یادنامه‌ی شاهرخ مسکوب

هر بار آمدم مطلبی بنویسم
و پیامی بگذارم
نو شته های از دوستانم هست که آدمی را از نوشتن باز میدارد
اول از مهدی عزیز "mahdi214"تشکر میکنم که این یادنامه را آپلود کرد و داغ مارا تازه تر کرد که بدانیم چه بزرگانی را از دست دادیم
با خواندن این یادنامه پس از مدتها خنده و گریه را به هم آمیختم
یادش جاوید
پرسیکای عزیز برای پیام زیبایت ممنون
عشق داغي است كه تا مرگ نيايد نرود ...
براستی که عشق اش به میهن و انسانیت آزادی تا مرگ همرهش بود

عشق داغي است كه تا مرگ نيايد نرود ...
اين آخرين شعر ناتمام اين مرد شريف و فرهيخته را بارها و بارها در خاطرم مرور مي كنم و و هر بار نيك سيرتي و ميهن پرستي او را مي ستايم و بر آنچه بر او و ديگراني چو او رفت افسوس مي خورم.
چه دردآور و حزن انگيز است ديدن كساني چون او كه دل در گرو آزادي و آباداني ميهن داشتند و استوار و پرشور به جنبش ها و خيزش هاي گونه گون پيوستند و جواني و نيك بختي خود را فرش راه آرمان پاكشان نمودند و در فرجام سرخورده و مغموم به گوشه اي خزيدند و غمگنانه مانده ي عمر را به نگاشتن و سرودن و پژوهيدن گذراندند و از دست رفتن روياهاشان را به نظاره نشستند.
اخوان ثالث ، شاملو ، كسرايي ، گلستان ، آل احمد ، چوبك و و و ...
و اين همه ناخواسته دل مويه ي بي بديل اخوان را در ذهنم تداعي مي كند و حسرت ژرفي كه در پس آن نهفته ؛
سياهي از درون كاهدود پشت درياها
بر آمد ، با نگاهي حيله گر ، با اشكي آويزان
به دنبالش سياهي هاي ديگر آمدند از راه
بگستردند بر صحراي عطشان ، قيرگون دامان
سياهي گفت:
"اينك من ، بهين فرزند درياها
شما را ، اي گروه تشنگان ، سيراب خواهم كرد.
چه لذت بخش و مطبوع است مهتاب پس از باران
پس از باران جهان را غرقه در مهتاب خواهم كرد
بپوشد هر درختي ميوه اش را در پناه من
ز خورشيدي كه دايم مي مكد خون و طراوت را
نبينم ... واي ... اين شاخك چه بي جان است و پژمرده"
سياهي با چنين افسون مسلط گشت بر صحرا.
زبردستي كه دايم مي مكد خون و طراوت را
نهان در پشت اين ابر دروغين بود و مي خنديد
مه از قعر محاقش پوزخندي زد بر اين تزوير
نگه مي كرد غار تيره با خميازه ي جاويد
گروه تشنگان در پچ پچ افتادند:
" ديگر اين
همان ابر است كاندر پي هزاران روشني دارد"
ولي پير دروگر گفت با لبخندي افسرده:
"فضا را تيره مي دارد ، ولي هرگز نمي بارد "
خروش رعد غوغا كرد ، با فرياد غول آسا
غريو از تشنگان برخاست:
" باران است ... هي .... باران
پس از هرگز ... خدا را شكر ... چندان بد نشد آخر ... "
ز شادي گرم شد خون در عروق سرد بيماران .
به زير ناودانها تشنگان ، با چهره هاي مات
فشرده بين كفها كاسه هاي بي قراري را
"تحمل كن پدر ... بايد تحمل كرد"
" مي دانم
تحمل مي كنم اين حسرت و چشم انتظاري را "
ولي باران نيامد ...
" پس چرا باران نمي آيد؟"
"نمي دانم ، ولي اين ابر باراني ست ، مي دانم"
" ببار اي ابر باراني. ببار اي ابر باراني.
شكايت مي كنند از من لبان خشك عطشانم"
"شما را اي گروه تشنگان ، سيراب خواهم كرد"
صداي رعد آمد باز ، با فرياد غول آسا
ولي باران نيامد
"پس چرا باران نمي آيد ؟"
سر آمد روزها با تشنگي بر مردم صحرا
گروه تشنگان در پچ پچ افتادند:
" آيا اين
همان ابر است كاندر پي هزاران روشني دارد ؟"
و آن پير دورگر گفت با لبخند زهر آگين:
"فضا را تيره مي دارد ، ولي هرگز نمي بارد."