جزیره سرگردانی

اینها جزء سرمایه های ادبی ما هستند. . .
چرا ماها قدرشان را نداریم؟
چرا در طول تاریخ شخصیت های ادبی مان را بعد از مرگشان ارج و قرب می نهیم؟

اولین بار که نام سیمین دانشور رو شنیدم در ارتباط با این بود که آره زن جلالم نویسنده اس و اسمش اینه و کذا و کذا ...و به گمانم 14 15 ساله بودم و به شدت شیفته ی جلال و هر خبر و اثری مربوط به اون . یادمه سووشون رو هم فقط به عشق و رودرواسی جلال بود که خوندم همون سال ها آخه یه جوری این اثر و نویسنده اش هم به عشق من مربوط می شد.
اینا رو گفتم تا از اجحاف بزرگ و بسیار بزرگی که در باره ی بانوی قصه ی ایران به سال ها و سال ها می شده و شاید هنوز هم از زاویه ی تجربه ی خودم بگویم.
من بعد ها که قد کشیدم و سینه از خاک برداشتم و توانستم اندکی به فکر و احساس آزادی عمل بدهم و به روزگاران و تجاربی سخت تلخ عبور کنم از دگماتیسم و بت پرستی و دریابم بیراهه های موحش و مرگباری که مرحوم جلال در آن افتاد و نسلی را با خود برد به نا کجا آباد نفرت و بیزاری از شنیدن تمام صداها و دیدن تمام مرایا و منظر نسلی را تنها به منفذ خردی دوخت و ساده بگویم شد معلم پرورش تعصب ها و تنفرها ، تازه دیدم دارد بانویی آرام آرام از زیر سایه ی سنگینش بیرون می آید که واجد بسیاری زیبایی ها نبوغ ها و دردهای انسانی ست . سیمین بانو دانشور این حالا مادربزرگ نازنین قصه گوی ما ، شهرزاد هم روزگار ماست که نه در گریز از مرگ که در بالیدن زندگی و زیستن به شادی و آزادی به سالیان و سالیان بسیار قصه گفته است برای نه جباران که فرزندان ترد و ذل نازک خویش که نسلی و نسل ها بوده اند.
با تمام جان برای بودگاری به سرافرازیت نازنین بانو دعا میکنم که مانا بادا نام تو .