مقدمه ای بر نقد اقتصادی سیاسی

از متن کتاب:
برای شروع بحث را با مساله تولید مادی آغاز می کنیم. بی تردید، نقطه آغاز حرکت را باید افرادی که در چارچوب یک جامعه تولید می کنند و در نتیجه تولید افراد در چارچوب قیود اجتماعی دانست. آن شکارچی یا ماهیگیر تک و تنها که نقطه آغاز بحث «آدام اسمیت» و «ریکاردو» قرار گرفته است، یکی از پندارهای عاری از تخیل رمانهای سده هیجدهم از نوع «رابینسون کروزو» است که به رغم ادعاهای مورخان اجتماعی به هیچ روی نشانه ای از یک واکنش در برابر زیبا جلوه دادن زندگی طبیعی و بازگشت به تصویری نادرست از آن، نیست. به همین ترتیب قرارداد اجتماعی «روسو» نیز که می کوشد تا از طریق یک قرارداد میان عده ای افراد ذاتاً مستقل رابطه برقرار نماید، نمی تواند بر این نوع طبیعت گرایی استوار باشد. این جز یک توهم جز یک پندار زیبایی پرستانه در ذهن «رابینسون گرایان» ریز و درشت چیز دیگری نیست. برعکس این به استقبال جامعه بورژوایی رفتن است جامعه ای که رشد خود را در سده شانزدهم آغاز کرده و در سده هیجدهم گام هایی غول آسا به سمت کمال برداشته است. در این جامعه متکی بر رقابت چنین به نظر میرسد که فرد از قیود طبیعی و امثال آن که در اعصار تاریخی پیشین او را به جزئی ناچیز از مجموعه ای مشخص و محدود از انسانها بدل می ساختند، رها شده است. پیامبران سده هیجدهم که «آدام اسمیت» و «ریکاردو» هنوز بر شانه های آنها راست ایستاده بودند، به این فرد سده هیجدهم که محصول فرایند اضمحلال جامعه فئودالی از یک سو، و زایش نیروهای مولد نوین از قرن شانزدهم به بعد از سوی دیگر بود به چشم یک کمال مطلوب که موجودیتش به گذشته تعلق دارد می نگریستند...