شعر بی دروغ ، شعر بی نقاب
امتیاز دهید
نویسنده:
عبدالحسین زرین کوب
امتیاز دهید
در باب شعر و آفرینش‌های شاعرانه هر بحثی کرده شود، خواه جزئی و خواه کلی به یک تعبیر نقد میشود؛ نقد شعر یا نقد ادبی. خود شاعر هم وقتی در شعر خویش الفاظ و معانی را سبک سنگین می‌کند، وقتی کار خود را مرور و اصلاح می‌کند، وقتی در باب شیوه کار یا هدف و ذوق خویش سخن می‌گوید، دیگر شاعر نیست و منتقد است. حتی بعضی شاعران مثل امیرخسرو دهلوی در نقد شعر خویش هم انصاف به خرج داده‌اند و هم زیرکی؛ مثل یک منتقد واقعی. این کتاب، کتابی است در فنون شعر، سبک و نقد شعر فارسی، با ملاحضات تطبیقی و انتقادی درباره شعر کهن و شعر امروز. این کتاب حاوی نقطه‌نظرهای گوناگون شادروان دکتر زرینکوب در حوزه شعر فارسی و مطالعهای تطبیقی در شعر قدیم و معاصر عرب و جهان غرب است. زندهیاد زرینکوب در این کتاب در واقع به تمام مباحثی که راجع به شعر در سایر آثار خود داشته، پرداخته است.
دیدگاه‌های کتاب الکترونیکی شعر بی دروغ ، شعر بی نقاب
-و می لولد-
و اظطرابی سخت،
در من می جوشد.
از پنجره به بیرون نگاه کردم،
درختی دیدم با برگهای زرد،
و دیگری قرمز -به رنگ خون-
دانستم که: پاییز پشت در مانده....
ایا متوجه میشوی این جمله را؟
امروز را به جاودانگی پیوند خواهم زد, با کلماتی که پرش کردن به آینده را میدانند.
اگر امروز نابود شوم کاملا از زندگیم راضی هستم, چرا که من کسی را ندیدم از یک روز بیشتر عمر دارا باشد.
یک روز , یک روز دیگر و روز دیگر هم اگر باشد...
چه مسخره که جمع روز هارا عمر نامیدند.
آه زیبایی
دیروز چه بود؟ اوهام, فردا چه خواهد بود ؟اوهام
اگر آن راز را بدانی , سالهاست که با هم سخن گفته ایم بدون هیچ اشنایی.
چه کسی به بودن من اهمیت میدهد؟
هیچ کس
ایا با نبود من, جهان از چرخش باز خواهد ایستاد؟
من پوزخند میزنم به کسانی که میاندیشند اولین هستند.
من به خود میخندم
به او
به آنان که آن راز را میدانند.
راز عمیق ترین تنفس در امروز را...
.
.
91/10/26
شوکران
ای کاش سلیمان نبی می فرمود،
بر دلم از سر لطف
پوپکش نوک بزند!
بلکه آبی بجهد ،زین چَه خشک.
تو سلیمان خودی
دل تو ،مال تو است،
تو خودت تیشه بزن
تا که جاری شود از دل به حیات،
چشمهٔ زلالِ هستیِ «تو»
که رفتنت دلهره‌ای شد
برای یاس‌های باغچه‌ی کوچک خانه‌ام
با سکوت پنجره ها
مرگ زمین آغاز می گردد
و خاک می داند
رویای نیمه شبانش را
ادراک آسمان به تاراج خواهد برد
مادرم زمین، اینک
صبورانه به بازی دست ها و پنجره ها نشسته است ...
طعنه به سجاده کن پس به سر دار شو
از خود خود نیست شوذره نمان هیچ شو
چشم جهان را ببند لایق دیدار شو
از کس و ناکس گذر, کوه بمان صبر شو
قطره ای از اشک شو, دردی خمار شو
هان به دلم خون بریز,باد نمان ابر شو
چون بروم رفته ام, دیده ی بیدار شو
بر دلم از سر لطف،
پوپکش نوک بزند!
بلکه آبی بجهد زین چه خشک.
خوبان ایستاده میمیرند
و بد عهدان بر سر مزارشان
گلها را پرپر میکنند
خاک بر چشمت میریزند
و خاک سوگت را بر سر میپاشند
چشمهایت را باز کن گلم
آنانکه قراری بر قرار دارند
دندان به هم میفشارند
ضربه های گلوله های سربی
به دشت سینه شان شقایق میشود
نفس بکش گلم بو کن
عفونت این غمهای خائن را
اینجا عطر گل سرخی نیست
اینجا عطر های مارکدار
بر تن دلمردگان
چون پولک ماری زهر آگین
برق مرگ دارد
امان از بی همنفسی گلم
...
وقتی نمی توانم قصری برای تو بسازم
که تو را در آن جای دهم
وقتی که باد تنها تکیه گاه من است...
متولد می شوم در کرت های خالی شالی
و باد می وزاند بر من
متن های کهنه قدیمی را...
گناه من ، تنها
خواندن ترانه های توست ...
وقتی که باد در آغوش بازوانم آرام می گیرد...
_______
تقلیدی از مولوی (بخشی از شعر)
_______________
....
در سر هوسی خسته راه دل من بسته /........../ تا صید کنیم آن را، دامی منو دامی تو
.
مشتاق ولی لنگان، تا کوی تو می آیم/......../ پیش آی توهم قدری،گامی منو گامی تو
...
هر ناله که برخیزد از گفتو شنود توست/........./ لا حول ولا قوّه ..... لامی منو لامی تو