میم مثل مینیمال

ft0parham نوشت:
بی نام
پسرک با دقت در حال مطالعه بود. داشت نیچه ای که عاشق نبود به قلم ارباب صداقت را می خواند. به جمله ی « گذشته ها گذشته، خود را مغروق سراب بی مسیر نوستالژی نسازید» که رسید،پدرش صدایش زد: «پسرجان وقت رفتن است.» خودروی روآی نوک مدادی پدر هنوز هم غرش جوانی هایش را داشت. فرعی اول را که تا آخر رفتند، دیوار نوشته ای چشم پسرک را گرفت: «رفتم که رفتم عاشقت فرزین» پسرک کلمه به کلمه ی قرمز رفتم که رفتم را جوید و کتابش را باز کرد و ادامه داد....

mohsen ghahari نوشت:
.
سالها قبل مرضیه میگفت: رفتم که رفتم
و نیچه ای که عاشق نبود میگفت : گذشته ها گذشته
هر دو در سراب بی نام مسیر عشق را میجستند و نمیافتند.
سالها بعد آن دو وقت رفتن، ارباب صداقت شده بودند...
.

sinyasin نوشت:
بلد نیستید خودم میگم :
((نیچه ای که عاشق نبود ، وقت رفتن ،گفت: اربابِ صداقتی نبود که در مسیر پر از میخ ، لا اقل سرابی نشانم دهد . در عقایدِ حالِ من گذشته ها گذشته است . من بی نام رفتم که رفتم .))
.