استقرار شریعت در مذهب مسیح

فکر نمیکردم که هگل چنین اندیشه های انقلابی داشته باشد, از اجسام انقلابی حرفی نزدم ,منظورم دقیقا اندیشه است. هگل در اینجا به عیسی یک فرد مذهبی نگاه نکرده و بجای پیامبر یا یک چیزی شبیه به این ,از او معلم
-
اخلاق یاد میکند, او حتی معتقد است که سقراط از مسیح در تعالیم بسیار پیشتر بوده,برای مثال در جایی گفته که عیسی معتقد بود که حواریون باید دوازده نفر باشند و نه بیشتر و از افراد خاص ,اینجا سقراط عددی تعین نکرده
-
و معتقد بوده که هر کس اماده باشد برای یاد گیری او نیز یکی مانند ماست و هیچ احتیاجی نیست که از افرادی خاص برگذیده باشد , یا این که عیسی دنیا را نفی کرده و بر ترک دنیا سخن میگوید, در صورتی که سقراط
-
برعکس او نه تنها دنیارا سدی در مقابل اموزش نمیدانست, بلکه معتقد بود مانند اولین پله نردبانیست که باید از ان استفاده کرد و بالا رفت, نه ان که پشت کرد به آن.هگل و ماندسون هر دو نیز معتقد بودند که مذهب
-
و دولت و سیاست از همدیگر متمایز و جدا هستند,در جایی از مقدمه کتاب ماندسون میگوید که دولت پیشنهاد میکند و فشار می اورد و مذهب می اموزد و قانع میکند, دولت اجبار جسمانی در اختیار داردو هر کجا
-
که لازم باشد ان را بکار میگیرد,در حالی که قدرت مذهب, عشق و احسان است. هگل در این کتاب مذهب , اخلاق و سیاست را از هم تفکیک ونقد هایی بر شریعت مسیح کرده, اما متاسفانه در میانه کتاب
-
توضیح کمی در مورد معجزات مسیح ارائه میدهد, و در جایی میگوید که یهودیان هم در زمان عیسی مجانین را شفا میدادند. یکی از مشکل های ذهن غربی اینست که نمیتواند از عقل فراتر رود, و معیار و چهارچوب
-
او تنها عقل است و منطق.البته اگر نیچه و بعضی از فیلسوفان غربی در شرق مانند چین یا ژاپن یا هند به دنیا میامدند قضیه بسیار فرق میکرد.برای این ذهن ها عرفان بسیار بیمعنیست هر چند در بعضی از کتابهاشان
-
لمحه هایی از عرفان را میتوان دید , اما بنیاد فکری انان بر عقل استوارست, عرفان و عقل به شکلی مخالف یکدیگرند و عرفان پله ای بالاتر از عقلست که از منطق خارج میشود.برای یک هگل,یک استاد ذِن کاملا بیمعنیست,
-
ساعت ها یکجا نشستن و بدون حرکت ماندن.ذهن های غربی با درون و عرفان کاملا بیگانه اند , بخاطر همین موضوع است که تکیه بیشتر آنها بر عقل بوده.

ظاهرا اعتراض هگل به کلیسا این است که کلیسا آموزه های حقیقی مسیح را به مناسک و رسوم مذهبی خشک بدل کرده است و این پوسته ی مذهبی را به جای مغز نشانده است و بر سر این مناسک٬ اختلاف افکنده است.در تاریخ اسلام هم گروه صوفیان همین اعتراض را به فقها و متکلمان داشتند آنها اعتقاد داشتند فقها و متکلمان آنقدر پوسته ی دین(شریعت) را فربه کرده اند که مغز دین (حقیقت)در آن گم شده است.البته ظاهرا هگل رادیکالتر از صوفیه است و چاره را در حذف مناسک میبیند تا مغز دوباره رخ بنماید ولی بسیاری از صوفیه با آداب مذهبی مخالف نبودند آنها صرفا تاکید داشتند که انسانی که زیر بار سنگین انواع مراسم گیرکرده نمیتواند تیزپا و رها راه بپیماید.
البته همان آموزه های صوفیان هم زیر مناسک و اذکار چله خانه ها مدفون شد و افکار هگل هم چنان شعبه شعبه شد که مشهور است دو طرف جنگ جهانی دوم(کمونیستها و نازی ها) در واقع جناح چپ و راست هگل بودند که خون هم را ریختند!

بسیار سپاسگزارم
این تنها یک کتاب نیست تفکری عمیق است که میتوان تعمیم ش داد
براستی چه اشناست.