شاهنشاهی اشکانی

بخشی از مقدمه کتاب:
از چند قرن پیش تاریخ ایران در فاصله میان سقوط هخامنشیان تا ظهور ساسانیان، یعنی مدت پنج قرن و نیم (۳۲۳ پیش از میلاد تا ۲۲۶ میلادی) را کم ارزش پنداشته اند. وانگهی این دوره تاریخی از دیدگاه یونانی گرایی و به مثابه نتیجه فتح ایران به دست اسکندر کبیر بررسی شده، یعنی عاملی سیاسی که نقشی اساسی در سرنوشت این سرزمین پهناور ایفا کرده است. اما در بخش اعظم این دوره (از حدود ۲۳۸ ق م تا ۲۲۶ میلادی) دودمان اشکانی، خالق قلمرو پارتها، وجود داشته و تقریباً بر سراسر ایران فرمان می رانده است. با این حال در نظر پژوهندگان این تاریخ شهرت نامطلوبی دارد. ریشه این داوری را باید در گزارشهای نویسندگان باستانی یافت که منابع جدید و معاصر همگی به اتفاق آنها را تکرار می کنند. مؤلفان قدیمی اشکانیان را بربرهای نازپرورده یونانی گرا و فاقد توانایی انجام کارهای بزرگ به ویژه در عرصه فرهنگ می پنداشتند. اما با توجه به عیوب و کاستیهای همیشگی که تقریباً فقط مؤلفان یونانی و رومی مسبب آن بوده اند، و با توجه به فقدان منابع بومی، چه ادبی و چه کتیبه ای (غیر از سکه های معدودی که پیدا شده) ساده انگارانه است که به تاریخ ایران در زمان اشکانیان از دریچه چشم یونانیان و رومیان نگاه کنیم، زیرا آنها پادشاهی اشکانی را نه تنها با قدرت امپراتوری روم بلکه نیز با شاهنشاهی ساسانی مقایسه میکردند و آن را کم ارزش جلوه می دادند. این وضع تأثیر نامطلوبی بر روند توسعه مطالعاتی که می خواسته اند در تاریخ اشکانیان ژرفانگری کنند و آن را در چارچوب تاریخ ایران میان تاریخ هخامنشیان و ساسانیان بگنجانند...