حافظ از دیدگاه فنون بلاغی

بعد حافظ دهنی خوش به غزل باز نشد
عارفان قفل ادب بر در این خانه زدند

حافظ، این غزل سرای بزرگ ایران و جهان، نزد مردم از همه مقبول‌تر است و مشهورتر. شعر او را همه می‌خوانند؛ که هم ادیب محفل ادب است و هم جلیس مجلس طرب؛ در عقیده و دین و سنّت و آیین مردم نفوذ کرده است؛ «آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش.»
حافظ بهتر از هر سخنور دیگر، از آرایه‌های سخن سود برده و از ترفندهای شاعرانه بهره جسته است. وی واژه‌ها را چنان برگزیده است که خنیایی، آواها را. شعر او جان موسیقی است و اندکی فراتر از آن.
شعر حافظ ترکیبی از اندیشه‌های متنوع و هنرهای پیچیده لفظی و معنوی است. از بلندی معنی و عمق مضمون آن که بگذریم، ظرافت و زیبایی مفردات، اعجاز در کلام و مصنوعیّت بی‌تکلّف و ابهام و ایهام در آن هنگامه‌ای بپاکرده است.
از آنجا که زیبایی در غزل‌های حافظ، برترین گونه زیبایی است برای شناختن نغزها و حظ بردن از رمزها در شعر حافظ، ناگزیر از آموختن دانش‌هایی هستیم که رمزها و نغزها را برای ما آشکار سازند، «که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست.»
از آن روی که «فنون بلاغی» غالبا با زبان و ادب عرب، قرین است، در زبان فارسی در محاق فراموشی مانده است و در باب «علم معانی» رهی نسپرده در پیش روی است.
نویسنده کتاب، از معدود کسانی هستند که در این عرصه فرس رانده‌اند و راه سپرده‌اند و با مرکب بلاغت از شاهراه شیراز حافظ، به شیرازه شعر نافذ او دست یافته‌اند و متاع خویش فرا روی علاقه‌مندان وی نهاده‌اند.
به کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد
مباحث کتاب : احوال اسناد خبری ، استرحام ، قرینه لفظی، قرینه معنوی، تقریر مسندالیه ، تشبیه ف استعاره ، ...