اگر شبی از شبهای زمستان مسافری

✔️ در این کتاب کالوینو بطور متناوب ده داستان مختلف را شروع می کند. داستان از جایی آغاز می شود که مردی به ناقص بودن نسخه ی رمانی که بتازگی خریده است ( رمان اصلی اگر شبی از شبهای... ) پی میبرد. او در بازگشت به کتابفروشی با زن جوانی آشنا میشود و نهایتا متوجه می شوند که داستان های ده گانه تقلیدهایی مضحک از داستانهایی دنباله دار هستند. کتاب شامل مباحثی بر تجارب خواندن است و بنظر میرسد کالوینو در این اثر خواندن را به نوشتن ارجح دانسته است.

یکی از مهم ترین ویِِژگی های این اثر که برنده جایزه ادبی « فل رینلی » شده است فرم بکر آن است که روایتی را در روایتی دیگر خلق می کند و هر ده روایت در دل روایت اصلی خطی جای گرفته اند. خود کالوینو در این باره می گوید: « این کتابی است که در حقیقت از اشتیاق خواندن زاده شده است. من با اندیشیدن به کتاب هایی که دلم میخواست بخوانم شروع به نوشتن کردم و با خودم گفتم : بهترین وسیله ی داشتن چنین کتاب هایی این است که خود آدم آنها را بنویسد ، نه یکی ، بلکه ده تا ، یکی به دنبال دیگری و همه در یک کتاب. »

در واقع این رمان ده سرآغاز پیشنهاد می کند که هر کدام ده صفحه ای ادامه می یابد و قطع می شود و با مطالعه ی مجموع این داستانهای ناتمام ، مطالعه دیگری (کامل و حتی با پایانی خوش) انجام می گیرد که عملاً یازدهمین داستان است و این بار داستانی عشقی بین مرد خواننده و لودمیلا ، زن خواننده ، که علاقه شدیدشان به رمانها ، پژوهش مشترکشان ، برخوردهای تصادفی شان و ناکامی هایشان در موضوع همه این داستانهای ناتمام آن دو را به هم نزدیک کرده است. این اثر عملا رمانی است که با استفاده از تکنیک « چفت وبست » و در درون یک « رمان – کادر » به عنوان عنصر تداوم روایی نوشته شده است. ده فصل اول ، باز هم به گفته خود کالوینو ، ده نوع رمان معاصر یا بهتر بگوییم « ده رودررویی مختلف با دنیا » را نشان می دهند: از رمان « ذهنی » گرفته تا رمان « عاشقانه ی مبتذل » ، همچنین رمانهای « تاریخی » و « سیاسی » و غیره. این رمان همچنین تفکری است درباره مطالعه و ساز و کارهایی که مطالعه بر پایه آنها صورت می گیرد.

در سال 1979 از این رمان به عنوان نمونه مهارت فوق العاده کالوینو در بازی طنزآمیز با همه اندیشه های نقد معاصر درباره ی طبیعت و کارکرد زبان داستانی استقبال شد.