نبوئت هیلد: کتاب مخفی یهود

بی تردید یهودیان از دیرباز با تکیه بر پیشگویی ها و آموزه های کتب مقدس و انبیا خود همواره چشم به راه پیامبری مصلح و نجات بخش بوده اند اما آنچه در این میان در خور تامل و اسباب شگفتی است بهره جویی فرصت طلبانه محمد بن عبداله از این حربه برای القاء و تثبیت مدعای رسالت خویش است.
بی شک آشنایی مردمان مدینه با این باور یهودیان (به سبب نزدیکی و مراودت بسیار ) در پذیرفتن محمد به میان خود و یاری رساندن بدو تاثیر بسزا داشت.اما پرسش این که چرا یهودیان خود از پذیرش دعوی محمد سرباز زدند؟ چه شد که محمد که در بدو امر آیین و انبیاء و کتب مقدس یهودیان را تایید کرده و برای اقناع ایشان خود را پیامبری در امتداد انبیاء پیشین خوانده بود مدعایش مورد اقبال اهل کتاب قرار نگرفت و چنان تخم کینه ای در دل کاشت که چون کارش بالا گرفت و بر مرکب قدرت مستولی شد آیات شداد و غلاظ درباره ی ایشان فروفرستاد و در قلع قمع و به خواری و نابودی فکندنشان از هیچ چیز فروگذار نکرد؟
اساسا بر خلاف مدعای عمله دین مبین، نپذیرفتن دعوی محمد از سوی یهودیان نه از سر غرض ورزی و کتمان حقیقت که از آن روی بود وی با نشانه های مصلح نجات بخشی که ایشان به انتظار او نشسته بودند همخوانی نداشت.
یهودیان با تکیه بر پیش گویی های کتب مقدسان چشم به راه برآمدن پیامبری نو از میان اهل کتاب بودند نه از بین بت پرستان حجاز و دیگر این که حضرت از عهده آزمایشاتی که بزرگان یهود برای سنجش مدعای او بعمل آوردند برنیامد.
آن گاه که علمای یهود مدینه به درخواست بزرگان قریش درصدد آزمودن او برآمدند پرسش هایی درباره ی باورهای دینی خود (از جمله اصحاب کهف و ذوالقرنین) بر وی عرضه کردند و خواستار پاسخ شدند.اما حضرت که در خصوص اینان آگاهی نداشت غافلگیر شده از پاسخگویی آنی سرباز زده و پاسخ را به روز بعد موکول نمود ولی در عمل پانزده روز ایشان را برای ارائه پاسخ (و در حقیقت به منظور پرس و جو و کسب آگاهی لازم) منتظر گذارد و در فرجام ضمن ارائه پاسخ های متناقض و مبهم، علت تاخیر پیش آمده را نیز خواست الله و سزای فراموش کردن توکل به او عنوان نمود:
"زنهار در مورد چیزى مگوى که من آن را فردا انجام خواهم داد*مگر آنکه خدا بخواهد، و چون فراموش کردى پروردگارت را یاد کنی ... [پس در نزول پاسخ ایشان درنگ کردیم]* بگو خدا به آنچه درنگ افتاد داناتر است..." (آیات 23 ، 24 و 26 سوره کهف)
چون علمای یهود از شمار اصحاب کهف پرسیدند از پاسخ روشن سرباز زد و آن را در حیطه ی علم الله دانست :
"به زودى خواهند گفت: سه تن بودند [و] چهارمین آنها سگشان بود. و مى‌گویند: پنج تن بودند [و] ششمین آنها سگشان بود. تیر در تاریکى مى‌اندازند. و [عده‌اى‌] مى‌گویند:هفت تن بودند و هشتمین آنها سگشان بود. بگو "پروردگارم به شماره آنها آگاه‌تر است، جز اندکى [کسى شماره‌] آنها را نمى‌داند." (کهف آیه 22)
درباره ی ذوالقرنین نیز آنچه درباره ی شخصیتی خیالی شنوده بود (که نشات گرفته از باورهای پیشینیان درباره ی شخصیت و فتوحات و گیتی نوردی اسکندر مقدونی [و نه کورش بزرگ] بود) به ایشان عرضه کرد:
"و از تو درباره ذوالقرنین مى‌پرسند.بگو به زودى چیزى از او براى شما خواهم خواند." (کهف آیه83)
"... تا وقتى [ذوالقرنین] به میان دو سد رسید، ... طایفه‌اى را یافت که نمى‌توانستند هیچ زبانى را بفهمند* گفتند: اى ذوالقرنین، یأجوج و مأجوج سخت در زمین فساد مى‌کنند، آیا [ممکن است‌] مالى در اختیار تو قرار دهیم تا میان ما و آنان سدى قرار دهى" (کهف آیات 93 و 94)
[جالب آن که چگونه مردمانی که هیچ زبانی نمی فهمیدند خواسته خود را به ذوالقرنین ابراز داشتند.]
به هر روی در نتیجه تاخیر و تناقضات و خطاهای وی ، یهودیان و مکیان در کذب بودن مدعای او به یقین رسیدند و اهل کتاب چون دانستند محمد که مدعی بود همان پیامبر موعود در کتب ایشان است خود با آداب و باورهای ایشان آشنایی ندارد از پذیرش دعوتش سرباز زدند و او را مورد طعن و تحقیر قرار دادند.

خداوند در قرآن مجید به پیامبرش رسما دستور می دهد که یهود و نصاری (مسیحی) را دوست خود نگیر ؛ زیرا خداوند آنها را دشمن اسلام می داند . پس بر ماست که اینها را بشناسیم .