گزیدۀ اندرز پوریوتکیشان

یکی دیگر از اندرزنامه های پهلوی این اندرزنامه است که بنام گزیدۀ اندرز پوریوتکیشان و یا «پندنامه ی زرتشت» خوانده شده است. پوریوتکیشان (= اوستا paoiryo) (paoiryo ، نخستین – tkaesha ، کیش) یعنی نخستین دینداران؛ و زرتشت که این پندنامه به او نسبت داده شده است شاید زرتشت پسر آذرباد مهرسپنتان باشد. این متن در حدود یکسد و هشتاد سطر و هزار و چهارسد و سی واژه است و برگ های ۴۱ تا ۵۰ نبشته های پهلوی چاپ جاماسپ اسانا را پر ساخته است و پس از «اندرزهای پیشینیان» (ب ۳۹-۴۰) جای دارد. اندرز پوریوتکیشان با ذکر اصول عقایدی که بر هر فرد زردشتی پانزده ساله دانستن آنها و اعتقاد به آنها واجب و لازم است، و این که اصل همه ی خوبی ها اورمزد و اصل همه ی بدی ها اهریمن است، آغاز می گردد. این عقاید بنابر گفته ی پوریوتکیشان و بر اساس آنچه در دین بیان گردیده، نخست به صورت پرسش مطرح شده است، (هر کس باید بداند که کیستم؟) و سپس به آنها پاسخ داده شده است، (آفریده هستم.) پس از آن عقاید دیگر مانند اعتقاد به حساب پس از مرگ، گذشتن از پل چینود (صراط) آمدن سوشیانس، موعود زرتشتیان و رستاخیز ذکر می‌گردد. افزون بر اصول اعتقادی، به وظایف عملی مانند هر روز سه بار به آتشکده رفتن نیز اشاره شده است. گرچه این اندرزنامه از نوع اندرزنامه های دینی است، در آن اندرزهای عمومی نیز دیده می‌شود مانند کوشا بودن در کسب فرهنگ، پرهیز از استهزا، و نیازردن پدر و مادر و سالار. این اندرز به زبانهای انگلیسی و فرانسه و آلمانی و گجراتی ترجمه و چاپ شده است و اکنون برای نخستین بار نگارنده آنرا به زبان پارسی برمی گرداند، باشد که پذیرفته ی طبع صاحب نظران افتد.