اگر قره قاج نبود: گوشه‌هایی از خاطرات

بخشی از کتاب :
بدون شک یکی از سیه روز ترین و بی نواترین جماعات انسانی که روی کره خاک زندگی کرده است و می کند. جماعات عشیره ای ایران است.
مردمی که این جماعات را تشکیل داده اند و می دهند پیوسته مردمی بوده اند گرسنه، برهنه، بی رفاه، و بی آسایش و هنوز هم حال به همین منوال است.
عمر این مردم از زن و مرد همیشه عمری بوده است از نظر سنوات و تعداد سال ها کم و از حیث کیفیت و نوع زندگی پر از رنج و بیماری و ستیزه و فقر و فلاکت، اشک بیش از آب، چهره پدران و مادران ما را شسته است و خون بیش از شربت و شراب به کام نیاکان، کسان، خویشان و عزیزان ما فرو ریخته است. گرسنگی یار دیرین و وفادار ما بوده است و برهنگی در کنار گرسنگی یک دم نسل های ما را ترک نگفته است. مادران بسیاری را دیده ام که با پای برهنه ولی کفش به دست راه های دراز پیموده اند و فقط هنگام رسیدن به نزدیکی مجلس مهمانی کفش به پا کرده اند. فرزند خردسالی را به خاطر دارم که پس از سال ها انتظار اولین کفش نو را پوشیده بود و مادرش دایم با دلهره و اضطراب مراقبت می کرد. که فرزند روی شن و سنگ قدم نگذارد. تعاقب گام های طفل با آن نگاه های مراقب مادرانه از مناظر تکان دهنده ایست که هیچ گاه فراموشم نمی شود...

با خواندن این کتاب الحق و الانصاف روح وطن پرستی و نوع دوستی در کالبد فناپذیر انسانی دمیده می شود. کالبدی که در طول سال ها زندگی می کند و شاید به کوچکترین موجود زنده نیز هیچ ثمری نرساند. شما با خواندن این کتاب پی به راز چگونه زندگی کردن برای همیشه زندگی کردن می برید.