بوده است. تمدن اژه ای که در هزاره ی سوم پیشینه ای شکوهمند داشت، در سده ی ۱۶ پم به اوج خود رسید و این زمانی بود که تمدن مزبور تا سرزمین یونان که از آرگولیس (موکنه) آغاز می شد - گسترش یافت. مهاجمان دوری در سده ی دوازدهم پ.م. آن را نابود کردند.
در تمدن اژه ای نیز طبعاً دین جایگاه خویش را داشت. اما اسناد بی زبانی که باستان شناسان تاکنون یافته اند برای تعیین دقیق ویژگی و دقایق دین اژه ای هنوز بسنده نیست. دین اژه ای همانند دیگر ادیان باستانی نخست به گونه ای بت پرستی بود. در آغاز، سنگهای مقدس را می پرستیدند. در نزد آنان ستونها، سلاح ها (به ویژه تبر دوسر) درختان و جانوران هر یک آیین ویژه ای داشتند. در روزگار بعد که مفهوم انسانگونه انگاری ایزدان پدید آمد ایزدستان، کرت شکل گرفت و اسطوره ها آفریده شدند. بازمانده ی این اساطیر را در بسیاری از افسانه های یونانی می یابیم؛ از جمله زایش زئوس در کرت، اوروپ و ورزای سپید، باز آوردن کرتی ها به دست آپولن به دلفی برای آن که کاهنان آیین وی باشند، مینوتور و غیره. به هر حال، هنگامی که کرتی ها به سرزمین یونان کوچیدند ایزدان اژه ای شکل هلنی به خود گرفتند و سیماشناسی اصلی آنان دگرگون گردید. بنابراین، آگاهی ما از ایزدستان اژه ای بس اندک است.