قرآن کلام آفریدگار است

این سؤال همیشه ذهن من رو به خودش مشغول کرده و فکر نمیکنم بتونیم جوابی براش پیدا کنیم. توی بحث قبلی ترجیح دادم وارد این موضوع نشم چون فکر کردم هنوز زوده و بحث زیادی پیچیده میشه.
اما نظر من اینه که این سؤال هرگزقابل پاسخگویی نیست، چون هیچ کس در تجربه حسی هیچ کس دیگه ای شریک نیست. به بیان ساده تر نمیتونیم مطمئن باشیم که مثلاً تجربه حسی من از رنگ آبی با تجربه حسی شما از همین رنگ مثل هم باشه. به همین منوال نمیتونیم مطمئن باشیم که در مثالی که من از لیوان آب زدم، من و شما "واقعیت" افتادن لیوان رو مثل هم ادراک کرده باشیم. بنابراین نه تنها "حقیقت" بلکه "واقعیت" هم ممکنه کهنسبی باشه، یعنی درکش در افراد مختلف متفاوت باشه.

نکته ی دیگر این است که انسان می تواند واقعیت را بصورت کامل درک کند یا نه ؟

ندیشه‌های فردریش ویلهلم نیچه، فیلسوف نامدار آلمانی دربارهٔ حقیقت از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. چون او، نوع نگاه انسان به حقیقت را دگرگون کرد و با وهمی خواندن حقیقت، به تبیین یک نگاه کاملا نسبی‌گرایانه پرداخت. نسبیت حقیقت که با نیچه آغاز شد در نهایت به مکاتب و تفکراتی از جمله هرمنوتیک، مکتب فرانکفورت و پست‌مدرنیسم منجر شد.
اندیشه‌های نسبی‌گرایانهٔ نیچه در باب حقیقت و واقعیت به شکلی رادیکال در آراء متفکران پست مدرنی چون ژان فرانسوا لیوتار، ژاک دریدا، ژیل دلوز، میشل فوکو و ژان بودریار دوباره مطرح شد.

می توانم بپرسم طبق تعریف چه کسی؟ تا آنجا که من می دانم حقیقت الزاماً به واقعیت منتهی نمی شود.
مثال:
"لیوان آب از دست من افتاد و شکست". این "واقعیت" امر است. اما "حقیقت" آن را هر ناظری به مقتضای درونیات خودش برداشت می کند:
ناظر اول: "او عمداً لیوان را انداخت".
ناظر دوم: "در اثر خواب آلودگی لیوان سهواً از دستش افتاد".
روشن است که به جز خود من کسی از حقیقت امر آگاه نیست و هر کس گمانی می زند.
پس به نظر من تعریفی که فسقلی ارائه داده درست تر است:

من گفتم "به احتمال قوی حقیقت محض است. و منظورم نیز همان "حقیقت" بود نه واقعیت، چون "واقعیت" به یک شکل اتفاق می افتد و برای ناظر قابل درک است، پس نسبی نیست. اما حقیقت نیز باید "محض" باشد. مثلاً در مثال بالا (لیوان آب) بالاخره خودم یک و فقط یک دلیل اصلی برای افتادن لیوان از دستم می دانم، که همان "حقیقت"ِافتادن لیوان است.

ریشهٔ کلمهٔ واقعیت، «وَقَعَ» به معنای رویدادن و یا اتفاق افتادن است. واقعیت اشاره به امور عینی و یا اموری که اتفاق می‌افتند دارد.

حقیقت بر خلاف واقعیت امری است که لزوما با برهان‌های علمی قابل اثبات نیست. در بسیاری موارد حقیقت به نوع نگرش افراد نیست بستگی دارد. بطور مثال واقعیت و حقیقت واقعه کربلا را می‌توان به این دو صورت بیان کرد.

دوست عزیز! این توضیح شما بیشتر به مغالطه شبیه است، چرا که در بحث پیرامون یک موضوع نظری محض از یک مثال عملی محض استفاده کردید که سنخیتی با موضوع مورد بحث ندارد. در همان مثال شما، یعنی ساختن خانه، همانطور که یک معمار "مسلمان" می تواند با یک نجار "یهودی"، یک آهنگر "مسیحی" و ... کار کند و با هم خانه ای بسازند واضح است که مقوله "اعتقادات" هیچ نسبتی با مقوله ساختن خانه ندارد و اگر این چند نفر درک کنند که هدف آنها "ساختن یک خانه" است و نه چیز دیگری، بحث اعتقادی خود را وارد "کار" ساختن خانه نمی کنند و مثلاً مسلمان یهودی را مجبور به "گفتن بسم الله" برای شروع کار نمی کند و قس علیهذا.
پس با توجه دقیقتر به مثال شما، باز هم نظر من تأیید می شود.

ما در نسخهی تجویزی شما (هرچند در گکلام زیباست) در عمل هرج و مرج را می توان به دنبال داشته باشد چرا که در این صورت هر کس تز خود را ارائه میدهد و این تز های مختلف باعث روی زمین ماندن کارها میشود مثلا میخواهیم خانه ای بسازیم.یکی می گوید اول آشپزخانه را بسازیم.دیگری می گوید نه! اتاق خواب مهمتر است از آن شروع میکنیم .سومی میگوید نه سرویس بهداشتی از همه واجب تر است اول آن.
این گونه هر کس ساز خود را میزند و در نهایت خانه درست نمیشود و حتی اگر درست بشود چیز بد قواره ای از آب در میآید اما اگر همین ها بنشینند و نظرات و دلایلشان را ارائه کنند و در نهایت ببینند منطق به کدام نظر امتیاز بیشتری داده،لذا نظرات دیگر را رها کرده و به همان نظر بچسبند کارها رو براه شده و روال درستش را طی میکند و نتیجه ی بهتری را به همراه دارد.

ما در نسخهی تجویزی شما (هرچند در گکلام زیباست) در عمل هرج و مرج را می توان به دنبال داشته باشد چرا که در این صورت هر کس تز خود را ارائه میدهد و این تز های مختلف باعث روی زمین ماندن کارها میشود مثلا میخواهیم خانه ای بسازیم.یکی می گوید اول آشپزخانه را بسازیم.دیگری می گوید نه! اتاق خواب مهمتر است از آن شروع میکنیم .سومی میگوید نه سرویس بهداشتی از همه واجب تر است اول آن.
این گونه هر کس ساز خود را میزند و در نهایت خانه درست نمیشود و حتی اگر درست بشود چیز بد قواره ای از آب در میآید اما اگر همین ها بنشینند و نظرات و دلایلشان را ارائه کنند و در نهایت ببینند منطق به کدام نظر امتیاز بیشتری داده،لذا نظرات دیگر را رها کرده و به همان نظر بچسبند کارها رو براه شده و روال درستش را طی میکند و نتیجه ی بهتری را به همراه دارد.