قرآن کلام آفریدگار است

من می گویم در شرایط کنونی، جامعه بشری نه نیازمند حذف مذهب از زندگی، که نیازمند قرائت های جدیدی از هر یک از مذاهب برای پیروان آن مذاهب است. قرائتی که مذهب را یک موضوع فردی و درونی بداند و نه عاملی برای توجیه قتل و اسارت دیگر اندیشان و تضییع حقوق آنها.

دوستان! بحث وجود یا عدم وجود خدا هیچ ربطی-دقیقاً هیچ ربطی- به ادیان و مذاهب و آنچه که مذاهب در مورد خدا گفته اند ندارد.
به گمان من ما با استفاده از منطق بشری خود مجبوریم وجود خالق را برای جهان بپذیریم. جهان همواره در حال تغییر و تحول است، پس قید زمان در مورد آن صدق می کند. مثلن می گوییم جهان در سال 100 میلادی چنان بوده و اکنون در سال 2011 چنین است و در سال 2020 به شکل دیگری خواهد بود. با این توصیف می باید زمانی نیز برای شروع پیدایش جهان متصور باشد و فرضیه ازلی بودن برای خود جهان پذیرفتنی نیست. حال اگر بگوییم "ماده" از ازل وجود داشته و سپس در آن "انفجار بزرگ" روی داده و مولکولهای آلی مثل پروتئین ها ایجاد شده و سپس موجودات زنده تک سلولی و ... ، همین فرایند نیز باز هم "زماندار" خواهد بود و ناگزیر باید بپذیریم که عاملی باعث شروع این فرایند شده باشد. به همین ترتیب هر نظریه دیگری نیز مشمول همین توضیح خواهد شد و لذا منطقی ترین حالت همین است که بگوییم چیزی (خدا، خالق،...) باعث پیدایش جهان شده است که خود "غیر مادی" و "مجرد" است و قواعد بازی ما مثل زمان و مکان برایش مصداق ندارد.

اما این خدایی که "غیر مادی" و فراتر از زمان ومکان است با خدایی که در مذاهب مختلف وصف شده از زمین تا آسمان تفاوت دارد. راه دوری نرویم: همین اسلام خودمان. خدای مورد اشاره در اسلام مشخصاً محصور در زمان و مکان است:

در نهایت ناچاریم این نتیجه واضح ومنطقی را، هر چند تلخ، بپذیریم که این خدای انسان نما که هریک از مذاهب برای خود "خلق کرده اند" و خشمگین می شود، انتقام می گیرد، مکر می ورزد، و بسیاری از صفات انسانی دیگر را نیز دارد بسیار متفاوت ار خدای واقعی آفریننده جهان است. خدایی که جهان را "آفریده باشد" برای ما که در جهان محصوریم و نمی توانیم از "خارج از جهان هستی" به جهان بنگریم، ناشناختنی و دست نیافتنی است. خدای مذاهب فقط و فقط دستاویزی بوده و هست و خواهد بود برای توجیه جنایتها و اعمال وحشیانه ای که در هر یک از مذاهب چنان رنگ و بوی مقدسی یافته اند که مذهبیون بدون هیچ عذاب وجدانی و بلکه با شور وشعفی مثال زدنی برای تقرب به خدایشان بدانها دست یازیده اند.
از دیگر سو، من این نظریه را نیز که می گوید تنها راه سعادت و آسایش انسان حذف کامل مذهب از زندگی انسانهاست نمی پذیرم. مذهب برای اکثریت قابل توجهی از انسانها امید و آرامشی را به ارمغان می آورد که در مواجهه با سختی ها و ناملایمات زندگی دستگیر آنها می شود. همچنین نیروی محرکه ای برای پیشرفت فراهم کرده و نیز به عنوان یک عامل بازدارنده قوی در مقابل تکانه های غیر اخلاقی و بعضاً مضر عمل میکند. واضح است که اگر این اعتقاد را از انسان جدا کنیم بسیاری از انسانها به یکباره گویی همه چیز خود را از دست می دهند، و شاید بسیاری حتی انسانیت خود را نیز از دست بدهند(توجه! حتی آنهایی که از نظر من و شما تهی مغزند باز انسانند و ما نیز چون انسانیم ناگزیر از زندگی در جامعه انسانی و در کنار همین "انسانها" هستیم)

اینجا نمیدونم چرا همش دور هم میپیچیم و حرفای زده رو تکرار میکنیم

به راستی ، دلیلِ ما برای اثباتِ وجود یا عدمِ وجودِ خداوند! ، چیست؟

ردیه ی بعدی چنین دنبال می شود که اگر سندی برای X نداشته باشیم آنگاه خردمندانه است تا باوری به X نداشته باشیم. با این حال بایستی مد نظر داشته که نداشتن باور به X به معنای باور به عدم وجود X نیست: نداشتن باور به X میتواند باور به ندانستن وجود X نیز باشد. به همین خاطر است که نا-خداباوری (non-theism) صرفا هم ارزش با بی-خدایی (atheism) نیست. نا-خداباوری میتواند لاادریگری (Agnosticism) نیز باشد
در نتیجه نبود سند برای وجود خدا با اینکه خداباوری را به تفکری نامعقولانه تقیل می دهد، اما - از آنجایی که میتواند به لاادریگری نیز بینجامد - دلیلی، (آن هم دلیلی اساسی!) بر بیخدایی نیست

ردیه ی نخست بر ورژن متافیزاکال این استدلال بیان می دارد که نبود سند برای X به معنای نبود X نیست؛ درواقع وجود X لزوما وابسته به وجود سندی برای X نیست. برای مثال صرف اینکه سندی برای وجود یک حشره در در خانه ی کناری نیست، به این معنا نمی باشد که حشره ای در خانی کناری وجود ندارد.
به این خاطر نمیتوان عدم وجود خدا را از نبود سند برای وجود خدا استنتاج کرد

جناب سادیست! نظر شخصی خودتون رو به همه تعمیم ندید! اگه طرف صحبتتون منم اول به من اثبات کنید که خدا فقط توی ذهن ما وجود داره بعد نتیجه گیری منطقی کنید. من دلایل خودم رو قبلن گفتم حالا نوبت شماست

ردیه ی نخست بر ورژن متافیزاکال این استدلال بیان می دارد که نبود سند برای X به معنای نبود X نیست؛ درواقع وجود X لزوما وابسته به وجود سندی برای X نیست. برای مثال صرف اینکه سندی برای وجود یک حشره در در خانه ی کناری نیست، به این معنا نمی باشد که حشره ای در خانی کناری وجود ندارد.
به این خاطر نمیتوان عدم وجود خدا را از نبود سند برای وجود خدا استنتاج کرد.
ردیه ی بعدی چنین دنبال می شود که اگر سندی برای X نداشته باشیم آنگاه خردمندانه است تا باوری به X نداشته باشیم. با این حال بایستی مد نظر داشته که نداشتن باور به X به معنای باور به عدم وجود X نیست: نداشتن باور به X میتواند باور به نداستن وجود X نیز باشد. به همین خاطر است که نا-خداباوری (non-theism) صرفا هم ارزش با بی-خدایی (atheism) نیست. نا-خداباوری میتواند لاادریگری (Agnosticism) نیز باشد.
در نتیجه نبود سند برای وجود خدا با اینکه خداباوری را به تفکری نامعقولانه تقیل می دهد، اما - از آنجایی که میتواند به لاادریگری نیز بینجامد - دلیلی، (آن هم دلیلی اساسی!) بر بیخدایی نیست

کالین مکگین (Colin McGinn) فیلسوف بی خدای دانشگاه میامی نیز با ما هم نظر بوده و اظهار میدارد که آتئیست ها، بجز اثبات نبود سند برای خداواباری، بایستی دلیلی نیز برای عدم وجود خدا ارائه دهند