عرفان حافظ یا تماشاگه راز

حافظ کلاف ناگشوده ی فرهنگ ماست ؛ هم که گویی آینه ی گره های پیچیده و متناقض و تو در توی درونی و بیرونی امروز ما ! من شدیدا بر این باورم كه گشودن راز حافظ در واقع منجر به گشایش وضع نامطلوب امور فرهنگی-اجتماعی-سیاسی امروز ما خواهد شد . بنابراین هر تحقیق محققانه و هر سخن متفکرانه ای را درباره ی او ، كه چندان از جاده ي انصاف دور نشده باشد مغتنم می دانم _ خواه اين سخنان از سر مهر و بر سر اثبات باشد خواه از سر كين و بر سر نفي . این کتاب هم البته پرتوی است بر بخشی از تاریکی های ذهن ما در باب حافظ و شعر او ؛ الله اعلم بالصواب.
اسکن قابل قبول این کتاب شایسته ی قدردانی ست ( هر چند یک صفحه از دو صفحه ی مقدمه "سفید" است . ) .

کاملا درست است بهزاداهو
اما در رابطه با جمله((حافظ عرفان را در جهت هنر بکار گرفته است.))، نظر من اینطور نیست. حافظ از هنر برای بیان مفاهیم و مضامین عرفانی و اجتماعی و غیره بهره گرفت. به نظرم حتی هنر حافظ در جای خود، به نوعی، عرفانه، و نشون میده که انسان چه توانایی هایی داره و چه زیبایی هایی رو میتونه از در کنار هم گذاشتن حروف و کلمات خلق کنه !
البته، بدیهیه که بزرگانی پیش از حافظ تلاش کردند و زحمت کشیدند، و رفته رفته طی قرون و سالیان شعر و شعور و ادبیات ما را به جایی رساندند که در نبوغ و زیبایی شناسی حافظ متجلی شد. همینطور است برای فردوسی بزرگوار و دیگران...
شاید بتونیم یه جوری بگیم که ادبیات اروپا و جهان هم وامدار ادبیات ایرانه، اگرچه خودمون خیلی قدر و منزلتشو نمیدونیم.

مقایسه دو شخصیت از جنبه کلی به نطر درست نمی آید.مگر آنکه مورد مقایسه مشخص باشد.به عنوان مثال در مقایسه حافط ومولانا میتوانیم بگوییم جنبه هنری شعر حافط ( از نظر صنایع ادبی تشبیه استعاره ایهام ..) فوف العاده است. به نظر می رسد حافظ عرفان را در جهت هنر بکار گرفته است.اما در مولانا شعر در خدمت اندیشگی عرفانی است وسعت فکر و عظمت درک در حد مراعات شعری وادبی نیست.اگر هنری هست درخدمت بیان معرفت شهودی است. بزرگانی چون مولانا شیخ شبستری خود را قافیه اندیش نمی دانند. اما هر سه گلهایی هستنند در بوستان ادب انسانی بشریت .(رضی الله عنهم)

[quote='farheekhteh']در ادامه مطلب قبلی باید اشاره کنم که اساسا مقایسه بزرگواران گذشته ما با یکدیگر درست نیست و یا حتی مثل مقایسه یک فیزیکدان با یک ریاضیدان نادرست است، و توضیحی که نوشتم در پاسخ به جمله ((...البته ممکن است،بگوییم حافظ عارفی در حدّ و اندازه های مولانا نبوده است،ولی...)) در متن بالا بود.
سال ها قبل در حدود دهه 1340 و 1350 اقدام به مقایسه و رتبه بندی مشاهیر ادب و عرفان ما کردند، اما هرگز به نتیجه نرسیدند، اگرچه کفه سمت سعدی گاهی سنگین تر بود.
و سرانجام، همت والا از آن کسیست که صبر پیشه کند و با خواندن و ازبر کردن چند بیت و چند جمله دهان پرکن در باره دیگران قضاوت نکند.
و دیگر این که، همت هرکس به قدر قدرت تفکر اوست، نه فکر هرکس در همت او در پرکردن دهان.[/quote]
دچار سو تفاهم شدی دوست من . اساسا ماها با هم دعوا داریم کاریش نمیشه کرد . مشکل از من و تو نیست . این شعر از حافظ زیر کتابی که درمورد حافظ . من و ببخش اگر برای تو سو تفاهم شد . حافظ براش مهمه به دیگران آزار نرسوندن . مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست .
باید بگم چرا اینقدر درگیریم ما .

در ادامه مطلب قبلی باید اشاره کنم که اساسا مقایسه بزرگواران گذشته ما با یکدیگر درست نیست و یا حتی مثل مقایسه یک فیزیکدان با یک ریاضیدان نادرست است، و توضیحی که نوشتم در پاسخ به جمله ((...البته ممکن است،بگوییم حافظ عارفی در حدّ و اندازه های مولانا نبوده است،ولی...)) در متن بالا بود.
سال ها قبل در حدود دهه 1340 و 1350 اقدام به مقایسه و رتبه بندی مشاهیر ادب و عرفان ما کردند، اما هرگز به نتیجه نرسیدند، اگرچه کفه سمت سعدی گاهی سنگین تر بود.
و سرانجام، همت والا از آن کسیست که صبر پیشه کند و با خواندن و ازبر کردن چند بیت و چند جمله دهان پرکن در باره دیگران قضاوت نکند.
و دیگر این که، همت هرکس به قدر قدرت تفکر اوست، نه فکر هرکس در همت او در پرکردن دهان.

این کتاب رو می‌پسندم.
و توصیه می‌کنم به خواندن.
با این نکته، که به نظر بنده، فایده‌اش را پنج تا ده سال بعد از مطالعه می‌شود حس کرد.
کاش این کتاب در سن قبل از شانزده سالگی خوانده شود. اصلاً هرچه می‌خواهد خوانده شود، قبل از شانزده سالگی. تمام بزرگان رو نگاه کن... (دارم زیاد صحبت می‌کنم!)
- - - - -

تو و طوبی و ما و قامت یار
فکر هر کس به قدر همت اوست

چرا حافظ عارفی در حد محمدبن جلال الدین بلخی(مولوی) نبوده؟!
حافظ در بعضی زمینه ها حتی از مولوی بالاتر هم بوده... به خاطر همینه که دیوانش در هرخانه هست
شهرت مولوی شاید به خاطر این که در دربار سلاطین هم رفت و آمد داشت تقویت شده باشه، اما حافظ مردمی و در میان مردم بود.
درهرحال، با احترام به همه مشاهیر و بزرگان تاریخ ایران، حافظ را کمتر از مولوی که نه، حتی بالاتر می بینم.