بوف کور

تنها مرگ است که دروغ نمی گوید ...

مانند عمو صادق دیگر نیست یادش گرامی

تحلیلی از بوف کور
http://www.mohammadsanati.net/1390/t/psychoanalyticalthought/501

نظریات نویسندگان بزرگ خارجی درباره صادق هدایت و آثار او از حسن قائمیان و کتاب نوشته های فراموش شده صادق هدایت از مریم دانایی برومند را هم بگذارید لطفا

کتاب خوبى است ولى وقتى کسى آن را مى خواند افسرده مى شود،اکثر کتاب هاى صادق هدایت این حالت را دارند.( مى توان گفت قلم صادق هدایت تلخ است.)

[quote='رزمینا']من نخوندمش، ولی شنیدم بعضیا که خوندن خود کشی کردن!!!!!!!!![/quote]
کسانی که به زندگی با دیدی واقع گرایانه بیاندیشند عاقب به فکر خود کشی می افتند مانند هدایت که خودکشی کرد یا دیوانه می شوند مانند نیچه،زندگی جز تراژدی چیز دیگری نیست.
کافکا،سارتر،کامو،شوپنهاور،دوبووآر، هایدگر ،نیچه،هدایت،کی یرکگور، یاسپرس،بوری ویان و... همه این بیهودگی را درک کرده بودند.بیهودگی زندگی را.
نیچه می گوید زندگی را نمی توان تحمل کرد مگر دیوانگی چاشنی آن باشد. واقعا هم راست می گوید
افسوس ...
اولین بدبختی من به دنیا آمدنم بود. ژان ژاک روسو

بوف کور: داستانی برای همه و هیچکس
آندره برتون،بنیانگذار سبک سورئالیسم،میگوید: اگر راه رهایی از تنگنای زندگی مدرن وجود داشته باشد،بیگمان آن راه رهایی را هدایت در بوف کور به تصویر کشیده است. اما اگر بخواهیم این اثر ارزنده هدایت را تنها به گروه سورئالیستی تقلیل دهیم، و جوانب دیگر آن را ندیده بگیریم،ارزش واقعی اثر را هیچگاه درک نکرده ایم. سوررئالیسم با تکیه اش بر ناخودآگاه و نوشتار اتوماتیک وار که با تصویر سازی کوبیسمی در هم آمیخته میشود،در بوف کور هدایت به تمام معنا تجلی می یابد.بازمانده های شهر ری، و اشکال هندسی خانه های آن کوبیسمی را تداعی میکند که تنها در هنر نقاشی جلوه¬گری تمام عیار مینماید و شاید هیچ اثر ادبی را در ادبیات دنیا نتوان سراغ گرفت که اینچنین بتواند هنر نقاشی را به کلام دربیاورد و ذهن بیمارگونه را به تصویر بکشد.نوشتاری که به ظاهر پراکنده مینماید و روایت خطی و علت و معلولی داستانهای رئالیستی را در هم میشکند و واقعیتی را عریان میکند که عریانی آن،برای ذهن ساده¬نگر گاه مغلق است و پیچیده و گاه بی معنی و مرگ زا.اگرچه هدایت این هدف را هم در ذهن دارد: انتقال یک حس،حس فنا و نابودی برای یک زن،یک لکاته ،یک توهم. مگر یکی از نقاشان سوررئالیستی نبود که میگفت "من در چشم تمام زنان یک برق سوررئالیستی میبینم" و چه موضوعی بهتر از زن. اما حتی ای داستان متوهم گونه نیز قابل رمزگشایی است.
بوف کور:روایت ناسیونالیستی از تاریخ ایران
لکاته در بوف کور،نقش دو گانه ای دارد،در بخش اول همچون زنی بیرحم و هرزه نمایان میشود که زندگی شاعر را به تباهی میکشاند و با پیر مرد خنزر پنزری و قصاب بیشترین تداعی را دارد.پیر مرد خنزر پنزری که که تداعی گر چرخ و فلک،روزگار، و حتی فلسفه خیامی است،با خنده هایی که نه نشان از خصومت دارد و نه نشان از ترحم،مرموزترین شخصیت داستان است و تجسم روزگاری است که"گه عزت دهد گه خوار دارد". اما قصاب و جارچیانی که هر شب بر زندگی راوی سایه می افکنند،تجسم رضا خان و دیگرانی هستند که روشنفکران آن عصر را سلاخی میکردند.و از منظر نویسنده خائنانی بودند که این مملکت را به تباهی کشانده بودند.کسانی مثل وثوق الدوله با قرارداد 1919 که در تاریخ آن زمان اعتراضات گسترده ای را موجب شد.به عنوان مثال میرزاده میگوید"وثوق الدوله،ایران ملک بابایت نبود/مزد کار دختر هرشب به هر جایت نبود(و یا متاع کونبهای بچگیهایت نبود).تجسم زن به عنوان سمبل وطن در ادبیات ایران و جهان قدمت زیادی دارد.اما همین لکاته در بخش دوم داستان چهره ای اثیری و آن جهانی به خود میگیرد و در وصفش راوی میگوید:دهانش گس بود(=دریای خزر) و انگشتان پایش شور(=دریای جنوب). در هر صورت لکاته چهره زنیست که به قول فروید virgin-prostitute است تا راوی بتواند با آن ارتباط معنا داری برقرار کند.پس داستان روایت جنسی از مسائل جنسی یک فرد بیمار هم میتواند باشد.در پایان بهتر است که به تقلید از نیچه،بوف کور را اثری بدانیم که برای هیچ کس نوشته نشده است اما هر کس میتواند دریافتی از آن داشته باشد و چه بهتر که آن را حس کند تا به کلام درآورد.

من نخوندمش، ولی شنیدم بعضیا که خوندن خود کشی کردن!!!!!!!!!:O:O

هرچی خوندم هیچی دستگیرم نشد جز مرگ(?):-(:-(

فکرمیکنم داستان س گ ل ل شبیه به بوف کوره وانگارکل داستان کابوسی است که صادق هدایت ی شب دیده و نوشته