علل و شاخصه های تغییر زبان ترک های تهران

فقط خواهان رسمیت زبان تورکی و صدور مجوز استفاده از این زبان در تمام مکاتبات اداری و رسمی به عنوان یکی از پرشمارترین زبانهای ایرانی در کل ایران هستم
در لاله زار استان کرمان طایفه ای از هم میهنان ترک بنام سلجوقی بسر می برند.
آیا استفاده از زبان ترکی به عنوان زبان اداری در روستاهای ترک نشین کرمان یادآور جمهوری نخجوان غیر متصل با آذربایجان نمی باشد؟
آیا در این صورت مردم فارسی زبان کرمان که جمعیت بیشتری را در استان دارند نباید به حق انتظار داشته باشند تا گویش کرمانی زبان رسمی و اداری استان شود؟
آیا قشقایی های استان فارس نماینده تمامی مردم استان بوده و باید ترکی زبان رسمی استان فارس گردد؟
هیچ دولتی با هر عنوان و نام به خود اجازه دامن زدن به تجزیه طلبی و بالکانیزه نمودن را نمی دهد مگر اینکه دست هایی در پس پرده خیال ایجاد آشوب همیشگی را داشته باشد تا به بهانه ایجاد امنیت در دل ناآرامی مطالبات حقه سرکوب گردد.

کسی حرف از انفصال و جدائی نزد بلکه برعکس ما خواهان رسمیت زبان تورکی در کل ایران هستیم و این باعث تحکیم وحدت بین ایرانیان خواهد بود.
در ضمن مشکلی با رشد و گسترش سایر زبانها و نیم زبانها و گویش ها نیز نداریم فقط خواهان رسمیت زبان تورکی و صدور مجوز استفاده از این زبان در تمام مکاتبات اداری و رسمی به عنوان یکی از پرشمارترین زبانهای ایرانی در کل ایران هستم

بلکه می خواهید که همه ما فارسی زبان باشیم و نه تورک، گبیلک، عرب، بلوچ ، کورد و .....
در ایالات متحده شهر نیویورک نشانه ای بارز از ملیت های تشکیل دهنده این کشور بزرگ می باشد.
ایتالیایی, یونانی, لهستانی, اکراینی, نروژی و... در کنار هم زندگی کرده و نماد های فرهنگی آنها همچون کلیسای کاتولیک ایتالیایی و رستوران یونانی و کتاب ها و انجمن های فرهنگی هر یک آزادانه منتشر می شود.
اما در همین کشور فدرال هنگامی که در سال 1861 ایالت های جنوبی به دلایل گوناگون و منجمله منع برده داری به فکر انفصال و جدا شدن افتادند دولت فدرال لحظه ای در جنگ با ایالات یاغی درنگ نکرد.
در دوران پهلوی اول زبان اداری و آموزشی فارسی بود و نباید انتظار داشت کشوری که گرفتار آشوب داخلی و مداخلات روس و ترک و بریتانیا بود خود اجازه چند پارچگی را به خود بدهد.
در دوران قاجار خواه در دارالفنون تهران و یا مدرسه ای که به فرمان مظفرالدین میرزا ولیعهد در تبریز درست شده بود به زبان فارسی تدریس می شد.

همین که قبول دارید مکاتبات رسمی به زبان تورکی در ایران رواج داشته خودش کافی است
در ایران حتی در دوران سلسله های ترک نژاد زبان غالب اداری و دیوانی فارسی بوده است.
نامه جواد خان ترک زبان به فارسی بوده و نه زبان مادری او.
هیچگاه اجباری به تغییر زبان نبوده است.
اگر قرار بر تحمیل زبان اجباری باشد بنابراین در تهران و اراک ترک زبانان باید به مدارس جداگانه بروند.
بجز ترکی در ایران به گویش های لری و گیلکی و مازندرانی هم صحبت شده و آثار ادبی نیز از آنها به شکل نظم وجود دارد.
پس با این حساب هر شهری باید زبان رسمی خاص خود را داشته باشد.
چرا مازنی ها و گیلکان و لر ها مدعی فشار توان فرسای پانفارس ها نبوده و نیستند؟

[quote='هیرکان'] هر ملتی به زبان خودش مکالمه می کرده و به زبان خودش می نوشته است. حتی نادر شاه افشار هم کتیبه هایش به زبان عربی و تورکی است.
ایران روسیه تزاری بقول کمونیست ها زندان ملت ها نبوده که مجموعه ای ناهمگون را به زیر یک پرچم گرد اورند.
کتیبه ترکی نادر شاه در خراسان وجود دارد اما مهم ترین اثر نادر یعنی پیمان نامه دشت مغان که از سوی نمایندگانی از سرتاسر ایران به امضا رسید به زبان فارسی می باشد.
در دوران صفوی هرچند گهگاه نامه هایی به ترکی هم فرستاده می شد, برای نمونه تعدادی از نامه های سفیر شاه سلطان حسین به دربار لویی چهاردهم ترکی بوده است اما در عمل نامه های رسمی میان دربار ایران و امیران بخارا و سلاطین عثمانی و گورکانی به فارسی بوده است.
و هر ملتی به زبان خودش مکالمه می کرده و به زبان خودش می نوشته است
نامه جواد خان زیاد اوغلو فرمانروای گنجه به ژنرال سیسیانف روسی به زبان فارسی بوده و این در حالی است که زبان خان گنجه ترکی بوده است:
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:....jpg?uselang=ru
و
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:....jpg?uselang=fa
و
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:....jpg?uselang=fa
در مکاتب آذربایجان مانند دیگر شهر ها به کودکان قرآن و در کنار ان ادبیات فارسی آموزش داده ولی هیچکس مانع ترکی و یا گیلکی و لری صحبت کردن نبود و خواه شهریار و یا شاعران پیش از او در کنار فارسی به زبان مادری خویش نیز سروده هایی را تنظیم می نمودند.[/quote]
همین که قبول دارید مکاتبات رسمی به زبان تورکی در ایران رواج داشته خودش کافی است ولی الآن (قرن معاصر) این روند به شکلی تحمیلی و اجباری و کاملا راسیستی و با عنوان زبان رسمی و گاها زبان ملی به نفع زبان فارسی عوض شده است و ما با این طرز تفکر و عمل مخالفیم.

[quote='soren88']پانترکیستها همواره دم از آن میزنند که در ایران تحت فشار هستند در حالیکه اگر به درستی داوری کنیم ترکها حتی بیش از فارسها در دولت و حکومت سهیمند. نویسنده ی کتاب چرا این تجویزها را به کشور ترکیه ارائه نمیکند که تا دیروز سخن گفتن به غیر از ترکی در آنجا مجازات داشت.
برادران آذری، شما ترک نیستید زبانتان در اثر سیاستهای عثمانی ترک شده، شما برادران از جان عزیزتر ما هستید در دویست سال اخیر بیشترین تلاش را برای تواناسازی زبان فارسی را شما برادران آذری به ویژه تبریزیها انجام داده اید. فریب بیگانه پرستان را نخورید.[/quote]
ما هیچ علاقه ای به طرز تفکر نژاد پرستانه امثال جنابعالی نداریم و زمانی می توان همدیگر را برادر خطاب کنیم که به حقوق حقه همدیگر احترام بگذاریم.
شما بهتر است ما را تورک بنامید و اگر توان و شایستگی آن را ندارید لااقل از کلمه توهین آمیز آذری برای نامیدن هموطنانتان خودداری فرمائید. خودتان را گول نزنید چون در نهایت شما علاقه ای هم به زبان و واژه جعلی آذری ندارید بلکه می خواهید که همه ما فارسی زبان باشیم و نه تورک، گبیلک، عرب، بلوچ ، کورد و .....

پانترکیستها همواره دم از آن میزنند که در ایران تحت فشار هستند در حالیکه اگر به درستی داوری کنیم ترکها حتی بیش از فارسها در دولت و حکومت سهیمند. نویسنده ی کتاب چرا این تجویزها را به کشور ترکیه ارائه نمیکند که تا دیروز سخن گفتن به غیر از ترکی در آنجا مجازات داشت.
برادران آذری، شما ترک نیستید زبانتان در اثر سیاستهای عثمانی ترک شده، شما برادران از جان عزیزتر ما هستید در دویست سال اخیر بیشترین تلاش را برای تواناسازی زبان فارسی را شما برادران آذری به ویژه تبریزیها انجام داده اید. فریب بیگانه پرستان را نخورید.

هر ملتی به زبان خودش مکالمه می کرده و به زبان خودش می نوشته است. حتی نادر شاه افشار هم کتیبه هایش به زبان عربی و تورکی است.
ایران روسیه تزاری بقول کمونیست ها زندان ملت ها نبوده که مجموعه ای ناهمگون را به زیر یک پرچم گرد اورند.
کتیبه ترکی نادر شاه در خراسان وجود دارد اما مهم ترین اثر نادر یعنی پیمان نامه دشت مغان که از سوی نمایندگانی از سرتاسر ایران به امضا رسید به زبان فارسی می باشد.
در دوران صفوی هرچند گهگاه نامه هایی به ترکی هم فرستاده می شد, برای نمونه تعدادی از نامه های سفیر شاه سلطان حسین به دربار لویی چهاردهم ترکی بوده است اما در عمل نامه های رسمی میان دربار ایران و امیران بخارا و سلاطین عثمانی و گورکانی به فارسی بوده است.
و هر ملتی به زبان خودش مکالمه می کرده و به زبان خودش می نوشته است
نامه جواد خان زیاد اوغلو فرمانروای گنجه به ژنرال سیسیانف روسی به زبان فارسی بوده و این در حالی است که زبان خان گنجه ترکی بوده است:
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Javad_Khan_to_Tsitsianov_page_2_small.jpg?uselang=ru
و
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Javad_Khan_to_Tsitsianov_page_3_small.jpg?uselang=fa
و
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Javad_Khan_to_Tsitsianov_page_2_small.jpg?uselang=fa
در مکاتب آذربایجان مانند دیگر شهر ها به کودکان قرآن و در کنار ان ادبیات فارسی آموزش داده ولی هیچکس مانع ترکی و یا گیلکی و لری صحبت کردن نبود و خواه شهریار و یا شاعران پیش از او در کنار فارسی به زبان مادری خویش نیز سروده هایی را تنظیم می نمودند.

[quote='هیرکان']اگر به زعم شما زبان تورکی و رسمی کردن آن اینهمه مضرات را دارد قطعا تعمیم زبان فارسی و رواج اجباری آن ،همان مضرات را خواهد داشت
پیشینه گویش ها و شکل های زبان فارسی در ایران به هزاران سال می رسد و هیچگاه سعی در رواج اجباری آن نبوده است.
قبطیان مصر و ساکنان میان رودان و ساکنان سوریه پس از ورود اسلام عربی را به تدریج جایگزین زبان بومی خود نمودند اما با وجود فشار های سیاسی و مذهبی همچون موالی دانستن ایرانیان از سوی خلفای اموی و مهاجرت گسترده قبایل عرب به بلاد مفتوحه و تغییر زبان اداری و اسناد به عربی و در نهایت برگزیدن عربی به عنوان زبان بین المللی جهان اسلام, به تدریج زبان فارسی جایگاه خویش را بازیافت.
*************
در هیچ یک از متون کهن و حتی ترکی عثمانی از واژه تورک و تورکی استفاده نشده است و تجزیه طلبان کرد هم برای عقب نماندن از خوان یغما از کلمه ناسره کوردی استفاده می نمایند.[/quote]
منظور من عصر حاضر است چون در زمانهای قدیم در کل ایران زبان فارسی عمومیت نداشته است و هر ملتی به زبان خودش مکالمه می کرده و به زبان خودش می نوشته است. حتی نادر شاه افشار هم کتیبه هایش به زبان عربی و تورکی است.

اگر به زعم شما زبان تورکی و رسمی کردن آن اینهمه مضرات را دارد قطعا تعمیم زبان فارسی و رواج اجباری آن ،همان مضرات را خواهد داشت
پیشینه گویش ها و شکل های زبان فارسی در ایران به هزاران سال می رسد و هیچگاه سعی در رواج اجباری آن نبوده است.
قبطیان مصر و ساکنان میان رودان و ساکنان سوریه پس از ورود اسلام عربی را به تدریج جایگزین زبان بومی خود نمودند اما با وجود فشار های سیاسی و مذهبی همچون موالی دانستن ایرانیان از سوی خلفای اموی و مهاجرت گسترده قبایل عرب به بلاد مفتوحه و تغییر زبان اداری و اسناد به عربی و در نهایت برگزیدن عربی به عنوان زبان بین المللی جهان اسلام, به تدریج زبان فارسی جایگاه خویش را بازیافت.
*************
در هیچ یک از متون کهن و حتی ترکی عثمانی از واژه تورک و تورکی استفاده نشده است و تجزیه طلبان کرد هم برای عقب نماندن از خوان یغما از کلمه ناسره کوردی استفاده می نمایند.