شعر بی دروغ ، شعر بی نقاب

من عاشقم آلاله ها را می شناسم
صد سینه داغ لاله ها را می شناسم
من داغ صد زخم ولی در سینه دارم
حس غریب نی لبک را می شناسم
نی از حدیث لاله ها صد قصه دارد
من این حدیث پر جنون را می شناسم

شعری از عالم رویا وقتی که بیدار شدم این شعر بر لبانم جاری بود.

شاعر نیمو شعر ندانم که چه باشد من مرثیه خوان دل دیوانه ی خویشم////// تقدیم به یک سکوت یک دوست
-----------------------------------------------
آنقدر در جانم پر از آشوبو درد است
بی تابی آتشفشان را می شناسم
.
کنج خودم افتاده ام بی رنگ اما
من آبی این آسمان را می شناسم
.
هر شب منو دلشوره ام آماده باشیم
سرباز های پادگان را میشناسم
.
قایم نشو پشت سکوت حرف هایت
مخفی گه آشفتگان را می شناسم
.
انگار صد سال است بین مکث هایت
جای کمین وازگان را میشناسم
.
باز قصه ی مادربزرگ رو شد برایم
چون قصه گوی شهرمان را می شناسم!!!

شک دارم که آیا وزن این شعر رو جایی خیلی پیشتر ها شنیدم یا اینکه جایی تو ذهن خودم شنیده باشم که برام وقت سرودنش خیلی آشنا بود..غرض اینکه اگر حدس اولم درست باشه به رسم امانت از کسی که قالب رو ازش الهام گرفتم ممنونم.

قافیه اندیشم و دلدار من
گویدم مندیش جز دیدار من
مولانا
سینه از اندوه لبریز و دلم بی تاب دیدارت
بستری از خاک می خواهم
و دیداری
ورای سبز و آبی ها
و میلادی دوباره
در شقایق ها
با شقایق ها
سرخ سرخ
و من از عشق لبریزم
به دیدار تو می اندیشم و
در انتظار سبز فرداها
و آبی نگاهت را
میان جام سرخ عشق
با گل واژه های نور
می نوشم
و من از عشق لبریزم
دلم بی تاب دیدارت

هنر چیست؟
هنر مند کیست؟ نمی دانستم
آن لحظه که از تن رهایم کردند،،
به تماشای خودم که ،،،سرم را در دستهایم جا داده بودند،
ایستادم
هنر وزیبایی خلقت را به تمام دیدم
نقصی نبود، هر ذره در جای خود،
در اتحاد واطاعت.
شگفتا چه عظمتی؟؟؟؟؟؟چه آفرینشی؟؟؟؟چه هنری؟؟؟
اما چهره ی ،،پوشیده ی هنرمند این
صحنه را!!!!
با چشمان هستی دیدمش !!!
من شرمنده ی،هستی شدم
آخه
تابلوی زیبای هنر ،خالق، با قلم سیاه،
برای دیده شدن،
جاهلانه تاریک وکثیف کرده بود،
واین ناسپاسی را ،تحمل نباید کرد.
به حرمت ،درد قلب ،سیمین ها،
به بی کران سفر کردم، تا
به شعور بپیوندم،وبا شعور
تکرار شوم،تکرار شوم...........،،

جهانی که تو را نمی شناسد
و نمی داند هنوز تو با گیاهان
با سنگ ها
حرف می زنی ...
و هنوز دست هایت می لرزد ...
وقتی عشق ، در کوچه های قدیمی خاطره هایت قدم می زند و دور می شود ...
جهانی که اشک هایت را بر گورهای خاموش نمی بیند
جهانی که تو را نمی شناسد...
وقتی که به بردگی تو را می فروشد
تو را نمی شناسد
وقتی سرت را به عنوان یک اثر هنری بر دست هایت می گذارد...*
چرا خودت را صدا نمی کنی؟
چرا وقتی قلبم در آن سوی بیابان ها به تاراج می رود
کوله بار سفر را به دستم نمی دهی ؟
چرا وقتی مجبور می شوم با گل های باغچه ام خداحافظی کنم
از دل سنگ ها نمی رویی؟...
آیا من در انتظار معجزه خودم هستم؟
آیا تو در من تکرار خواهی شد تا جهانی را بیاشوبم؟...
***************
* ( داعش در یکی از جنایت هایش ، تصویر جوانی رو با سر بریده نشانده و سرش را در دست هایش گذاشته بود و از آن به عنوان اثری هنری یاد کرده بود.). چقدر قلبم گریست ...

من
در سر زمین عجایب بودم ،
لایِ موهآیت ...
.

در دهکده ی خالی بی آبی ها
من مانده امو سکوت مرغابی ها
برگرد که چشم جاده ها دق کرده
از چشم منو همیشه بی خوابی ها
............
پرسه بزنی حال خیالم خوب است
ای خوش قدم ,حجله ی مهتابی ها!
شب، شعر ،و همسایه ی مان می رنجد
از صدای پای منو بی تابی ها[[b]

عجب که کوه شده چون نسیم سرگردان
که عشق می کشد از هر طرف به هر سویش
طلوع می کند اکنون به روی نیزه سری
به روی شانه ی طوفان رهاست گیسویش

بسم الله الرحمن الرحیم
-------------------------------------
ح...........سین
سر به سرم میگذاری
سرت را گوشه ی دلم می گذاری
"سین" شده ای ارباب بی سرم
سال دارد تحویل می شود
"یا مقلب القلوب و الابصار"
از خجالت آب هم که بشوم،...
گوارا نیستم که بنوشی ام!
می خواهم تا می خواهم گریه کنم
شعر دارد عاشقانه می شود
کجای دنیا بند آمده ای که گریه ی من برایت بند بیاید؟
به روضه آمده ام،
چشم هایم را توی تُنگ قنوتت می اندازم
سال دارد تحویل می شود
نمی گذارم این هفت سین بی ماهی قرمز بماند
خون تو دارد می جوشد
دل هفت سینم مثل سیر و سرکه می جوشد!
دعایت دارد می گیرد
"یا محول الحول و الاحوال"
حال دارد تحویل می شود
"حول حالنا الی احسن الحال"
سایه ی سرم ،سایه ی بی سرم
بین خودمان باشد
حال من دارد خوب می شود!!!!...................

یا حسین
در نماز ظهر عاشورا،
سجده بر فرش بود ،آیا؟؟؟
یا که کل عرش ،زیر پیشانی!!!!!
کل هستی، در حیرت وحیرت وحیرانی